Potrzebna jest rzeczywista reintegracja skazanego

W sobotę 21 czerwca 2014 r. Papież Franciszek udał się z wizytą duszpasterską do kalabryjskiej diecezji Cassano all'Ionio. Towarzyszyli mu w niej arcybiskupi Angelo Becciu, substytut Sekretariatu Stanu, i Georg Gänswein, prefekt Domu Papieskiego, oraz regens — ks. prał. Leonardo Sapienza. Ok. godz. 9 Ojciec Święty przybył helikopterem do zakładu karnego w Castrovillari na spotkanie z więźniami. Był wśród nich ojciec małego Coco Campolonga, zabitego i spalonego w porachunkach zorganizowanej przestępczości. Papież wygłosił następujące przemówienie:

Drodzy Bracia i Siostry!

Pierwszym punktem mojej wizyty duszpasterskiej jest spotkanie z wami w tym zakładzie karnym w Castrovillari. W ten sposób chciałbym okazać bliskość Papieża i Kościoła każdemu mężczyźnie i każdej kobiecie, którzy przebywają w więzieniu, w każdej części świata. Jezus powiedział: «Byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie» (Mt 25, 36).

W przemyśleniach dotyczących więźniów podkreślany jest często temat poszanowania podstawowych praw człowieka i wymóg odpowiednich warunków odbywania kary. Ten aspekt polityki penitencjarnej jest z pewnością istotny, i zawsze trzeba na niego zwracać wielką uwagę. Ale takie ujęcie nie jest jeszcze wystarczające, jeśli nie towarzyszy mu i nie dopełnia go konkretne zaangażowanie instytucji, mające na celu rzeczywistą resocjalizację (por. Benedykt XVI, przemówienie do uczestników 17.Konferencji Rady Europy dla Dyrektorów Administracji Więziennych, 22 listopada 2012 r.). Kiedy ten cel zostaje zaniedbany, odbywanie wyroku staje się jedynie narzędziem kary i społecznego odwetu, szkodliwego zarówno dla jednostki, jak i dla społeczeństwa. A Bóg nie postępuje z nami w ten sposób. Bóg, gdy nam przebacza, towarzyszy nam i pomaga podczas drogi. Zawsze. Również w drobnych sprawach. Gdy idziemy do spowiedzi, Pan mówi nam: «Ja ci przebaczam. Ale teraz chodź ze Mną». I pomaga nam w podjęciu na nowo drogi. Nigdy nie potępia. Nigdy nie ogranicza się do przebaczenia, lecz przebacza i towarzyszy. Ale jesteśmy słabi i musimy wrócić do spowiedzi, wszyscy. Ale On się nie męczy. Zawsze bierze nas ponownie za rękę. Taka jest miłość Boga, i powinniśmy ją naśladować! Społeczeństwo powinno Go naśladować. Iść tą drogą.

Z drugiej strony, prawdziwa i pełna reintegracja osoby nie następuje jedynie po ukończeniu drogi w wymiarze ludzkim. W tę drogę wpisuje się także spotkanie z Bogiem, umiejętność pozwolenia Bogu, który nas kocha, by patrzył na nas. Trudniej jest pozwolić, by Bóg patrzył na nas, niż wpatrywać się w Boga. Trudniej jest pozwolić, by Bóg nas spotkał, niż spotkać Boga, ponieważ w nas jest zawsze opór. A On czeka na ciebie, On patrzy na nas, On zawsze nas szuka. Ten Bóg, który nas kocha, który potrafi nas zrozumieć, potrafi przebaczyć nasze błędy. Pan jest mistrzem reintegracji: bierze nas za rękę i prowadzi z powrotem do wspólnoty społecznej. Pan zawsze przebacza, zawsze towarzyszy, zawsze rozumie; od nas zależy, czy pozwolimy, aby nas zrozumiał, aby nam przebaczał, aby nam towarzyszył.

Życzę każdemu z was, żeby ten czas nie został zmarnowany, lecz żeby mógł stać się czasem cennym, podczas którego będziecie prosić i otrzymacie od Boga tę łaskę. Tak postępując, przyczynicie się do tego, że przede wszystkim wy sami będziecie stawali się lepsi, a jednocześnie do czynienia lepszą również wspólnoty, ponieważ nasze postępowanie, czy jest dobre, czy złe, ma wpływ na innych i na całą rodzinę ludzką.

Z wyrazami serdeczności zwracam się teraz do waszych rodzin; niech Pan pozwoli wam uściskać je na nowo w radości i pokoju.

Na zakończenie chcę dodać otuchy wszystkim, którzy pracują w tym zakładzie: kierownikom, policji więziennej i całemu personelowi.

Z serca wam wszystkim błogosławię i powierzam was opiece Maryi, naszej Matki. I bardzo was proszę, abyście modlili się za mnie, ponieważ również ja popełniam błędy i muszę pokutować. Dziękuję.

opr. mg/mg