Doktor Kościoła

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Doktor Kościoła

(łac. „uczony”) Tytuł nadawany niektórym świętym za znakomite i prawomyślne nauczanie. Od wieku VIII na Zachodzie uznano czterech takich doktorów: papieża św. Grzegorza Wielkiego (ok. 540-604), św. Ambrożego z Mediolanu (ok. 330-395), św. Augustyna z Hippony (354-430) i św. Hieronima (ok. 342-420). W następnym stuleciu na Wschodzie św. Bazyli Wielki (ok. 330-379), św. Grzegorz z Nazjanzu (329-389) i św. Jan Chryzostom (347-407) zaczęli uchodzić za „trzech hierarchów i nauczycieli Kościoła powszechnego”. Następnie dodano św. Atanazego z Aleksandrii (ok. 296-373), żeby było czterech doktorów wschodnich odpowiadających czterem zachodnim. Papież Benedykt XIV (1675-1758) opracował zasady, na podstawie których uznaje się świętego za doktora Kościoła; należą do nich przede wszystkim wybitność nauki i świętość życia. Ostatnim świętym wschodnim, który został doktorem Kościoła był św. Efrem Syryjczyk (ok. 307-373), ogłoszony doktorem w 1920 roku przez Benedykta XV (papież w latach 1914-1921). W 1970 roku papież Paweł VI dołączył dwie święte kobiety do grona doktorów Kościoła: św. Katarzynę ze Sieny (ok. 1347-1380) i św. Teresę z Avila (1515-1582). W 1997 roku papież Jan Paweł II do tego grona dołączył św. Teresę z Lisieux (1873-1897), tym samym liczba doktorów Kościoła wynosi obecnie trzydziestu trzech. Zob. Ojcowie Kapadoccy, Trzej Teologowie.

Doktryna (łac. „nauka”) Nauczanie Kościoła w wielu jego formach zmierzające nie tylko do przekazania autentycznych prawd wiary, ale także do dostarczenia pokarmu chrześcijańskiemu życiu i ożywieniu kultu. Zob. ortodoksja, Urząd Nauczycielski Kościoła.

opr. mg/mg