Chrześcijaństwo koptyjskie

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Chrześcijaństwo koptyjskie

(arab. „qubti” z gr. „egipski”) Kościół ten powołuje się na tradycję według której został założony przez św. Marka Ewangelistę, którego prawdopodobnie umęczono w Aleksandrii w roku 68. Pod koniec II wieku istniał samodzielnie, a po Soborze Chalcedońskim poszedł swoją drogą, utrzymując formę słowną monofizytyzmu. Język koptyjski, późna odmiana staroegipskiego, stosowany jest obecnie tylko w liturgii, ponieważ językiem ludności kraju stał się arabski. Wysiłki czynione w celu nawiązania większej łączności doprowadziły do tego, że Kościół koptyjski pod koniec XVIII stulecia uznał zwierzchnictwo Rzymu (por. DH 1330-1353; ND 208, 322-326, 408-409, 644-646, 810, 1003-1005, 1419). Dało to początek niewielkiemu obecnie Koptyjskiemu Kościołowi Katolickiemu; większość koptyjskich chrześcijan tworzy Koptyjski Kościół Prawosławny. Obecnie dla wszystkich koptów jest wyzwaniem, jak wykazać, że ich odmiana chrześcijaństwa, mająca bogatą literaturę i życie monastyczne, może współdziałać z Egiptem, w którym islam jest religią przeważającej części ludności. W maju 1973 r. prawosławny papież koptyjski, Shenouda III Egipski, podpisał razem z Pawłem VI wspólną deklarację, która oficjalnie położyła kres różnicom chrystologicznym, powstałym po Soborze Chalcedońskim (ND 671a). Zob. jakobici, Kościoły wschodnie, melkici, monofizytyzm, prawosławie orientalne, Sobór Chalcedoński, Syryjski Kościół Prawosławny.

opr. mg/mg