Lud kapłański

O godz. 9.30 w Bazylice Watykańskiej Jan Paweł II przewodniczył Mszy św. Krzyżma i poświęcił oleje używane w Kościele podczas sprawowania sakramentu chrztu, bierzmowania, kapłaństwa oraz namaszczenia chorych. Z Ojcem Świętym koncelebrowało ok. 1 700 kapłanów, którzy po wysłuchaniu homilii odnowili przyrzeczenia złożone w dniu święceń, wyrażając gotowość do wypełniania zadań pasterskich w służbie Ludowi Bożemu.

1. «Temu, który (...) uczynił nas królestwem — kapłanami dla Boga i Ojca swojego, Jemu chwała i moc na wieki wieków!» (Ap 1, 5-6).

Słyszymy te słowa z Księgi Apokalipsy podczas dzisiejszej uroczystej Mszy św. Krzyżma, która poprzedza święte Triduum Paschalne. Każda wspólnota diecezjalna, zanim przystąpi do świętowania centralnych tajemnic zbawienia, gromadzi się dzisiaj wokół swojego Pasterza, aby poświęcić oleje, które stają się narzędziem zbawienia w różnych sakramentach: chrztu, bierzmowania, święceń kapłańskich, namaszczenia chorych. Te znaki Bożej łaski czerpią swą skuteczność z misterium paschalnego, ze śmierci i zmartwychwstania Chrystusa. Oto dlaczego Kościół sprawuje ten obrzęd na progu Świętego Triduum — w dniu, w którym Wcielony Syn Boży, dokonując najdoskonalszego aktu kapłańskiego, złożył samego siebie w ofierze Ojcu, ażeby odkupić całą ludzkość.

2. «Uczynił nas królestwem kapłanów». Rozumiemy to wyrażenie na dwóch płaszczyznach. Po pierwsze, w odniesieniu do wszystkich ochrzczonych, którzy — jak przypomina także Sobór Watykański II — «poświęcani są (...) jako dom duchowy i święte kapłaństwo, aby przez wszystkie właściwe chrześcijaninowi uczynki składać ofiary duchowe» (Lumen gentium, 10). Każdy chrześcijanin jest kapłanem. Jest to kapłaństwo zwane «powszechnym», które nakazuje ochrzczonym składać swoje życie w ofierze Bogu przez udział w Eucharystii i innych sakramentach, przez świadectwo świętości, przez wyrzeczenia i czynne miłosierdzie (por. tamże).

Na innej płaszczyźnie stwierdzenie, że Bóg «uczynił nas królestwem kapłanów», odnosi się do kapłanów wyświęconych jako sług, to znaczy powołanych, aby nauczać i prowadzić lud kapłański i składać w jego imieniu eucharystyczną ofiarę Bogu w zastępstwie Chrystusa (por. tamże). Msza św. «Krzyżma» jest zatem uroczystą pamiątką jedynego kapłaństwa Chrystusa i wyraża kapłańskie powołanie Kościoła, w szczególności biskupa i zjednoczonych z nim kapłanów. Za chwilę przypomni nam o tym prefacja: «Chrystus nie tylko obdarzył cały lud odkupiony królewskim kapłaństwem, lecz w swojej miłości dla braci wybiera ludzi, którzy przez święcenia otrzymują udział w Jego kapłańskiej służbie».

3. «Duch Pański spoczywa na Mnie, ponieważ Mnie namaścił i posłał Mnie» (Łk 4, 18).

Drodzy kapłani, te słowa dotyczą nas bezpośrednio. Przez święcenia kapłańskie zostaliśmy wezwani do udziału w misji samego Chrystusa i dzisiaj odnawiamy nasze wspólne zobowiązania kapłańskie. Z głębokim przejęciem wspominamy dar otrzymany od Chrystusa, który powołał nas do szczególnego uczestnictwa w swoim kapłaństwie.

Uczestnicząc w liturgii poświęcenia oleju, zwłaszcza krzyżma świętego, pragniemy dziękować za to namaszczenie sakramentalne, które stało się naszym udziałem (por. Ps 15, 5). Jest ono znakiem wewnętrznej mocy, jakiej udziela Duch Święty każdemu człowiekowi, którego Bóg powołuje do szczególnych zadań w służbie Jego Królestwu.

«Ave sanctum oleum, oleum catechumenorum, oleum infirmorum, oleum ad sanctum crisma». Dziękując w imieniu wszystkich, którzy będą przyjmować te święte znaki, prosimy zarazem, ażeby ta nadprzyrodzona moc, która przez nie działa, nie przestała działać także w naszym życiu. Niech Duch Święty, który spoczął na każdym z nas, znajduje w każdym należytą gotowość do spełniania tego posłannictwa, do którego zostaliśmy «namaszczeni» w dniu naszych święceń.

4. «Chwała Tobie, Chryste, Królu wiecznej chwały!» Ty przyszedłeś do nas, aby obwoływać rok łaski od Pana (por. Łk 4, 19).

Jak przypomniałem w Liście skierowanym do kapłanów z okazji dzisiejszego święta, kapłaństwo Chrystusowe jest ze swej natury związane z tajemnicą wcielenia, którego dwutysięczną rocznicę obchodzimy w obecnym Roku Jubileuszowym: «jest [ono] wpisane w Jego tożsamość Wcielonego Syna, Człowieka-Boga» (n. 7). Oto dlaczego ta przejmująca liturgia Wielkiego Czwartku jest dla nas w pewien sposób jakby naturalnym świętem jubileuszowym, choć Jubileusz Kapłanów Roku Świętego zaplanowany został na 18 maja.

Ziemskie życie Chrystusa, Jego «przejście» przez historię, od poczęcia w łonie Maryi Panny aż do chwili, gdy zasiadł po prawicy Ojca, stanowi jeden akt kapłański i ofiarny. Dokonuje się on w całości na mocy «namaszczenia» przez Ducha Świętego (por. Łk 1, 35; 3, 22).

Dzisiaj w szczególny sposób spotykamy Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Kapłana, i w duchu przekraczamy próg Drzwi Świętych, które każdemu człowiekowi otwierają szeroko dostęp do pełni zbawczej miłości. Podobnie jak Chrystus poddawał się działaniu Ducha jako człowiek i posłuszny sługa, tak też ochrzczony, a w szczególny sposób wyświęcony kapłan winien czuć się zobowiązany, aby urzeczywistniać swoją kapłańską konsekrację przez pokorną i wierną służbę Bogu i braciom.

Z takimi uczuciami wejdźmy w Triduum Paschalne, szczytowy moment roku liturgicznego i Wielkiego Jubileuszu. Przygotujmy się do głębokiego przeżycia paschalnej pielgrzymki śladami Chrystusa, który cierpi, umiera i zmartwychwstaje. Umocnieni wiarą Maryi, idźmy za Chrystusem kapłanem i żertwą, «który nas miłuje i który przez swą krew uwolnił nas od naszych grzechów, i uczynił nas królestwem — kapłanami Bogu i Ojcu swojemu» (Ap 1, 5-6).

Idźmy za Nim i wołajmy razem: «Chwała Tobie, Chryste, Królu wiecznej chwały».

Ty, o Chryste, jesteś ten sam wczoraj, dziś i na wieki. Amen!

opr. mg/mg