Katolicy winni w sposób szczególny służyć wspólnemu dobru narodu

Benedykt XVI

Katolicy winni w sposób szczególny służyć wspólnemu dobru narodu

9 maja — Săo Paulo-Guarulhos. Ceremonia powitalna na lotnisku

W środę 9 maja o godz. 16.02 czasu lokalnego Ojciec Święty wylądował na międzynarodowym lotnisku w Săo Paulo-Guarulhos. W imieniu zebranych powitał go prezydent Brazylii Luiz Inácio Lula da Silva, po czym Papież wygłosił następujące przemówienie:

Szanowny Panie Prezydencie Republiki, Księża Kardynałowie i czcigodni Bracia w biskupstwie, drodzy Bracia i Siostry w Chrystusie!

1. Z wielką radością rozpoczynam wizytę duszpasterską w Brazylii i składam Waszej Ekscelencji — jako głowie państwa i najwyższemu przedstawicielowi wielkiego narodu brazylijskiego — podziękowanie za miłe przyjęcie. Podziękowaniem pragnę objąć także członków rządu, którzy towarzyszą Waszej Ekscelencji, obecnych tu dostojników cywilnych i wojskowych oraz władze stanu Săo Paulo. Panie prezydencie, skierowane do mnie słowa powitania odczytuję jako wyraz miłości i przywiązania całego narodu brazylijskiego do Następcy Apostoła Piotra.

Z braterskim pozdrowieniem w Panu zwracam się do umiłowanych braci w biskupstwie, którzy przybyli, aby powitać mnie w imieniu Kościoła brazylijskiego. Witam także kapłanów, zakonników i zakonnice, seminarzystów i świeckich, którzy aktywnie uczestniczą w dziele ewangelizacyjnym Kościoła i dają świadectwo autentycznie chrześcijańskiego życia. Na koniec serdecznie witam wszystkich Brazylijczyków bez wyjątku — mężczyzn i kobiety, rodziny, ludzi starszych, chorych, młodzież i dzieci. Wszystkim z serca dziękuję za wspaniałą gościnność!

2. Brazylia zajmuje bardzo szczególne miejsce w sercu Papieża nie tylko dlatego, że kraj ten narodził się jako chrześcijański i ma dziś najliczniejszą społeczność katolicką, ale przede wszystkim dlatego, że żyje tu naród o wielkich możliwościach, którego aktywność eklezjalna jest źródłem radości i nadziei dla całego Kościoła. Cel mojej wizyty, panie prezydencie, wykracza poza granice państwowe: przybywam, aby w Aparecidzie przewodniczyć inauguracyjnemu posiedzeniu V Konferencji Ogólnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów. Opatrznościowym przejawem dobroci Stwórcy jest fakt, że wasz kraj ma się stać kolebką nowych idei dla Kościoła, które — jeśli Bóg zechce — będą mogły dać nową żywotność i rozmach misyjny temu kontynentowi.

3. W tym regionie geograficznym katolicy stanowią większość: oznacza to, że winni oni w sposób szczególny służyć wspólnemu dobru narodu. Solidarność stanie się z pewnością słowem pełnym treści, gdy żywotne siły społeczne, każda we właściwej sobie dziedzinie, włączą się poważnie w budowę przyszłości, w której będą panowały pokój i nadzieja dla wszystkich.

Jak zwróciłem uwagę w Encyklice Deus caritas est, Kościół katolicki, przemieniony mocą Ducha Świętego, ma być «w świecie świadkiem miłości Ojca, który chce uczynić z ludzkości jedną rodzinę w swoim Synu» (n. 19). Dlatego tak głęboko angażuje się w misję ewangelizacyjną, służąc sprawie pokoju i sprawiedliwości. Decyzja o zorganizowaniu konferencji o charakterze zasadniczo misyjnym odzwierciedla zatem troskę episkopatu, a także moją, o poszukiwanie właściwych dróg prowadzących do tego, aby «nasze narody miały życie» w Jezusie Chrystusie — o czym mówi temat konferencji. Z tymi odczuciami pragnę sięgnąć spojrzeniem poza granice waszego kraju i pozdrowić wszystkie narody Ameryki Łacińskiej i Karaibów, życząc słowami Apostoła: «Pokój wam wszystkim, którzy trwacie w Chrystusie» (1 Pt 5, 14).

4. Panie prezydencie, jestem wdzięczny Bożej Opatrzności za to, że daje mi łaskę odwiedzenia Brazylii, kraju o wielkiej tradycji katolickiej. Wspomniałem już o głównym powodzie mojej podróży, która obejmuje całą Amerykę Łacińską i ma charakter zasadniczo religijny.

Bardzo się cieszę, że będę mógł spędzić kilka dni z Brazylijczykami. Wiem, że naród ten, podobnie jak cała Ameryka Łacińska, strzeże w swoim sercu wartości głęboko chrześcijańskich, które nigdy nie zostaną wymazane. Mam też pewność, że Konferencja Ogólna Episkopatu w Aparecidzie umocni tę tożsamość, głosząc poszanowanie życia od jego poczęcia do naturalnego kresu, jako wymóg wynikający z samej natury człowieka; uczyni także działania na rzecz postępu człowieka filarem solidarności, przede wszystkim z ubogimi i opuszczonymi.

Kościół pragnie jedynie wskazywać wartości moralne obowiązujące w każdej sytuacji i tak wychowywać obywateli, aby umieli decydować świadomie i w sposób wolny. Z tego względu będzie niestrudzenie przypominać o potrzebie działań zmierzających do umocnienia rodziny jako podstawowej komórki społecznej; o trosce o młodzież, której wychowanie jest czynnikiem decydującym o przyszłości narodu; i na koniec — choć nie jest to bynajmniej sprawa mało istotna — o obronie i krzewieniu podstawowych wartości we wszystkich środowiskach społecznych, przede wszystkim wśród rdzennej ludności kraju.

5. Wyrażając te pranienia i raz jeszcze dziękując za gorące przyjęcie, z jakim jako Następca Piotra się tu spotkałem, modlę się o macierzyńską opiekę Nossa Senhora da Conceiçăo Aparecida, czczonej także jako Matka Boża z Guadalupe, Patronka Ameryk, prosząc Ją, by chroniła i inspirowała rządzących w ich trudnej misji budowania dobra wspólnego i umacniała więzi chrześcijańskiego braterstwa dla dobra wszystkich mieszkańców. Niech Bóg błogosławi Amerykę Łacińską! Niech Bóg błogosławi Brazylię! Bardzo dziękuję.

opr. mg/mg