Budujmy więzi prawdziwego braterstwa

Podróż apostolska Papieża Franciszka do Ziemi Świętej
24-26 maja 2014 r. — Amman, Betania, Betlejem, Tel Awiw, Jerozolima

Papież Franciszek

Budujmy więzi prawdziwego braterstwa

26 V 2014 — Przemówienie podczas spotkania z Naczelnymi Rabinami Izraela

Szanowni Naczelni Rabini Izraela,
Bracia i Siostry!

Niezmiernie się cieszę, że mogę być dzisiaj z wami: jestem wam wdzięczny za serdeczne przyjęcie i za uprzejme słowa powitania, które do mnie skierowaliście.

Jak wiecie, już od czasu, kiedy byłem arcybiskupem Buenos Aires, mogłem liczyć na przyjaźń wielu braci Żydów. Dziś są tu dwaj przyjaciele rabini. Razem z nimi organizowaliśmy owocne spotkania i podejmowaliśmy inicjatywy dialogu; wraz z nimi przeżyłem także znaczące chwile łączności duchowej. W pierwszych miesiącach pontyfikatu miałem sposobność przyjmować różne organizacje i przedstawicieli wspólnot żydowskich świata. Podobnie jak było w przypadku moich poprzedników, te prośby o spotkania są liczne. Dołączają się one do wielu inicjatyw podejmowanych na szczeblu krajowym bądź lokalnym, a wszystko to świadczy o pragnieniu obu stron, by lepiej wzajemnie się poznawać, słuchać, budować więzi prawdziwego braterstwa.

Ta droga przyjaźni jest jednym z owoców Soboru Watykańskiego II, a zwłaszcza deklaracji Nostra aetate, która miała tak duże znaczenie i której pięćdziesiątą rocznicę będziemy obchodzili w przyszłym roku. Jestem bowiem przekonany, że to, co dokonało się w ostatnich dekadach w stosunkach między Żydami a katolikami, było autentycznym darem Boga, jednym z cudów, jakich On dokonał, za które powinniśmy błogosławić Jego imię: «Chwalcie Pana nad panami, / bo Jego łaska na wieki. / On sam cudów wielkich dokonał, / bo Jego łaska na wieki» (Ps 136 [135], 3-4).

Był to dar od Boga, który jednak nie mógłby się objawić bez zaangażowania bardzo wielu osób odważnych i wielkodusznych, zarówno Żydów jak i chrześcijan. W szczególności chciałbym tu wspomnieć o znaczeniu dialogu między Wielkim Rabinatem Izraela a Komisją Stolicy Apostolskiej ds. Kontaktów Religijnych z Judaizmem. Dialog ten, zainspirowany wizytą Ojca Świętego Jana Pawła II w Ziemi Świętej, rozpoczął się w roku 2002 i trwa już dwanaście lat. Myślę z przyjemnością — odnosząc się do bar micwy w tradycji żydowskiej — że jest on już bliski dojrzałości: ufam, że będzie prowadzony nadal i że ma przed sobą świetlaną przyszłość.

Nie chodzi jedynie o nawiązanie na poziomie ludzkim relacji opartej na wzajemnym szacunku: jako chrześcijanie i jako Żydzi winniśmy zadawać sobie w głębi serca pytania o duchowe znaczenie łączącej nas więzi. Jest to więź, pochodząca z wysoka, będąca ponad naszą wolą, i pozostaje nienaruszona mimo wszelkich trudności w relacjach, jakich niestety doświadczyliśmy w historii.

Strona katolicka niewątpliwie zamierza w pełni uznać znaczenie żydowskich korzeni swojej wiary. Ufam, że z waszą pomocą także strona żydowska podtrzyma, a jeśli to możliwe zwiększy zainteresowanie poznawaniem chrześcijaństwa, także na tej błogosławionej ziemi, z którą wiąże ono swoje początki, szczególnie wśród młodych pokoleń.

Wzajemne poznawanie naszego duchowego dziedzictwa, uznanie tego, co nas łączy, i poszanowanie w tym, co nas dzieli, mogą prowadzić w przyszłości do dalszego rozwoju naszych stosunków, które powierzamy Bogu. Razem będziemy mogli wnieść wielki wkład w sprawę pokoju; razem będziemy mogli dawać świadectwo w szybko zmieniającym się świecie o trwałym znaczeniu Bożego planu stworzenia; razem będziemy mogli stanowczo przeciwstawiać się wszelkim formom antysemityzmu i różnym innym formom dyskryminacji. Niech Pan nam pomaga podążać z ufnością i z mężnym duchem Jego drogami. Szalom!

opr. mg/mg