Przemówienie na rozpoczęcie roku akad. 2002-2003

Ojcze Święty,

Cieszę się bardzo, że mogę przedstawić Ci dzisiaj wspólnotę akademicką papieskich uczelni Rzymu, która zgromadziła się wokół Następcy św. Piotra, aby z wiarą celebrować Najświętszą Eucharystię i w ten sposób uroczyście rozpocząć nowy rok akademicki.

Jesteśmy szczególnie wdzięczni Waszej Świątobliwości za cenny dar, jakim jest List apostolski Rosarium Virginis Mariae, nadający dzisiejszej uroczystości szczególne znaczenie. Istotnie, rok akademicki, który wspólnie rozpoczynamy, szczęśliwie zbiega się z początkiem Roku Różańca, i właśnie matczynej opiece Najświętszej Dziewicy pragniemy go zawierzyć.

Modlitwa różańcowa, jak zauważa Wasza Świątobliwość, «jest dobrze osadzona w duchowości chrześcijaństwa, które — po dwóch tysiącach lat — nic nie straciło ze swej pierwotnej świeżości i czuje, że Duch Boży pobudza je do 'wypłynięcia na głębię' (Duc in altum), by opowiadać światu, a nawet 'wołać' o Chrystusie jako Panu i Zbawicielu, jako 'drodze, prawdzie i życiu' (J 14, 6), jako 'celu historii ludzkiej, punkcie, ku któremu zwracają się pragnienia historii i cywilizacji'» (Rosarium Virginis Mariae, 1).

Kościół wypełnia powierzony mu przez Chrystusa mandat głoszenia Dobrej Nowiny wszystkim ludziom, kultywuje wiedzę i zgłębia chrześcijańskie objawienie oraz troszczy się o związane z nim dyscypliny.

«Obowiązek ewangelizowania, właściwy Kościołowi, wymaga nie tylko tego, by głosić Ewangelię na coraz szerszych obszarach geograficznych i coraz większej liczbie ludzi, ale również, by treścią tejże Ewangelii przepojone zostały sposób myślenia, kryteria ocen i normy działania; krótko mówiąc, dążyć należy do tego, aby cała kultura ludzka przeniknięta została Ewangelią» (Sapientia christiana, I).

Przeżywając wspaniałe doświadczenie nauczania oraz studiowania, kierujemy spojrzenie na misterium Chrystusa, który otwiera człowieka na poznanie Boga i samego siebie. Chrystus «jest wzorem, w który trzeba się nieustannie wpatrywać, aby czynić ze swej działalności akademickiej służbę skutecznie wspierającą ludzkie dążenie do coraz pełniejszego poznania prawdy» (Jan Paweł II, homilia wygłoszona podczas Mszy św. z okazji Jubileuszu Nauczycieli Akademickich, 10 września 2000 r., «L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 11-12/2000, s. 10).

Wasza Świątobliwość uczy nas, że także modlitwa różańcowa kieruje nasz wzrok ku Chrystusowi, ponieważ — choć ma charakter maryjny — jest w swej istocie chrystologiczna, skupia w sobie głębię całego przesłania ewangelicznego, którego jest jakby streszczeniem. Przez nią lud chrześcijański wstępuje do szkoły Najświętszej Dziewicy, dając się wprowadzić w kontemplację piękna oblicza Chrystusa i w doświadczenie głębi Jego miłości (por. Rosarium Virginis Mariae, 1).

Myślę, że List apostolski o różańcu świętym stanie się szczególnym drogowskazem na ten rok akademicki. Przez tę modlitwę będziemy mogli zgłębiać tajemnice naszego odkupienia, kontemplować je oraz pozwolić, by one nas oświecały i przemieniały.

Jak Wasza Świątobliwość poucza, konieczne jest, abyśmy wszyscy osobiście doświadczyli piękna różańca, abyśmy się stali gorliwymi jego propagatorami i podczas naszych studiów mogli podejmować refleksję metodyczną, inspirowaną przez mądrość, zakorzenioną w słowie Bożym i wrażliwą na to, czym żyje lud chrześcijański. W ten sposób będziemy odkrywali podstawy biblijne duchowego bogactwa i wartości duszpasterskie tej tradycyjnej modlitwy (por. tamże, 43).

W imieniu zebranej tu dzisiaj wspólnoty akademickiej, a także w imieniu Kongregacji, której przewodniczę, pragnę wyrazić Waszej Świątobliwości szczere podziękowanie za poświęcenie, z jakim niestrudzenie spełnia swą posługę pasterską oraz ponownie zapewnić Waszą Świątobliwość o naszych szczerych i synowskich uczuciach.

Ojcze Święty, oczekujemy na Twoje słowa i błogosławieństwo, które umocni nas w naszym codziennym trudzie nauczania i studiowania dla dobra Kościoła.

opr. mg/mg