Posługa pasterska Pawła VI

1. We fragmencie z Ewangelii, który czytamy w dzisiejszej liturgii, słyszymy raz jeszcze słowa Jezusa skierowane do uczniów przejętych lękiem i trwogą: «Odwagi! Ja jestem, nie bójcie się!» (Mt 14, 27). Ewangelista podaje, że gdy obecność Jezusa dodała im otuchy, «ci (...), którzy byli w łodzi, upadli przed Nim, mówiąc: 'Prawdziwie jesteś Synem Bożym'» (Mt 14, 33). Kościół potwierdza to wyznanie wiary w Syna Bożego i nieustannie je ponawia, głosząc w świecie Dobrą Nowinę, którą On przyniósł ludziom żyjącym w każdej epoce i wszędzie na świecie.

2. Niestrudzonym głosicielem Ewangelii Chrystusa i jej nieustraszonym świadkiem był także sługa Boży Paweł VI, mój czcigodny poprzednik, który 35 lat temu, 6 sierpnia, podpisał swą pierwszą encyklikę Ecclesiam suam. 14 lat później, również w święto Przemienienia Pańskiego i właśnie tutaj w Castel Gandolfo, został wezwany do ojczyzny niebieskiej, aby tam już zawsze kontemplować oblicze Chrystusa.

W encyklice Ecclesiam suam ten wielki papież wskazał drogi, którymi Kościół wiedziony przez Ducha miał zmierzać ku trzeciemu tysiącleciu. Pierwszy z tych szlaków ma charakter duchowy i dotyczy samoświadomości Kościoła, jaką musi on posiadać, aby wypełnić powołanie powierzone mu przez Odkupiciela. Druga droga jest natury moralnej i wskazuje kierunek autentycznej odnowy ascetycznej, praktycznej i kanonicznej, jakiej Kościół potrzebuje, aby realizować swoją misję w świecie. Trzecia droga dotyczy apostolstwa: metoda dialogu staje się dla wspólnoty Kościoła stylem działania, który pozwala mu nieść wszystkim ludziom otuchę, jaka płynie ze zbawczego orędzia Chrystusa.

3. Jakże nie dziękować Bogu za dar tych proroczych pouczeń, które wskazywały drogę chrześcijańskiemu ludowi w ciągu minionych 35 lat? Podczas Soboru Watykańskiego II, obradującego pod mądrym przewodnictwem Pawła VI, Kościół głębiej poznał swą wewnętrzną naturę i powszechną misję. Dzięki nieustannemu wsparciu Ducha Świętego zachował niewzruszoną wiarę w ostatnich dziesięcioleciach tego wieku, w którym wiele było blasków, ale nie zabrakło również cieni, a teraz przygotowuje się, aby z ufnością przekroczyć próg następnego tysiąclecia.

Raz jeszcze złóżmy dziękczynienie Bogu za owocną posługę apostolską niezapomnianego Pawła VI. Jednocześnie zawierzmy Maryi, Matce Kościoła i Gwieździe Ewangelizacji, perspektywy i wyzwania misyjne, jakie stoją przed nami, aby Ona — tak jak w czasach pierwotnego Kościoła — kierowała krokami wszystkich chrześcijan.