Wspólne działanie

9 X — XIII-XIV KONGREGACJA

Abp Norbert Wendelin Mtega
Metropolita Songei (Tanzania)

Krzyk ubogich

Kraje rozwijające się proszą nas o pomoc w walce z ubóstwem. To wezwanie ubogich powinno zostać usłyszane przez wspólnotę międzynarodową i przez Kościoły. Oczekują oni jakiegoś znaku lub gestu nadziei, gdyż sami są jej pozbawieni i bezradni. Ubóstwo jest główną przyczyną wielu nieszczęść. Odbiera człowiekowi godność, czyni zeń ofiarę manipulacji, uzależnia go od bogatych i sprawujących władzę, pozbawia głosu. Jest źródłem niesprawiedliwości. Istnieje wiele rodzajów i poziomów ubóstwa. U nas, w Trzecim Świecie, najgorszym rodzajem ubóstwa jest brak wykształcenia. Może to dotyczyć spraw wiary, wartości moralnych i ogólnoludzkich, może też oznaczać analfabetyzm lub wiedzę niedostateczną i powierzchowną. W stuleciu globalizacji i techniki brak wykształcenia i analfabetyzm są wielkim problemem dla ubogich, bo skazują ich na przegraną w społeczeństwie opartym na rywalizacji. Niewykształceni i analfabeci będą coraz bardziej spychani na margines i zapominani, a bogaci i wykształceni przejmą ster władzy ekonomicznej, społecznej i politycznej. Ubodzy staną się ubożsi, a bogaci bogatsi. Tylko bogaci będą uczęszczać do szkół średnich i na uniwersytety, tylko oni będą znajdować pracę, przejmą kontrolę nad życiem ekonomicznym i włączą się w życie polityczne; tylko bogaci i wykształceni będą mogli kandydować w wyborach i obejmować kierownicze stanowiska. Miejmy nadzieję, że nie dojdzie do tego w naszych diecezjach, bowiem nawet w Kościele istnieje zagrożenie, że kandydaci do życia zakonnego i do kapłaństwa wywodzić się będą głównie z rodzin, plemion oraz środowisk bogatych i wykształconych. Nadejdzie moment, w którym ubodzy, pozbawieni głosu i bezbronni zbuntują się przeciw dominacji bogatych i wykształconych. Doprowadzi to do gwałtownego konfliktu. W niektórych społecznościach brak wykształcenia i analfabetyzm stały się bezpośrednią lub pośrednią przyczyną konfliktów i agresywnego fanatyzmu. Kiedy indziej były one powodowane brakiem równouprawnienia i sprawiedliwości w dostępie obywateli do oświaty i urządzeń socjalnych. Jako biskupi musimy nieść nadzieję ubogim i niewykształconym. Inwestujmy w oświatę i, tam gdzie to możliwe, koordynujmy nasze działania z inicjatywami naszych rządów. Jako bracia w Chrystusie łączmy nasze wysiłki i zasoby, wspomagając się nawzajem w misji szerzenia Jego miłości poprzez kształcenie ubogich. Musimy bronić ich praw, ich godności, musimy walczyć o sprawiedliwość i równouprawnienie dla nich. Łakną oni prawdy, wiedzy i wykształcenia. Cierpią z powodu dyskryminacji i poniżenia. Potrzebują wiary i społecznej nauki Kościoła, by poznać prawdę, która ich wyzwoli. Muszą formować swoje sumienia oraz zdobywać solidne, świeckie wykształcenie, by umocnić swoją pozycję w społeczeństwie i odzyskać poczucie godności. Pragnę wyrazić naszą wdzięczność instytucjom kościelnym i organizacjom charytatywnym za pomoc w szerzeniu oświaty w krajach misyjnych. Dziękuję Konferencjom Episkopatów krajów europejskich, USA i Australii, które wspomagają nas finansowo w tej dziedzinie. W przyszłym miesiącu po raz pierwszy w historii Konferencja Episkopatu Tanzanii wręczy dyplomy 35 studentom, których studia w zakresie środków społecznego przekazu zostały w całości sfinansowane przez Konferencję Episkopatu Włoch. Mówimy więc grazie Episkopatowi i Kościołowi Włoch. Konferencja Episkopatu Niemiec i rząd niemiecki sponsorują kursy dyplomowe prowadzone na nowym uniwersytecie i od dziesięciu lat przekazują fundusze za pośrednictwem Chrześcijańskiej Komisji Socjalnej, wspomagając Kościoły Tanzanii w realizacji bardzo rozległego ekumenicznego programu szerzenia oświaty i ochrony zdrowia w całym kraju. Dziękujemy wam, bracia biskupi, i wiernym waszych diecezji. Prosimy, abyście nadal nas wspomagali. W imieniu ubogich apelujemy o dalszą pomoc. Z naszej strony jesteśmy gotowi poświęcić życie sprawie ubogich, idąc za przykładem naszego Pana Jezusa Chrystusa, Dobrego Pasterza.

opr. mg/mg