Reinkarnacja drogą do...

W pierwszej połowie kwietnia gościliśmy w Białymstoku siostrę Dominikankę, Michaelę Pawlik. W trakcie swoich prelekcji siostra Michaela ukazała słuchaczom zasadniczą różnicę między reinkarnacją a zmartwychwstaniem oraz wskazała na konsekwencje ulegania duchowości Wschodu.

Reinkarnacja drogą do... utraty więzi z Bogiem

Podstawowym pytaniem, na które dała odpowiedź zaproszona siostra było pytanie: „Dlaczego chrześcijanin nie może wierzyć w reinkarnację?”

Odpowiedź była prosta — wiara w reinkarnację prowadzi do utraty kontaktu z Bogiem. Wyznawcy duchowości Wschodu głoszą doktryny i praktyki, które są całkowicie niezgodne z chrześcijaństwem: sakramenty zastępują magią, wprowadzają błędne sposoby modlitwy niemające nic wspólnego z Bogiem, służące autoafirmacji i zinstrumentalizowaniu boskości dla realizowania egoistycznych celów1. Katolik, który podąża za taką nauką naraża się na odstępstwo od Kościoła. Wiara w reinkarnację jest pierwszym krokiem do zdrady Jezusa Chrystusa, gdyż w tej teorii nie ma miejsca ani na wiarę w zmartwychwstanie, ani na wiarę w Odkupienie. A przecież Odkupienie jest najwyższym dowodem Bożego miłosierdzia i podstawową prawdą chrześcijańskiej wiary.

Odkupienie było celem, dla którego Bóg stał się Człowiekiem. Wiara w reinkarnację, która sugeruje samozbawienie obala sens całego misterium Męki i Zmartwychwstania, zaprzecza prawdzie o zmartwychwstaniu umarłych, pomimo, że Jezus o tej prawdzie wielokrotnie zapewniał i własnym przykładem udowodnił. Każdy, kto nie uznaje tej prawdy zachowuje się tak, jakby posądzał, że Jezus ucząc o zmartwychwstaniu kłamał lub mylił się. Czyż taki pogląd nie ubliża Jezusowi Chrystusowi? Czy można pogodzić się z opinią, że wszystko jedno, w co się wierzy?

Prawda o Odkupieniu przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa jest filarem religii chrześcijańskiej. Ta prawda zawsze była podstawą głoszonej Dobrej Nowiny oraz źródłem chrześcijańskiego optymizmu z powodu zmartwychwstania po śmierci i osiągnięcia wiecznego szczęścia w niebie.

Tymczasem wiara w reinkarnację ten optymizm niweczy. Dlatego tych, którzy tylko częściowo przyjęli chrześcijaństwo, św. Paweł Apostoł poucza: „Jeżeli zatem głosi się, że Chrystus zmartwychwstał, to dlaczego twierdzą niektórzy spośród was, że nie ma zmartwychwstania? (...) Tymczasem jednak Chrystus zmartwychwstał jako pierwszy spośród tych, co pomarli (...). I jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni...” (1 Kor 15, 12; 20; 22)

Reinkarnacja drogą do... neorasizmu

Inny ważny problem poruszony w prelekcjach siostry Michaeli Pawlik dotyczył społecznych konsekwencji przyjęcia wiary w reinkarnację. Siostra zwróciła uwagę na fakt, iż wiara w reinkarnację prowadzi do kultu jednostki oraz idei rasistowskich. Dotychczas europejscy rasiści, dokonując segregacji ludności, powoływali się na przesłanki biologiczne (np. tzw. błękitna krew, albo wyższość rasy ludzi mających blond włosy i niebieskie oczy). Dziś rozwój nauki i wiedzy o człowieku wykluczył słuszność i podstawy takiej segregacji, obalając w ten sposób kryteria europejskiego rasizmu. Dlatego zwolennicy segregacji rasowej znaleźli inny sposób, aby podporządkować sobie ludzi rzekomo gorszego gatunku. Tym sposobem jest właśnie wiara w reinkarnację i jej konsekwencje, czyli podział na kasty podobnie jak w Indiach, gdzie dzieli się ludzi ze względu na „gorszą” lub „lepszą” duszę. Tego typu rasizm dzielący ludzkość na posiadaczy różnych gatunków dusz, odwołujący się do subiektywnych: psychicznych, ezoterycznych i wizjonerskich doświadczeń jest groźniejszy niż inne jego formy. Owego swoistego rasizmu mistycznego nie da się usunąć bez przyjęcia Prawdy objawionej przez Jezusa Chrystusa. Istotą zaś tej Prawdy jest wiara, iż wszyscy ludzie są dziećmi jednego Ojca, który jest w niebie i wszyscy są sobie równi.

na podstawie prelekcji s. Michaeli Pawlik oprac. Joanna Jarzębińska-Szczebiot, Marek Szczebiot

1 Por. Kongregacja ds. Nauki Wiary, List do biskupów Kościoła Katolickiego o niektórych aspektach medytacji chrześcijańskiej. L'Osservatore Romano 1989 nr 12, s. 1.

opr. aw/aw