Orędzie Ojców Synodu do Ludu Bożego

ORĘDZIE OJCÓW SYNODU DO LUDU BOŻEGO

Do Ludu Bożego na wyspach Pacyfiku, w Nowej Zelandii, Australii, Papui-Nowej Gwinei i na Wyspach Salomona.

Drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie!

1. My, katoliccy biskupi łacińskiego i wschodniego Kościoła katolickiego, bratni delegaci i pozostali uczestnicy obrad, zostaliśmy zaproszeni przez Ojca Świętego do Rzymu, aby wraz z nim wziąć udział w Specjalnym Zgromadzeniu Synodu Biskupów poświęconym Oceanii. Razem modliliśmy się oraz poznawaliśmy i rozważaliśmy problemy Kościoła katolickiego w naszych krajach i na całym świecie. Papież Jan Paweł II z uwagą przysłuchiwał się obradom podczas wszystkich sesji, oczekujemy zatem, że teraz, po tym jak przekazaliśmy mu najważniejsze rezultaty naszych dyskusji, we właściwym czasie i po dojrzałym namyśle udzieli nam swojej odpowiedzi. Zanim jednak opuścimy Rzym, pragniemy skierować do was niniejsze orędzie.

2. Przybyliśmy dosłownie «z krańców świata» do miejsca, gdzie apostołowie Piotr i Paweł przelali krew, aby dać świadectwo wiary w Jezusa Chrystusa.

3. Wielu z was pomogło nam w przygotowaniu tego Synodu, którego centralny temat brzmiał: «Jezus Chrystus a ludy Oceanii. Kroczyć Jego drogą, głosić Jego prawdę, żyć Jego życiem».

4. Temat ten jest wezwaniem dla Kościoła w Oceanii, aby w komunii z Kościołem powszechnym przyjął i głosił Ewangelię, nawiązując do własnej historii oraz do różnych problemów kulturowych, społecznych, politycznych i gospodarczych naszych krajów, rozsianych na ogromnym obszarze.

Oficjalne otwarcie Synodu

5. Ojciec Święty otworzył Synod koncelebrując uroczystą liturgię eucharystyczną przy grobie św. Piotra w dniu 22 listopada, w uroczystość Naszego Pana Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata.

6. Biskupi Oceanii wraz z pielgrzymami i wiernymi Kościoła Rzymu zjednoczyli się z Papieżem w modlitwie do Ducha Świętego, aby pomógł Kościołowi w Oceanii podjąć ze zdwojoną energią misję ewangelizacyjną, przygotowującą Wielki Jubileusz Roku 2000.

7. Podczas Mszy św. Papież pozdrowił was wszystkich w osobach waszych biskupów, wezwał was do refleksji nad własnym życiem i do odnowy wiary.

8. Wiele różnych krajów Oceanii mogło wyrazić swą bogatą kulturę w tej radosnej i porywającej liturgii poprzez tańce, śpiewy, modlitwy i obrzędy.

9. Znaczenie słowa Bożego zostało wspaniale ukazane przez procesję, w której księgę Ewangelii niesiono na ozdobnym tronie samoańskim, otoczonym przez czterech przywódców plemiennych, którzy tworzyli gwardię honorową. Proklamacja Ewangelii została zapowiedziana dęciem w muszle.

10. Efekt całości nie pozostawiał wątpliwości, iż Duch «unosi się nad wodami» Oceanii.

Pozdrowienia

11. My, uczestnicy Synodu, pozdrawiamy was wszystkich z wielką radością i nadzieją, w duchu kolegialności i braterskiej miłości, i zachęcamy was, byście zaufali Jezusowi Chrystusowi, który mocą Ducha Świętego prowadzi nas wszystkich ku trzeciemu tysiącleciu.

12. Wiecie tak jak i my, że ten sam Duch przez tysiące lat kształtował ziemie Oceanii, tak by odzwierciedlały piękno i świętość Bożego stworzenia, oraz przygotował ludzkie serca na przyjście Jezusa — Słowa Boga.

13. Słowo to wkroczyło w ludzkie dzieje, gdy «Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas» (J 1, 14), abyśmy my także mogli się stać «uczestnikami Boskiej natury» (2 P 1, 4) oraz mieć udział w Bożej miłości i miłosierdziu.

14. Chrześcijaństwo dotarło do Oceanii w wielorakich formach dzięki misjonarzom, którzy wzięli sobie do serca nakaz Chrystusa: «Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody» (Mt 28, 19), i obdarzyli nas cennym dziedzictwem naszej wiary. Mamy ogromny dług wobec tych, którzy przynieśli nam Jezusa Chrystusa i nauczyli nas Jego drogi: wobec misjonarzy świeckich, kapłanów, zakonników i katechistów, mężczyzn i kobiet.

15. Pamiętamy o nich. Pamiętamy także o naszych przodkach, którzy ochoczo i z entuzjazmem przyjęli Dobrą Nowinę Jezusa Chrystusa. Serca wasze i waszych praojców okazały się żyzną glebą, na której siewca zasiał ziarno Ewangelii (por. Mt 13, 14 n).

16. Żniwo wzrosło z krwi męczenników i z modlitwy świętych. Wielbimy Boga za tych, którzy poświęcili wszystko dla Królestwa Bożego, tak jak św. Piotr Chanel i błogosławieni Diego Alojzy de San Vitores, Jan Mazzucconi, Piotr To Rot i matka Maria MacKillop. Składamy dzięki także za heroiczne świadectwo świętych mężczyzn i kobiet z innych tradycji chrześcijańskich.

17. Jesteśmy głęboko wdzięczni wam, kapłani i wierni świeccy, którzy wytrwale głosicie wyzwalające orędzie słowa Bożego. Biskupi wyrażali wielkie uznanie dla waszej ofiarności, zaangażowania i miłości do Kościoła. Jesteśmy w pełni świadomi odpowiedzialności, jaką przyjmujecie na siebie jako nasi współpracownicy w pasterskiej opiece nad Ludem Bożym.

18. Do was, matki i ojcowie rodzin, strażnicy wartości życia i współstwórcy wraz z Bogiem, którym powierzona została przyszłość życia w Oceanii, kierujemy serdeczne słowa szacunku, uznania i otuchy. Starajcie się czynić miłość małżeńską fundamentem waszego życia, aby poprzez was i wasze dzieci życie mogło rozkwitać.

19. Z szacunkiem pozdrawiamy was, katechiści, nauczyciele wiary, świeccy pracownicy duszpasterstwa i misjonarze, którzy zasiewacie i umacniacie słowo Boże w sercach wszystkich ludzi. Wasza praca jest dziełem miłości, bardzo podobnym do dzieła Maryi, która na początku oddała życie Słowu.

Szczególnie serdecznie pozdrawiamy cierpiących, ubogich, osoby, które odeszły i oddaliły się od Kościoła. Jesteście obecni w naszych myślach.

20. Modliliśmy się za wszystkich was, którzy doznaliście bolesnych skutków klęski żywiołowej, jaka dotknęła ostatnio Papuę-Nową Gwineę, oraz za mieszkańców Bougainville, którzy przeżyli wieloletni konflikt zbrojny. Wiemy, z jak wielką odwagą Kościół włączył się w poszukiwanie godziwego rozwiązania, zarazem jednak wspominamy ze smutkiem wszystkich, którzy stracili życie w walkach. Sercem jesteśmy z wami.

21. Synod nie zapomniał bynajmniej o tubylczych mniejszościach etnicznych w naszych krajach. Zajmujecie szczególne miejsce w życiu Kościoła w Oceanii, a my popieramy was w walce o wasze prawa.

22. Do młodzieży Oceanii kierujemy pozdrowienie pełne radości. Już dziś jesteście żywotną częścią naszego Kościoła i naszą nadzieją na przyszłość. Idźcie zawsze z Chrystusem, słuchajcie Jego prawdy i żyjcie Jego życiem.

23. Dzisiaj radujemy się obecnością Boga-z-nami w Oceanii. Otrzymaliśmy bezcenne dziedzictwo wiary. Synod poświęcony Oceanii wzywa nas, by budować na fundamencie tego dziedzictwa.

24. Dni wspólnie spędzone w Rzymie pozwoliły nam omówić wiele ważnych kwestii, w tym również propozycje i rady, które przekazaliście nam — jako swoim biskupom — przed naszym wyjazdem do Rzymu. Debata synodalna pozwoliła na szczere i uczciwe przedstawienie różnych punktów widzenia. Każdy z nas uważnie słuchał innych, starając się zrozumieć przedstawiane poglądy, aby osiągnąć jednomyślność. Następnie poszukiwaliśmy najskuteczniejszych sposobów naśladowania Jezusa Chrystusa, głoszenia Jego słowa, szerzenia Jego Królestwa.

25. Podczas dyskusji słyszeliśmy wezwanie, jakie Chrystus kieruje do swego ludu:

a) «Pójdźcie za mną» — jako uczniowie drogą różnych konkretnych powołań: w kapłaństwie, w życiu konsekrowanym, w małżeństwie i w celibacie; w powołaniu do misji i ewangelizacji; w posłudze szkół i uniwersytetów katolickich;

b) a także byśmy otwierali drogę słowu Bożemu w naszej historii i w naszym regionie;

c) oraz byśmy odczytywali «znaki czasu», dostrzegając i przyjmując nowe formy duchowości i nowe ruchy kościelne.

26. Podczas obrad często rozbrzmiewały słowa Jezusowego nakazu, aby głosić Ewangelię wszelkiemu stworzeniu, które skupiały naszą uwagę na roli biskupa jako nauczyciela wiary. Wiemy, że nie wykonujemy tego zadania sami, i uznajemy kluczową rolę katechistów, wspólnot parafialnych, szkół katolickich, seminariów, uniwersytetów, programów formacji wiernych świeckich, środków przekazu społecznego. Wielokrotnie podnoszono problemy sprawiedliwości społecznej, ukazując ich ścisły związek z budową Królestwa Bożego. Największą troskę budziły problemy związane z sytuacją uchodźców i migrantów, ochroną środowiska, bezrobociem, finansowaniem rozwoju, ochroną zdrowia, przestępstwami seksualnymi i gospodarką. Istotne miejsce w naszej debacie zajęła refleksja nad świętością życia, godnością człowieka — mężczyzny i kobiety, wspólnym dobrem wszystkich ludzi.

27. Podkreślono zwłaszcza potrzebę świętości pasterzy i wiernych. Jeśli Kościół ma być nauczycielem, musi być najpierw świadkiem.

28. Synod wyraźnie uświadomił sobie, że głoszenie słowa okaże się nieskuteczne, jeżeli nie będziemy żyć słowem. Jesteśmy powołani, ażeby ukazywać światu miłosierne oblicze Chrystusa i prowadzić wszystkich ludzi do komunii z Ciałem Chrystusa. Musimy poszukiwać jedności w różnorodności i otaczać szczególną troską ludzi zepchniętych na margines społeczeństwa i odrzuconych.

29. W świetle programu ekumenicznego przedstawionego w encyklice Ut unum sint staraliśmy się potwierdzić nasze zaangażowanie we wspólną modlitwę, dialog i działanie; próbowaliśmy także wyrazić skruchę za błędy popełnione w przeszłości przeciw jedności chrześcijan, a ponadto przyczynić się do osiągnięcia celów ekumenicznych wskazanych w Ut unum sint.

30. Eucharystia winna stanowić centrum naszego życia sakramentalnego i naszej wiary. Podczas obrad wyrażano zaniepokojenie faktem, że w niektórych regionach nie jest możliwy udział w Eucharystii. Ze względu na jej centralną rolę coraz większe znaczenie ma kapłaństwo sakramentalne: to przekonanie skłoniło nas do refleksji nad innymi kwestiami, które dotyczą celibatu kapłańskiego, powołań, formacji kapłanów i nieustannego wspomagania ich posługi.

31. Wy, ludzie młodzi, jesteście żywotną częścią naszego Kościoła. Podziwiamy waszą wielkoduszność, wasz entuzjazm i troskę o innych. Obiecujemy towarzyszyć wam w drodze, na której zmagacie się z licznymi trudnościami życiowymi.

Zakończenie

32. Mamy nadzieję, drodzy bracia i siostry, że dzięki temu orędziu poznacie choćby po części radości i troski, jakie stały się naszym udziałem w czasie Synodu. Cieszymy się, że zostaliśmy powołani przez Jezusa Chrystusa, aby głosić Jego słowo i wraz z wami szerzyć Królestwo Boże.

33. Rozważając hojność Boga, jaką okazał naszym krajom, oraz Jego łaskawość i miłość do narodów Oceanii, składamy Mu dzięki za Jego dobroć.

34. Skoro cieszymy się z hojności Ojca, mamy obowiązek dzielić się otrzymanymi od Niego darami, zwłaszcza bezcennym skarbem naszej wiary. Wszyscy jesteśmy powołani do tej zaszczytnej misji w różnych środowiskach naszego społeczeństwa.

35. Synod poświęcony Oceanii zaproponował wiele możliwych form dzielenia się słowem Bożym, które musimy rozwinąć; niecierpliwie oczekujemy chwili, gdy podejmiemy to dzieło wraz z wami, abyśmy mogli jako narody Oceanii iść drogą Chrystusa, głosić Jego prawdę i żyć Jego życiem.

36. Na zakończenie Synodu sprawowaliśmy ofiarę eucharystyczną, zjednoczeni sercem i umysłem z Chrystusem. Modliliśmy się razem z Ojcem Świętym o natchnienie Ducha Świętego, abyśmy mogli zanieść Jego słowo na morza i lądy aż po najdalsze krańce Oceanii.

37. Na koniec prosiliśmy o wstawiennictwo Matkę Bożą, abyśmy potrafili w pełni zachować to, co wszechmogący Ojciec uczynił dla nas, i wielbić Jego imię.

38. Niech modlitwa tego historycznego Synodu stanie się także waszą modlitwą: