Św. Józef Freinademetz

Urodził się 15 kwietnia 1852 r. w Oies w Dolomitach (obecnie północne Włochy). Pochodził z ubogiej rodziny chłopskiej. Proboszcz i nauczyciel w szkole podstawowej w Badii zwrócili uwagę na jego nieprzeciętne zdolności i w 1862 r. skierowali go do niemieckojęzycznej szkoły w oddalonym o 50 km Bressanone.

W 1872 r. wstąpił do miejscowego seminarium duchownego. Podczas studiów zainteresował się misjami. Po święceniach kapłańskich, które otrzymał 25 lipca 1875 r., rozpoczął pracę w parafii w San Martino di Badia. Parę lat później usłyszał o domu misyjnym w Steyl. Uzyskawszy pozwolenie biskupa, w sierpniu 1878 r. wyjechał do Holandii, aby u boku ks. Arnolda Janssena przygotować się do wyjazdu na misje.

2 marca 1879 r. wraz z o. Johannem Baptistem Anzerem wyjechał do Chin. Przez dwa lata w Hongkongu uczyli się języka i prowadzili duszpasterstwo wśród miejscowych chrześcijan. W 1881 r. wyjechali do powierzonej im misji w południowym Szantungu, regionie liczącym 12 mln osób, gdzie mieszkało 158 chrześcijan. Ich pionierska praca misyjna była trudna, niebezpieczna i wiązała się z długimi i częstymi podróżami.

W marcu 1882 r. ks. Józef osiedlił się w Puoli. Mieszkał i nauczał w prymitywnej chacie z gliny. Do pracy ewangelizacyjnej włączał ludzi świeckich, którzy ze względu na język o wiele skuteczniej niż on mogli głosić Ewangelię. Z myślą o ich formacji i pracy napisał po chińsku objaśnienia katechizmu i przygotował inne pomoce duszpasterskie. Chińczycy nazywali go Fu Szenfu — szczęśliwym kapłanem.

15 sierpnia 1885 r. złożył śluby wieczyste w Zgromadzeniu Słowa Bożego. W tym samym roku południowy Szantung otrzymał status samodzielnego obszaru misyjnego, a o. Anzer, który wraz z nim przybył do Chin, został tam wikariuszem apostolskim. Mianował on ks. Józefa swoim zastępcą. Razem przewodzili Kościołowi, który liczył już wówczas 634 chrześcijan, 40 katechistów i 2150 katechumenów.

W 1894 r. przeniósł się do stacji misyjnej w Wangchungu, gdzie rok później został rektorem nowego seminarium duchownego. W 1900 r. ks. Arnold Janssen mianował go przełożonym prowincji werbistów w południowym Szantungu.

Kiedy w 1908 r. w jego diecezji wybuchła epidemia tyfusu, niestrudzenie śpieszył z pomocą wszystkim potrzebującym. Zaraził się od nich tą chorobą i zmarł 28 stycznia 1908 r. w Taikii. Został pochowany pod 12 stacją drogi krzyżowej.

Paweł VI beatyfikował go 19 października 1975 r.

opr. mg/mg