Św. Jan Calabria

Urodził się 8 października 1873 r. w Weronie we Włoszech, jako najmłodsze z siedmiorga dzieci ubogiej, pobożnej rodziny. Jego ojciec był szewcem, a matka służącą. Chodził do parafialnego przedszkola i parafialnej szkoły ludowej. Później uczył się jako eksternista w gimnazjum, które działało przy seminarium. Przerwał naukę w trzeciej klasie, ponieważ został powołany do wojska, gdzie zatrudniono go w szpitalu. Wyróżniał się dobrocią i pobożnością, dzięki niemu wielu jego współtowarzyszy i przełożonych zbliżyło się do wiary katolickiej.

Po skończeniu służby wojskowej wstąpił do seminarium, a w wieku 23 lat rozpoczął studia teologiczne. Już jako student pomagał sierotom i chorym. W 1898 r. wraz z grupą kleryków i osób świeckich założył Pobożne Stowarzyszenie Opieki nad Ubogimi Chorymi.

11 sierpnia 1901 r. otrzymał święcenia kapłańskie. Przez pierwszych 6 lat posługi pracował jako duszpasterz w parafii św. Stefana w Weronie, zajmując się nadal ubogimi, chorymi i opuszczonymi. W 1907 r. został wikariuszem przy kościele św. Benedykta, gdzie szczególną opieką duszpasterską otoczył żołnierzy. Tu także 26 listopada tego samego roku założył Dom dla Dobrych Chłopców, który dał początek zgromadzeniu Ubogich Sług Bożej Opatrzności.

Instytut, który został zatwierdzony przez biskupa 11 lutego 1932 r., wspomagał sieroty i ubogie dzieci, a także ludzi starych i chorych. Dzieło rozwijało się bardzo dynamicznie, wkrótce powstały nowe domy na terenie całych Włoch, a później także za granicą. Papież zatwierdził je oficjalnie 25 kwietnia 1949 r. W 1910 r. ks. Jan Calabria założył żeńską gałąź zgromadzenia Ubogich Służebnic Bożej Opatrzności, które zostało zatwierdzone przez biskupa 25 marca 1952 r., a 25 grudnia 1981 r. otrzymało zatwierdzenie papieskie. Włączył też w duszpasterską i charytatywną działalność Kościoła osoby świeckie, zakładając w 1944 r. Rodzinę Braci Zewnętrznych. Bliska mu była także działalność ekumeniczna. Utrzymywał braterskie stosunki z protestantami, wyznawcami Kościoła prawosławnego i żydami. Dzięki swej dobroci i mądrości był wielkim autorytetem i osobą niezwykle poważaną. Zwracali się do niego z prośbą o pomoc i radę duchowni i świeccy. «Każda chwila jego życia była realizacją wspaniałego hymnu św. Pawła o miłości» — napisała o św. Janie Calabrii w liście do papieża Pawła VI pewna Żydówka, lekarka, którą święty ukrył w przebraniu siostry zakonnej w jednym z domów zgromadzenia, by ratować ją przed prześladowaniami rasowymi.

Zmarł na wylew krwi do mózgu 4 grudnia 1954 r. Przed śmiercią ofiarował swe życie Bogu za papieża Piusa XII. 16 stycznia 1986 r. w obecności Ojca Świętego Jana Pawła II został promulgowany dekret Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych dotyczący heroiczności cnót bł. Jana Calabrii, natomiast 16 marca 1987 r. dekret dotyczący cudownego uzdrowienia, przypisywanego wstawiennictwu sługi Bożego. 17 kwietnia 1988 r. Jan Paweł II beatyfikował Jana Calabrię w Weronie.