Przemówienie

Józef Glemp

PRZEMÓWIENIE PRYMASA POLSKI

Najwyższy Pasterzu nas pasterzy, czcigodny Ojcze Święty Janie Pawle II!

Z pokorną radością po pięciu latach stajemy znów na progach apostolskich. Modlitwy w bazylikach przy grobach Apostołów odświeżyły naszą miłość do Piotrowego Następcy, miłość wyjątkową, bo osadzoną na prawdzie o kolegialności biskupów. Rozmowy w dykasteriach Stolicy Apostolskiej umożliwiły nam bogatą wymianę doświadczeń.

W miejsce biskupów, którzy odeszli (zwolnieni z nałożonych zadań lub po prostu odwołani przez Pana), weszli nowi i młodzi, wkraczając w szeregi tych, którzy w Duchu Świętym napełniają ziemię dziełami prorockimi, kapłańskimi i pasterskimi. Wskazania Waszej Świątobliwości przekazane nam w styczniu 1993 r. wypełniliśmy na miarę naszych sił, świadomi słabości, ale zawsze z najlepszą wolą służby Kościołowi i Braciom.

Umiar w odniesieniu do zawodowej polityki, wyrozumiałość dla ludzi miotanych namiętnościami w wyborze dobra tylko dla siebie, gorliwość i cierpliwość w przekazie nauki Chrystusa — przyniosły owoce. Rozpowszechniła się świadomość godności każdego życia ludzkiego, zwłaszcza nie narodzonego; coraz to nowe zastępy świeckich, skupionych w różnych zespołach, podejmują dzieło ewangelizacji w swoich środowiskach, poczynając od instytucji odpowiedzialnych za rządy krajem aż po sierocińce i przytułki dla bezdomnych. Krzepnie, dbając o formę, zalecona przez Ciebie, Ojcze Święty, Akcja Katolicka; rozwijają się dzieła charytatywne.

Przeżywamy Rok Ducha Świętego, który «przenika wszystko, nawet głębokości Boga samego» (1 Kor 2, 10). Chcemy pozwolić nieść się Duchowi Świętemu, który odnawia oblicze ziemi i tchnie na wszystkie narody. Wiemy, że ewangelizacja dokonująca się w Duchu Świętym nie ogranicza się do jednego kraju, dlatego też dzielimy nasze troski o dzieła misyjne, jak i o nasz kontynent — Europę, o której Synod biskupów w roku 1991 w swojej «Deklaracji» napisał: «Procesy jednoczenia w Europie, a w szczególny sposób instytucje europejskie oraz Konferencja Bezpieczeństwa i Współpracy Europejskiej zakładają wyjątkową odpowiedzialność Kościołów. Wspólny dom Europy posiada wtedy pewne fundamenty, kiedy buduje się go na czymś więcej aniżeli tylko na wartościach ekonomicznych» (IV, 10). Jak staramy się pomagać Kościołom odradzającym się po zniewoleniu totalitarnym, tak też pragniemy utrzymywać braterską więź z Kościołami, których kraje należą do Wspólnoty Europejskiej, wiedząc, że Polska ze swą tożsamością religii i obyczajów, dziejów i kultury, przyczyni się do umocnienia przyjaznych związków między narodami.

Nasza wizyta przypada na koniec XX stulecia, w przededniu Wielkiego Jubileuszu, Roku radości wszystkich chrześcijan. Owoce radości ewangelicznej powinny stać się fundamentem budowy następnego stulecia. Podejmowane przez Episkopat dzieła mają właśnie taki cel. Pozwolę sobie wymienić niektóre z tych zamiarów, które pragniemy, mając w Bogu nadzieję, urzeczywistnić przy udziale Waszej Świątobliwości już w roku przyszłym — 1999.

1. Zakończyć II Synod Plenarny, który byłby wyrazem wiary, nadziei i miłości naszego Kościoła w Polsce.

2. Uczcić w akcie beatyfikacji 107 polskich męczenników, ofiar hitleryzmu, w tysiąclecie kanonizacji św. Wojciecha.

3. Pobłogosławić kamień węgielny pod budującą się świątynię Opatrzności Bożej w Warszawie, jako wreszcie wypełnione wotum Narodu, postanowione kilkoma aktami najwyższych władz na przestrzeni dwóch stuleci. Dziękczynienie Opatrzności Bożej w Roku Boga Ojca za dobre dzieła rozpoczęte Konstytucją 3 Maja byłoby wyrazem Polski zawsze wiernej, która kocha niepodległość i składa dzięki także za Jana Pawła II, dar dla świata.

4. Synowie i córki różnych regionów Polski, pełni świętości czytelnej na ziemi, czekają na akty beatyfikacji lub kanonizacji. Na błogosławieństwo apostolskie czekają — niech mi będzie wolno to pokornie wyjawić — pełne miłości do Piotra naszych czasów przynajmniej takie miasta jak: Bydgoszcz i Toruń, Braniewo z Elblągiem i Ełk, Drohiczyn i Siedlce, Sandomierz i Łowicz, Gliwice i Sosnowiec. Umocnieni pielgrzymkami Waszej Świątobliwości poczynając od r. 1979, a zwłaszcza roku ubiegłego, obywatele w nowych podziałach administracyjnych kraju oczekują pokornie i teraz na duchowe umocnienie.

Ojcze Święty, biskupi polscy składają Ci synowski hołd. Jednocześnie zapewniają, że będą trwali w jedności udzielanej przez Ducha Świętego; będą przysposabiali serca ludzi na przyjęcie wiary; będą czuwali, żeby żaden dar charyzmatu nie płynął bocznym korytem na pustkowia; będą mówili rodzinom i młodzieży, zagniewanym i zagubionym, że jest nadzieja pięknego pokoju w Chrystusie Panu. Trwamy w zawierzeniu Bogurodzicy na każdy czas. Tym ufniej prosimy Waszą Świątobliwość o Apostolskie Błogosławieństwo.