Przemówienie podczas Synodu Biskupów, 08.10.2005
Wierni naszych Kościołów partykularnych stanowią nieliczną mniejszość w społeczeństwie, którego kultura została ukształtowana przez islam. Wspólnoty są rozproszone na bardzo rozległym obszarze naszych diecezji. Z uwagi na położenie ośrodków misyjnych niektóre z nich nie mają w pobliżu żadnego kapłana i dlatego bardzo rzadko mogą uczestniczyć w Eucharystii. Sytuacja ta pozwoliła nam pogłębić związek między Eucharystią i misją:
— Nasze dziękczynienie łączy się z dziękczynieniem naszych przyjaciół muzułmanów, którzy również wielbią Boga za Jego dzieło stworzenia i miłosierdzie. Możemy duchowo włączyć ich modlitwy w nasze Eucharystie.
— Z podziwem patrzymy niekiedy na naszych przyjaciół muzułmanów, którzy «w tajemniczy sposób są włączeni w misterium paschalne» (por. Gaudium et spes, 22). Kiedy włączamy nasze życie w ofiarę Chrystusa, tym samym włączamy w nią również w jakiś sposób życie naszych przyjaciół.
— Ci, którzy nie mogą często uczestniczyć w Eucharystii, poświęcają niekiedy więcej czasu na adorację eucharystyczną; odkrywają oni znaczenie realnej obecności, która jest źródłem siły w ich codziennym życiu.
— W sposób niewidzialny nasze Eucharystie gromadzą lud, który jest jeszcze nieobecny, tych, którzy szukają Boga prawym sercem. Sposób, w jaki Kościół partykularny przeżywa Eucharystię, jest nierozerwalnie związany z konkretnymi dziejami ludu, który Pan obdarował Eucharystią.
opr. mg/mg
Copyright © by L'Osservatore Romano (1/2006) and Polish Bishops Conference