Waszą diecezję wyróżnia więź miłości i jedności z Następcą Piotra

Benedykt XVI

Waszą diecezję wyróżnia więź miłości i jedności z Następcą Piotra

Rozważanie przed modlitwą «Anioł Pański» w dolinie Faul 6.09.2009

Drodzy bracia i siostry!

Na zakończenie tej uroczystej Eucharystii, jeszcze raz dziękuję Panu za radość, jaką jest dla mnie ta wizyta pasterska, którą składam waszej diecezjalnej wspólnocie. Przybyłem do was, aby dodać odwagi i utwierdzić was w wierności Chrystusowi, o czym mówi także hasło, które wybraliście: «Utwierdzaj twoich braci» (Łk 22, 31). Jezus skierował te słowa do Piotra w czasie Ostatniej Wieczerzy, powierzając mu misję Pasterza całego Jego Kościoła tu na ziemi.

Waszą diecezję wyróżnia od wielu wieków niezwykła więź miłości i jedności z Następcą Piotra. Mogłem się o tym przekonać, gdy odwiedziłem Pałac Papieży, a szczególnie «salę konklawe». Na rozległym terytorium starożytnej Etrurii urodził się św. Leon Wielki, który bardzo przysłużył się prawdzie i miłości, niestrudzenie głosząc słowo, czego świadectwem są jego kazania i listy. W Blerze urodził się Papież Sabinian, następca św. Grzegorza Wielkiego; w Canino urodził się Paweł iii. W drugiej połowie xiii w. papieże obrali Viterbo na swoją siedzibę; tu zostało wybranych pięciu moich poprzedników, a czterej z nich są tutaj pochowani; aż pięćdziesięciu papieży nawiedziło to miasto — ostatnim z nich był Jan Paweł ii, który przybył tu 25 lat temu. Liczby te mają swoje znaczenie historyczne, ale w tym momencie chciałbym uwydatnić ich wartość duchową. Słusznie Viterbo nazywane jest Miastem Papieży, co dla was jest dodatkowym bodźcem, by żyć i dawać świadectwo wierze chrześcijańskiej, za którą oddali życie święci męczennicy Walenty i Hilary, spoczywający w kościele katedralnym, pierwsi w długim szeregu świętych, męczenników i błogosławionych waszej ziemi.

«Utwierdzaj twoich braci»: ze szczególną mocą odczuwam dziś to wezwanie, które Pan kieruje do mnie. Drodzy bracia i siostry, módlcie się, abym misję Pasterza całej owczarni Chrystusa mógł wypełniać wiernie i z miłością (por. J 21, 15 nn.). Ze swej strony zapewniam o stałej pamięci przed Panem o waszej wspólnocie diecezjalnej, aby tworzące ją człony — symbolicznie przedstawione na nowych drzwiach katedry, które podziwiałem — dążyły do coraz pełniejszej jedności i braterskiej komunii, stanowiących nieodzowny warunek, by składać światu skuteczne świadectwo ewangeliczne. Dzisiaj po południu powierzę te intencje Dziewicy Maryi, gdy udam się do sanktuarium Madonny della Quercia («Matki Bożej z Dębu»). A teraz, wspominając w modlitwie «tak» Maryi na zwiastowanie anielskie, prośmy, by za Jej sprawą nasza wiara była zawsze mocna i radosna.

Po odmówieniu modlitwy maryjnej Papież skierował kilka słów do uczestników spotkania «Ludzie i religie», które odbywało się w Krakowie pod hasłem «Wiary i kultury w dialogu».

Pragnę teraz przesłać sedeczne pozdrowienia uczestnikom Międzynarodowego Kongresu «Ludzie i Religie», który odbywa się w Krakowie, na temat «Wiary i kultury w dialogu». Liczne osobistości i przedstawiciele różnych religii — na zaproszenie archidiecezji krakowskiej i Wspólnoty św. Idziego — zgromadzili się, by dzielić się refleksjami i modlić się o pokój po upływie 70 lat od wybuchu ii wojny światowej. Nie możemy nie pamiętać dramatycznych wydarzeń, które dały początek jednemu z najstraszliwszych konfliktów w historii. Spowodował on dziesiątki milionów ofiar śmiertelnych i przyniósł ogromne cierpienia umiłowanemu narodowi polskiemu; był tłem tragedii Holokaustu i zagłady rzesz niewinnych ludzi. Niech pamięć o tych wydarzeniach pobudza nas do modlitwy za ich ofiary i za tych, którzy wciąż jeszcze noszą rany na ciele i w sercu; niech będą też dla wszystkich przestrogą, by nigdy więcej nie dopuścić do podobnego barbarzyństwa i by zwiększyć wysiłki mające na celu zbudowanie w naszej epoce, w której wciąż panują konflikty i spory, trwałego pokoju, i przekazać — zwłaszcza nowym pokoleniom — kulturę i styl życia nacechowane miłością, solidarnością i szacunkiem dla drugiego człowieka. W tej perspektywie jest rzeczą szczególnie ważną wkład, jaki religie mogą i powinny wnosić w propagowanie przebaczenia i pojednania, aby się przeciwstawić przemocy, rasizmowi, totalitaryzmowi i ekstremizmowi, które zniekształcają obraz Stwórcy w człowieku, wymazują Boży horyzont, co w następstwie rodzi pogardę dla samego człowieka. Niech Pan pomoże nam budować pokój, zaczynając od wzajemnej miłości i zrozumienia (por. Caritas in veritate, 72).

opr. mg/mg