Głośmy ludziom całe orędzie zbawienia

Zbliża się V Konferencja Plenarna Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów, którą zainauguruje Benedykt XVI w maju 2007 r. Niektóre problemy Kościoła na tym rozległym kontynencie omówił Ojciec Święty w przemówieniu wygłoszonym 20 stycznia do uczestników zgromadzenia plenarnego Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej. Papież podkreślił szczególną aktualność tematu V Konferencji Plenarnej: «Jesteśmy uczniami i misjonarzami Jezusa Chrystusa, aby nasze narody miały w Nim życie».

Księża Kardynałowie, drodzy Bracia w biskupstwie!

Z radością przyjmuję i serdecznie witam radnych i członków Papieskiej Komisji ds. Ameryki Łacińskiej z okazji jej zgromadzenia plenarnego. Dziękuję jej przewodniczącemu kard. Giovanniemu Battiście Re za uprzejme słowa, którymi wyraził uczucia was wszystkich oraz głębokie pragnienie odnowy zaangażowania w służbę Kościołowi pielgrzymującemu w Ameryce Łacińskiej cum Petro et sub Petro, który naśladuje przykład Chrystusa, Dobrego Pasterza, miłującego swoje owce i dającego za nie swoje życie.

Z myślą o wyzwaniach stojących przed ewangelizacją na początku tego trzeciego tysiąclecia, wybraliście jako temat rozważań podczas tego spotkania «Rodzinę i wychowanie chrześcijańskie w Ameryce Łacińskiej». Temat ten kojarzy się z niezapomnianym Światowym Spotkaniem Rodzin, które odbyło się ubiegłego lata w Walencji w Hiszpanii. Miałem możność uczestniczyć w tym wspaniałym wydarzeniu wraz z rodzinami całego świata, wśród których było wiele rodzin latynoamerykańskich.

Z myślą o V Konferencji Plenarnej

Wasza obecność tutaj kieruje moje myśli ku zwołanej przeze mnie V Konferencji Plenarnej Episkopatu Ameryki Łacińskiej i Karaibów w Aparecidzie w Brazylii, którą zainauguruję z radością. Proszę Ducha Świętego, który zawsze wspiera swój Kościół, by chwała Boga Ojca miłosiernego oraz paschalna obecność Jego Syna oświecały obrady tego ważnego zgromadzenia kościelnego i nimi kierowały, tak aby było ono znakiem, świadectwem i umocnieniem komunii całego Kościoła w Ameryce Łacińskiej.

Zbliżająca się Konferencja, podobnie jak cztery poprzednie, powinna dostarczyć nowych bodźców ewangelizacji w tym rozległym regionie świata, w przeważającej mierze katolickim, w którym żyje znaczna część wspólnoty wierzących. Należy głosić całe orędzie zbawienia, aby mogło przeniknąć do korzeni kultury i znaleźć konkretny wyraz w obecnym momencie historii Ameryki Łacińskiej, by lepiej odpowiedzieć na jej potrzeby i słuszne aspiracje.

Jednocześnie należy zawsze uznawać godność każdej istoty ludzkiej i bronić jej jako podstawowego kryterium projektów społecznych, kulturalnych i ekonomicznych, aby pozwalały tworzyć historię zgodną z planem Bożym. Dzieje Ameryki Łacińskiej są przecież bogate w liczne świadectwa ludzi napełnionych pochłaniającym wszystko Bożym ogniem, którzy wiernie naśladowali Chrystusa w sposób tak radykalny, że ukształtowali chrześcijańską tożsamość swoich narodów. Ich życie to przykład i zachęta, by iść w ich ślady.

Kościół w Ameryce Łacińskiej stawia czoło olbrzymim wyzwaniom, takim jak: zmiany kulturowe spowodowane przez środki społecznego przekazu, które wpływają na sposób myślenia i obyczaje milionów osób; zjawisko migracji, odbijające się na życiu rodzinnym i praktykach religijnych w nowych środowiskach; powracające na nowo pytania dotyczące sposobu, w jaki narody powinny odnosić się do swojej pamięci historycznej i demokratycznej przyszłości; globalizacja, sekularyzm, wzrastające ubóstwo i zagrożenie ekologiczne, zwłaszcza w wielkich miastach, a także przemoc i handel narkotykami.

Wszystko to ukazuje, że pilnie potrzebna jest nowa ewangelizacja, która pobudzi nas do pogłębienia wartości wynikających z naszej wiary, tak aby niczym życiodajne soki kształtowały tożsamość tych umiłowanych ludów, które niegdyś otrzymały światło Ewangelii. Trafny wydaje się zatem wybór tematu, który będzie rozważany na wspomnianej Konferencji: «Jesteśmy uczniami i misjonarzami Jezusa Chrystusa, aby nasze narody miały w Nim życie». V Konferencja winna bowiem przyczynić się do tego, by każdy chrześcijanin stał się prawdziwym uczniem Jezusa Chrystusa, posłanym przez Niego jako apostoł — jak mówił Papież Jan Paweł II — «nie powtórnej ewangelizacji, ale ewangelizacji nowej. Nowej w swym zapale, w swych metodach i w swym wyrazie», tak aby Dobra Nowina zakorzeniła się w życiu i świadomości wszystkich ludzi Ameryki Łacińskiej (przemówienie na otwarcie XIX Zgromadzenia Rady Konferencji Episkopatów Ameryki Łacińskiej, Port--au-Prince, Haiti, 9 marca 1983 r.; «L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 4/1983, s. 29).

Ożywiać wiarę

Drodzy bracia, mieszkańcy Ameryki Łacińskiej odczuwają głębokie pragnienie Boga. Kiedy w życiu wspólnot pojawia się poczucie osierocenia przez Boga Ojca, szczególne znaczenie ma praca biskupów, kapłanów i innych współpracowników duszpasterskich, którzy tak jak Chrystus dają świadectwo, że Ojciec jest zawsze opatrznościową Miłością, która objawiła się w Jego Synu. Kiedy wiary nie podtrzymuje modlitwa i rozważanie słowa Bożego, kiedy zanika życie sakramentalne, rozwijają działalność sekty i nowe grupy pseudoreligijne, sprawiając, że wielu katolików oddala się od Kościoła. Kiedy brakuje odpowiedzi na najgłębsze dążenia, odpowiedzi, które można znaleźć w życiu wiary wyznawanej razem z innymi, rodzą się także sytuacje duchowej pustki. W pracy ewangelizacyjnej zasadnicze znaczenie ma stała pamięć o tym, że Ojciec i Syn posłali Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy i że ten sam Duch nadal ożywia Kościół. Dlatego ważne jest poczucie przynależności do Kościoła, w którym chrześcijanin wzrasta i dojrzewa w komunii z braćmi, synami tego samego Boga i Ojca.

Iść do Jezusa

«Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie» (J 14, 6). Jak napisał mój czcigodny poprzednik Jan Paweł II w Adhortacji apostolskiej Ecclesia in America, «Jezus Chrystus jest (...) ostateczną odpowiedzią na pytanie o sens życia oraz na podstawowe pytania nękające dziś tak wielu ludzi na kontynencie amerykańskim» (n. 10). Jedynie żyjąc głęboką miłością do Jezusa Chrystusa i oddając się ofiarnie posłudze miłosierdzia, Jego uczniowie będą wymownymi i wiarygodnymi świadkami ogromnej miłości Boga do człowieka. I tak, kochając Bożą miłością, przyczynią się do przemiany świata i ustanowią w nim nową cywilizację, którą umiłowany papież Paweł VI słusznie nazywał «cywilizacją miłości» (przemówienie na zakończenie Roku Świętego, 25 grudnia 1975 r.).

Dla przyszłości Kościoła w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach jest rzeczą ważną, aby chrześcijanie zgłębili i przyswoili sobie styl życia godny uczniów Jezusa: prosty i radosny, oparty na wierze zakorzenionej w głębi serca i umacnianej przez modlitwę i sakramenty. Istotnie, siłą wiary chrześcijańskiej jest przede wszystkim udział w niedzielnej Eucharystii, w której urzeczywistnia się spotkanie wspólnoty — w szczególnej jedności — z Chrystusem, Jego życiem i słowem.

Zadania apostolskie

Prawdziwy uczeń wzrasta i dojrzewa w rodzinie, we wspólnocie parafialnej i diecezjalnej: staje się misjonarzem, gdy głosi Chrystusa jako Osobę i Jego Ewangelię we wszystkich dziedzinach: w szkole, w gospodarce, w kulturze, w polityce i w środkach społecznego przekazu. Szerzące się wyzysk i niesprawiedliwość, korupcja i przemoc stanowią szczególnie naglące wezwanie, by chrześcijanie w sposób konsekwentny żyli swoją wiarą i zabiegali o solidną formację doktrynalną i duchową, wnosząc w ten sposób wkład w budowanie społeczeństwa bardziej sprawiedliwego, ludzkiego i chrześcijańskiego.

Poważnym obowiązkiem jest dodawać otuchy chrześcijanom, by kierując się wiarą i miłością, niestrudzenie starali się stworzyć nowe perspektywy ludziom żyjącym w ubóstwie bądź na najbardziej zaniedbanych peryferiach, tak aby sami mogli dążyć do własnego rozwoju, oraz docierać do nich z przesłaniem wiary, nadziei i solidarności.

Na zakończenie powracam do tematu waszego spotkania w tych dniach, dotyczącego rodziny chrześcijańskiej, uprzywilejowanego środowiska życia, wiary i cnót. W ognisku domowym, gdzie przechowuje się dziedzictwo wiary, dzieci otrzymują dar życia, czują się kochane takimi, jakie są, i uczą się wartości, które im pomogą żyć jako dzieci Boże. W ten sposób rodzina, akceptując dar życia, staje się środowiskiem sprzyjającym przyjęciu daru powołania (por. rozważanie przed modlitwą «Anioł Pański», Walencja, 8 lipca 2006 r.), zwłaszcza teraz, kiedy tak głęboko odczuwa się potrzebę, by Pan wysłał robotników na swoje żniwo.

Prośmy Maryję, wzór matki w Świętej Rodzinie i Matkę Kościoła, Gwiazdę Ewangelizacji, by swoim macierzyńskim wstawiennictwem wskazywała drogę wspólnotom kościelnym Ameryki Łacińskiej i Karaibów oraz wspierała uczestników V Konferencji, aby znaleźli sposób na to, by owe narody miały życie w Chrystusie i na tzw. «kontynencie nadziei» budowały godną przyszłość dla każdego człowieka. Zachęcam was do dalszej pracy i z serca udzielam wam Apostolskiego Błogosławieństwa.

opr. mg/mg