Potrzebne są mosty, a nie mury

Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!

Dzisiaj liturgia wspomina poświęcenie bazyliki laterańskiej, która jest katedrą Rzymu i która, według tradycji, nazywana jest «matką wszystkich kościołów Urbe i Orbe». Słowo «matka» odnosi się nie tyle do sakralnej budowli bazyliki, ile do dzieła Ducha Świętego, który objawia się w tej budowli, owocując przez posługę Biskupa Rzymu we wszystkich wspólnotach, które pozostają w jedności z Kościołem, któremu on przewodzi.

Za każdym razem, gdy obchodzimy uroczystość poświęcenia kościoła, jest nam przypominana istotna prawda: materialna świątynia, zbudowana z cegieł, jest znakiem Kościoła żyjącego i działającego w historii, czyli tej «duchowej świątyni» — jak mówi apostoł Piotr — której sam Chrystus «jest żywym kamieniem, odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale u Boga wybranym i drogocennym» (1 P 2, 4-8). Jezus w Ewangelii dzisiejszej liturgii, mówiąc o świątyni, ujawnił wstrząsającą prawdę — że świątynia Boża jest nie tylko budynkiem uczynionym z cegieł, ale jest nią Jego Ciało, utworzone z żywych kamieni. Na mocy chrztu każdy chrześcijanin jest częścią «Bożej budowli» (por. 1Kor 3, 9), co więcej, staje się Kościołem Boga. Duchowa budowla, Kościół — wspólnota ludzi uświęconych krwią Chrystusa i Duchem zmartwychwstałego Pana — wymaga od każdego z nas, abyśmy żyli zgodnie z darem wiary i podążali drogą chrześcijańskiego świadectwa. A jak wszyscy wiemy, nie jest łatwa w życiu zgodność między wiarą a świadectwem. Ale musimy iść naprzód i urzeczywistniać w naszym życiu tę codzienną konsekwencję. «Taki jest chrześcijanin!» — nie ze względu na to, co mówi, ale z powodu tego, co czyni, ze względu na sposób, w jaki się zachowuje. Ta konsekwencja, obdarzająca nas życiem, jest łaską Ducha Świętego, o którą musimy prosić. Kościół u początków swego istnienia i swojej misji w świecie był jedynie wspólnotą utworzoną, aby wyznawać wiarę w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego i Odkupiciela człowieka — wiarę działającą przez miłość. Obydwie idą w parze! Także dzisiaj Kościół jest powołany, aby być w świecie wspólnotą, która zakorzeniona w Chrystusie przez chrzest, wyznaje z pokorą i odwagą wiarę w Niego, dając jej świadectwo w miłości.

Temu zasadniczemu celowi powinny być podporządkowane także elementy instytucjonalne, struktury i organizacje duszpasterskie; temu zasadniczemu celowi — dawaniu świadectwa wierze w miłości. Miłość jest właśnie wyrazem wiary, a także wiara jest wyjaśnieniem i podstawą miłości. Dzisiejsze święto zachęca nas do refleksji na temat komunii wszystkich Kościołów, to znaczy tej wspólnoty chrześcijańskiej, i przez analogię zachęca nas do angażowania się w to, aby ludzkość mogła pokonać granice wrogości i obojętności, budować mosty porozumienia i dialogu, sprawiając, że cały świat stanie się rodziną narodów pojednanych ze sobą, braterskich i solidarnych. Kościół właśnie jest znakiem i zapowiedzią tej nowej ludzkości, kiedy żyje i upowszechnia swym świadectwem Ewangelię, orędzie nadziei i pojednania dla wszystkich ludzi.

Prośmy o wstawiennictwo Najświętszą Maryję Pannę, aby nam pomogła stać się, tak jak Ona, «domem Boga», żywią świątynią Jego miłości.

Po modlitwie «Anioł Pański» Papież powiedział m.in.:

Drodzy Bracia i Siostry! Przed 25 laty, 9 listopada 1989 r., runął Mur Berliński, który przez tak długi czas przecinał miasto na dwie części i był symbolem ideologicznego podziału Europy i całego świata. Zburzenie dokonało się nagle, ale było możliwe dzięki długim i żmudnym wysiłkom wielu osób, które o to walczyły, modliły się i cierpiały, niektóre z nich aż do ofiary z własnego życia. Szczególną rolę wśród nich odegrał święty papież Jan Paweł II. Módlmy się, aby z Pańską pomocą i przy współpracy wszystkich ludzi dobrej woli coraz bardziej upowszechniała się kultura spotkania, zdolna do obalania wszystkich murów, które nadal dzielą świat, i aby nigdy więcej nie dochodziło do prześladowania niewinnych osób, a nawet zabijania z powodu ich przekonań i wyznawanej religii. Tam gdzie jest mur, jest też zamknięcie serca. Potrzebne są mosty, a nie mury!

opr. mg/mg