Pontyfikat, który nas zobowiązuje

Kościół Chrystusowy nie zapomina o wielkich dziełach Bożych. Łączenie w jedną całość następujących po sobie wydarzeń — odczytywanych przez wspólnotę wierzących jako działanie Stwórcy w dziejach świata — należy do jego istotnych zadań w każdym czasie. Wydarzenia te przypomina szczególnie z okazji rocznic czy jubileuszów.

Nie inaczej jest z pamięcią o Janie Pawle II. Jego posługa dla Kościoła powszechnego wpisała się na trwałe w dzieje świata. Jego pontyfikat ciągle na nowo wzbudza podziw, a także pozwala nieustannie odkrywać i pogłębiać żywą wiarę, którą niestrudzenie przekazywał słowem i przykładem. Jego nauka o kolegialności biskupów, żarliwa obrona statusu kapłańskiej posługi, docenianie daru życia konsekrowanego, ukazanie wielkiej różnorodności posług Ludu Bożego — to wyzwania, które trzeba podjąć. Ponadto Ojciec Święty zachęcał nas wszystkich do prowadzenia dialogu ze światem, z innymi religiami, z innymi Kościołami chrześcijańskimi.

W szczególny sposób pamięta o Janie Pawle II naród i Kościół w Polsce. W ciągu wielu lat ziemskiej posługi Ojciec Święty szczęśliwie nas inspirował, wskazując, co należy czynić, by Ojczyzna nasza żyła w prawdzie i miłości. Nie ulega wątpliwości, że te lata były okresem sprzyjającym utwierdzaniu się w sercach jego rodaków przekonania o potrzebie uczciwego i nieustannego oczyszczania duchowego w świetle Bożego słowa. Do historyków należy refleksja nad wkładem tego pontyfikatu w dzieje Kościoła w Polsce, do pasterzy nakreślenie programu pracy ewangelizacyjnej na przyszłość w świetle nauczania papieskiego. To Papieżowi z rodu Polaków zawdzięcza nasz kraj przezwyciężenie totalitarnego systemu politycznego, nawiązanie relacji dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską, nową strukturę administracyjną Kościoła, włączenie w system szkolnictwa akademickiego wydziałów teologicznych, uznanie przez państwo studiów seminaryjnych kandydatów do kapłaństwa, nauczanie religii w państwowych szkołach podstawowych, gimnazjach i szkołach średnich, powstanie sieci szkół katolickich, patronat «Dziełu Nowego Tysiąclecia», zaistnienie głosu Kościoła w mediach.

Jan Paweł II dodawał nam odwagi, by działać zgodnie z chrześcijańskim sumieniem i wrażliwością na potrzeby społeczeństwa. Wystarczy wspomnieć o obronie życia każdego człowieka, jego godności, wolności religijnej, o prawie do pracy, godziwego mieszkania, opieki lekarskiej. Tego wszystkiego uczył nas Jan Paweł II. Przemawiał najchętniej w imieniu ludzi spychanych na margines, uciskanych, poniżanych, wykorzystywanych. Im udzielał swego głosu!

Dziś jeszcze bardziej doceniamy Jana Pawła II. Jego ratowanie człowieka przed samym sobą, przed własnymi kompleksami, ograniczeniami i nieodpowiedzialnością. Musimy ciągle na nowo uczyć się realizować te zadania. Niczego nie otrzymujemy w pełni na zawsze, jako dary już gotowe i wystarczające. I nigdy nie będziemy mogli uważać, że cel już osiągnęliśmy.

Dzieje Kościoła zostały zapoczątkowane nad jeziorem Genezaret przez małą garstkę apostołów wraz z Piotrem powołanych przez Zbawiciela. Piotr poprzez posługę «umacniania braci w wierze» w osobach kolejnych papieży wpisuje się w historię Kościoła. Tak było przez minione wieki i tak jest w ostatnich latach. Wielu z nas pamięta przecież pontyfikat Piusa XII, Jana XXIII, Pawła VI i Jana Pawła I. Posługa apostolska Jana Pawła II jest jednym z ogniw w długim łańcuchu znaków miłości Dobrego Pasterza, objawionej w sposób wyraźny w Kościele Chrystusowym. To święta kontynuacja, zamierzona przez Stwórcę! Taka jest bowiem logika Opatrzności Bożej. I tak będzie się ona objawiać do końca czasów.

Trzeba Bogu dziękować za bogactwo długiego pontyfikatu Jana Pawła II, który był dla rodziny ludzkiej jak jasne słońce — ogrzewające i oświetlające. Odszedł od nas do wieczności, ale coraz mocniej ujawnia się owocowanie jego wielkiego charyzmatu. Badacze przeszłości, pochylający się nad dokumentami z minionych lat, na pewno będą czuwać, by nie uległo zapomnieniu żadne z dzieł pozostawionych przez Sługę Bożego. Pozostanie również wytyczona przez Jana Pawła II droga i ogromne dziedzictwo nauczania oraz przykład, które muszą prowadzić do pogłębionej refleksji, aby dochować wierności Ewangelii w trzecim tysiącleciu.

opr. mg/mg