Święty Kamil de Lellis – patron chorych i służby zdrowia

Przyszedł na świat 25 V 1550 r. w rodzinie szlacheckiej Jana i Kamili de Campellis, w miejscowości Bucchianico k. Chieti w środkowej Italii. Ojciec był wojskowym w randze pułkownika i walczył w armii hiszpańskiej, natomiast matka zajmowała się działalnością charytatywną. Kamil w młodym wieku stracił rodziców. Matka zmarła, gdy miał lat 13, natomiast cztery lata późnej odszedł do wieczności ojciec. Kamil zdobył powierzchowne wykształcenie i zgodnie z rodzinną tradycją został zaciężnym żołnierzem najpierw w Republice Weneckiej, a następnie w Hiszpanii. Walczył z Turkami w Dalmacji (1571), później w Tunisie (1572 — 1574). W tym czasie stracił rodzinny majątek uczestnicząc w grach hazardowych. Z tej racji był zmuszony w roku 1574 wynająć się do pracy przy budowie Klasztoru Kapucynów w Manfredonii, do których wstąpił w rok później po swoim nawróceniu i pogłębieniu życia religijnego. Z powodu choroby (niegojąca się rana na nodze) musiał opuścić nowicjat i udać się do szpitala św. Jakuba w Rzymie, gdzie wcześniej dwukrotnie leczył się z ran i potem powracał do żołnierskiego i awanturniczego stylu życia. Będąc przez cztery lata w szpitalu z niezwykłym poświęceniem posługiwał innym chorym, zapewniając w ten sposób sobie środki na utrzymanie. Po częściowym zagojeniu się rany powrócił do Klasztoru Kapucynów, jednakże rana znów otworzyła się i Kamil musiał opuścić na zawsze ten zakon. Zrozumiał wówczas, że Pan Bóg oczekuje od niego, aby został kapłanem i spieszył z duchową oraz materialną pomocą nieuleczalnie chorym. Po odbytych studiach w Rzymie, został tamże wyświęcony na kapłana w roku 1584. W tym samym roku w uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w kościele Matki Bożej Cudownej wraz z kilkoma towarzyszami, których podczas studiów pozyskał dla swoich planów, przywdział habit nowej rodziny zakonnej i złożył trzy proste śluby: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa wraz z dodaniem czwartego ślubu, mianowicie oddania się bez reszty posługiwaniu chorym. Wszyscy członkowie nowego zakonu udali się do szpitala Ducha Świętego, gdzie przez 28 lat posługiwali chorym pod kierunkiem swojego założyciela. Papież Sykstus V 18 III 1586 r. zatwierdził nową rodzinę zakonną św. Kamila, zwaną od jego imienia: kamilianami. Tego roku pozwolił też na noszenie czarnego habitu z czerwonym krzyżem na piersi. Dnia 8 XII 1591 r. Kamil wraz z 25 towarzyszami złożył uroczyste śluby z dodaniem czwartego ślubu: „wiecznej obecności ciałem i duszą przy chorych, nawet zarażonych”. Dzieło św. Kamila rozwijało się. Powstały nowe placówki, w których poświęcano się chorym: w Neapolu, Mediolanie, Genui, Florencji, Mantui, Bolonii, Chieti, Viterbo, Mesynie i Palermo. Za życia św. Kamila otworzono 65 własnych, zakonnych szpitali. Święty Kamil usługiwał chorym jak samemu Chrystusowi. Czytamy w jego życiorysie: „Miłość Kamila była tak wielka i tak rozległa, iż swoją uprzejmością i serdecznością obejmowała nie tylko chorych i umierających, ale w ogóle wszystkich ubogich i potrzebujących. Jego serce było wypełnione tak wielką dobrocią względem potrzebujących, iż miał zwyczaj powtarzać: «Gdyby w ogóle na świecie brakowało ubogich, należałoby się postarać ich odnaleźć, niejako spod ziemi wydobyć dla okazywania im dobroci i miłosierdzia»” (Liturgia Godzin, t. III, s. 1319).

Św. Kamil wyczerpany z sił odszedł do Pana w opinii świętości w Rzymie 14 VII 1614 r. Jego ciało spoczywa w Wiecznym Mieście w kościele przy domu generalnym w kaplicy Najświętszego Sakramentu. Kanonizował Kamila papież Benedykt XIV w roku 1764. Papież Leon XIII ogłosił św. Kamila wraz ze św. Janem Bożym patronem szpitali i chorych (1886), natomiast papież Pius XI jego opiece oddał (1930) pielęgniarki i pielęgniarzy (J. Kuk, W. Zaleski).

W ikonografii przedstawia się św. Kamila jako zakonnika w średnim wieku, z wychudzoną twarzą okoloną krótką brodą, w czarnym habicie z czerwonym krzyżem na piersiach. Stałymi atrybutami św. Kamila są: księga reguły, krzyż i różaniec, czasami trzyma w dłoni trupią czaszkę (M. Jacniacka).

Liturgiczny obchód ku czci św. Kamila de Lellis przypada na dzień 14 lipca i ma charakter wspomnienia dowolnego.

Zakon św. Kamila liczył w roku 1997 - 140 domów i 1015 członków (w tej liczbie 649 księży). Dom Generalny znajduje się w Rzymie. W Polsce kamilianie rozpoczęli swoją działalność w roku 1904 w Miechowicach na Śląsku, zajmując się głównie walką z alkoholizmem. W roku 1997 było w Polsce 103 zakonników, w tej liczbie 55 księży, 14 braci, 3 diakonów, 21 alumnów i 10 nowicjuszy.

Niech osoba św. Kamila uwrażliwi nas na potrzebę troski o ludzi chorych, starszych wiekiem i ubogich. Nasze przypatrywanie się św. Kamilowi zakończmy modlitwą mszalną: „Boże, Ty dałeś św. Kamilowi kapłanowi, szczególną miłość ku chorym, napełnij nas duchem Twojej miłości, abyśmy służyli Tobie w naszych bliźnich i w godzinę śmierci mogli spokojnie odejść do Ciebie”.

opr. aw/aw