Kapłaństwo wielkim darem i tajemnicą

W Niedzielę Dobrego Pasterza, 25 kwietnia, Jan Paweł II udzielił w Bazylice św. Piotra święceń kapłańskich 31 diakonom głównie z diecezji rzymskiej (był wśród nich również Polak, ks. Arnold Zawadzki z archidiecezji łódzkiej). Zwracając się do neoprezbiterów Ojciec Święty wskazał im na wielką godność kapłaństwa oraz na obowiązki wynikające z przyjętego sakramentu. Od początku pontyfikatu Jan Paweł II wyświęcił na kapłanów 1 967 diakonów.

1. «Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają» (śpiew przed Ewangelią).

W kalendarz liturgiczny okresu wielkanocnego, który obecnie przeżywamy, wpisana jest dzisiejsza niedziela, tradycyjnie nazywana Niedzielą Dobrego Pasterza. Jezus odnosi do samego siebie ten obraz (por. J 10, 6), zakorzeniony w Starym Testamencie i bardzo ceniony przez tradycję chrześcijańską. Chrystus jest Dobrym Pasterzem, który umierając na krzyżu oddaje życie za swoje owce. Zostaje w ten sposób ustanowiona głęboka komunia między Dobrym Pasterzem a Jego owczarnią. Ewangelista pisze, że Jezus «woła (...) swoje owce po imieniu i wyprowadza je (...), a owce postępują za nim, ponieważ głos jego znają» (J 10, 3-4). Trwałe wzajemne przywiązanie, poznanie i przynależność łączą Pasterza z owcami: On troszczy się o nie, one zaś wiernie za Nim postępują.

Wielką ufność budzą zatem słowa, które przed chwilą powtarzaliśmy jako refren psalmu responsoryjnego: «Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego».

2. Zgodnie z piękną tradycją od wielu już lat właśnie w Niedzielę Dobrego Pasterza z radością udzielam sakramentu święceń nowym kapłanom. W tym roku jest ich 31. Oddadzą oni swój entuzjazm i swoje młode siły w służbę wspólnoty rzymskiej i Kościoła powszechnego.

Wraz z Kardynałem Wikariuszem, biskupami pomocniczymi, kapłanami diecezji i wszystkimi obecnymi dziękuję Bogu za ten wielki dar. W szczególny sposób uczestniczę w waszej radości, drodzy diakoni, a także w radości waszych wychowawców, waszych rodzin i licznych przyjaciół, towarzyszących wam w tej chwili tak doniosłej i tak wzruszającej, która pozostanie wam w pamięci na całe życie.

Wspominając waszych wychowawców, myślę w tej chwili o bpie Plinio Pascolim, którego Bóg powołał do siebie kilka dni temu. Przez wiele lat był on rektorem Seminarium Rzymskiego, a później biskupem pomocniczym; poświęcił swoje długie życie pracy powołaniowej i formacji kapłanów. Niech jego przykład pomoże wszystkim lepiej zrozumieć znaczenie daru kapłaństwa.

3. Drodzy diakoni, przez sakramentalny gest nałożenia rąk, mający bardzo dawną tradycję i głęboką wymowę, oraz przez modlitwę konsekracyjną staniecie się kapłanami, aby na wzór Dobrego Pasterza być w nowym i głębszym sensie sługami chrześcijańskiego ludu. Będziecie mieli udział w misji samego Chrystusa, rozsiewając pełnymi rękoma ziarno słowa Bożego. Bóg powołał was, byście byli rozdawcami Jego miłosierdzia i szafarzami Jego tajemnic.

Eucharystia, źródło i szczyt życia chrześcijańskiego, będzie krystalicznym źródłem zasilającym nieustannie waszą kapłańską duchowość. Będziecie mogli czerpać z niej natchnienie do codziennej posługi, apostolską energię dla dzieła ewangelizacji i duchową pociechę w chwilach nieuchronnych trudności i zmagań wewnętrznych. Przystępując do ołtarza, na którym odnawia się ofiara krzyża, będziecie odkrywać coraz większe bogactwa miłości Chrystusa i nauczycie się wyrażać ją w życiu.

4. Moi drodzy, jest niezwykle znamienne, że przyjmujecie sakrament święceń właśnie w Niedzielę Dobrego Pasterza, kiedy to obchodzimy Światowy Dzień Modlitw o Powołania. Misja Chrystusa trwa bowiem w historii poprzez posługę pasterzy, którym On sam powierza troskę o swoją owczarnię. Podobnie jak powołał pierwszych uczniów, tak i dzisiaj Jezus wybiera sobie nowych współpracowników, którzy otoczą opieką Jego owczarnię przez posługę słowa, sakramentów i miłosierdzia. Powołanie do kapłaństwa jest wielkim darem i wielką tajemnicą. Jest przede wszystkim darem dobroci Boga, gdyż rodzi się jako owoc łaski. A z kolei jest tajemnicą, ponieważ powołanie sięga do głębi ludzkiej świadomości i wolności. Nawiązuje dialog miłości, który dzień po dniu kształtuje osobowość kapłana: rozpoczyna się w rodzinie, rozwija się w seminarium i trwa przez całe życie. Tylko dzięki takiej nieprzerwanej formacji ascetycznej i pastoralnej kapłan może się stać żywą ikoną Chrystusa, Dobrego Pasterza, który oddaje samego siebie za powierzoną Mu owczarnię.

Myślę o słowach, które za chwilę skieruję do was, przekazując wam dary do ofiary eucharystycznej: «Prowadź życie zgodne z tajemnicą Pańskiego krzyża». Tak, drodzy diakoni, ta tajemnica, której będziecie szafarzami, to w istocie rzeczy sam Chrystus, który za pośrednictwem udzielanego Ducha Świętego staje się źródłem świętości i nieustannym wezwaniem do uświęcenia. Żyjcie tą tajemnicą: żyjcie Chrystusem, bądźcie Chrystusem! Oby każdy z was mógł powtarzać za św. Pawłem: «Teraz zaś już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus» (Ga 2, 20).

5. Drodzy bracia i siostry zgromadzeni na tej liturgii! Módlmy się za tych 31 nowych kapłanów, aby byli wierni swojej misji, by każdego dnia odnawiali swoje «tak» Chrystusowi i byli znakiem Jego miłości dla każdego człowieka. Z okazji Światowego Dnia Modlitw o Powołania prośmy też Pana, aby budził w sercach wielkoduszną gotowość do całkowitego oddania się na służbę Królestwa Bożego.

Maryjo, Matko Chrystusa i Kościoła, Tobie powierzamy tych naszych braci, którzy dziś przyjmują sakrament święceń. Wraz z nimi powierzamy Ci kapłanów Rzymu i całego świata. Ty, Matko Chrystusa i kapłanów, wspomagaj tych swoich synów w ich posłudze i w życiu.