Święty Franciszek z Pauli

Franciszek przyszedł na świat 27 III 1416 roku w mieście Paola (obecnie liczy blisko 20000 mieszkańców) położonym w regionie Kalabria we Włoszech.

Jego rodzice, Jakub Aleksy i Vienna Fuscaldi, byli biedni, lecz głęboko religijni. Wyprosili u Boga za przyczyną św. Franciszka z Asyżu syna, któremu z wdzięczności nadali jego imię. Wtedy też uczynili ślub, że swoje dziecko oddadzą do klasztoru franciszkańskiego. Tak też stało się, gdy Franciszek miał 12 lat. Nie wiadomo, jaka była tego przyczyna, że Franciszek po roku opuścił klasztor. Wtedy to rodzice wraz z synem odbyli pielgrzymkę, nawiedzając najsłynniejsze sanktuaria Italii, miedzy innymi Asyż, Monte Cassino, Loreto i Rzym. Młody Franciszek będąc w Rzymie ze smutkiem patrzył na bogactwo duchowieństwa, szczególnie biskupów i kardynałów. Nie godziło się to z osobą św. Franciszka z Asyżu i jego sposobem życia. Po powrocie do Paoli Franciszek, mając 14 lat, założył w pobliżu miasta pustelnię i tam poświęcił swoje życie Bogu, oddając się żarliwej modlitwie, surowym postom i umartwieniom. Tak jak św. Franciszek z Asyżu, również nasz pustelnik z wielkiej pokory nie przyjął święceń kapłańskich (W. Zaleski).

Sława świętości Franciszka rozeszła się szeroko po Italii, znany był jego dar proroctwa i czynienia cudów. Wokół Franciszka zaczęli się gromadzić uczniowie. To dla nich założył w roku 1435 pierwszą wspólnotę pustelników (eremitów) pod wezwaniem św. Franciszka z Asyżu. Wspólnota stała się Zakonem Braci Minimów, czyli braci najmniejszych. Nowy zakon aprobował najpierw arcybiskup Cosenzy w roku 1471, a papież Sykstus IV uczynił to w trzy lata później, podporządkowując tę wspólnotę bezpośrednio Stolicy Apostolskiej. Hasłem przewodnim zakonu była miłość do Boga i ludzi określona łacińskim terminem „Caritas”. Oprócz trzech ślubów: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa zakonnicy składali ślub czwarty dotyczący surowej ascezy. Zobowiązywali się mianowicie nie spożywać mięsa i nabiału. W roku 2007 zakon liczył 173 zakonników w 44 klasztorach z domem generalnym w Rzymie. Również powstał zakon żeński minimitek, czyli najmniejszych sióstr, przyłączony do wspólnoty braci najmniejszych w roku 1489. Reguła sióstr jest podobna do reguły wspomnianych braci. W 2007 roku było 117 zakonnic w 13 domach. Franciszek założył też III zakon dla świeckich sióstr i braci (M. Konieczny).

Franciszek pustelnik był znany we współczesnej mu Europie z racji swojej świętości i licznych cudów, które za jego wstawiennictwem miały miejsce: były to wskrzeszenia, uzdrowienia i inne łaski. Podanie głosi, że gdy nie chciano zabrać Franciszka na statek płynący na Sycylię, gdzie chciał on założyć klasztor, przepłynął na wyspę na własnym płaszczu. Wydarzenie to ukazywano w ikonografii poświęconej św. Franciszkowi. O Franciszku i jego cudach dowiedział się ciężko chory król francuski Ludwik XI i dlatego zaprosił go do Paryża z nadzieją na uzdrowienie. Franciszek przybył do Paryża i chociaż król nie odzyskał zdrowia, to jednak święty mąż przygotował monarchę do śmierci. Król w roku 1483, w obecności Franciszka, szczęśliwie i spokojnie odszedł do wieczności. Pustelnik z Paoli pozostał we Francji, gdzie założył kilka klasztorów swojej reguły.

Odszedł do Pana wieku 91 lat w Plessis-lez-Tours dnia 2 IV 1507 roku. Beatyfikował Franciszka papież Leon X w roku 1513, on także dokonał kanonizacji w sześć lat później. Święty Franciszek opracował reguły dla swoich wspólnot zakonnych, rytuał zakonny i przepisy penitencjarne związane z sakramentem pokuty. Po św. Franciszku pozostały też listy, maksymy, napomnienia i teksty poetyckie. Liturgiczny obchód ku czci św. Franciszka z Pauli (Paoli) przypada na dzień 2 kwietnia i ma rangę wspomnienia dowolnego. Święty Franciszek jest patronem wielu miast (np. Tours, Turynu, Genui), Kalabrii i włoskich marynarzy.

W jednym z listów św. Franciszek udziela rad swoim duchowym synom i córkom, które też możemy i my przyjąć: „Nasz Pan Jezus Chrystus, który nagradza z największą hojnością, niech wynagrodzi was za trudy (...) Zaniechajcie nienawiści i niezgody; wystrzegajcie się troskliwie ostrych słów, a gdyby zostały one wypowiedziane, to niech te same usta, które zadały rany, od razu je zaleczą: tak więc przebaczajcie sobie wzajemnie, abyście potem nie pamiętali o wyrządzonych krzywdach (...) Kochajcie pokój, najdroższy skarb, jakiego można sobie życzyć” (Liturgia Godzin, t. II, s. 1328-1329).

opr. aw/aw