Przesłanie z okazji 30-lecia powstania ruchu "Wiara i Światło"

Przed 30 laty, podczas pierwszej międzynarodowej pielgrzymki ludzi umysłowo chorych do Lourdes narodził się ruch «Wiara i Światło», skupiający osoby niepełnosprawne oraz ich rodziny i przyjaciół. Z okazji tej rocznicy w Wielkim Tygodniu 2001 r. przybyło do sanktuarium maryjnego u podnóża francuskich Pirenejów ok. 17 tys. pielgrzymów — członków ruchu, aby wspólnie modlić się i świadczyć, że każdy człowiek jest dzieckiem Boga, posiada niezbywalne prawa i mimo inwalidztwa może być szczęśliwy. Do pielgrzymów reprezentujących różne wyznania chrześcijańskie — katolików, prawosławnych, anglikanów i protestantów — Jan Paweł II skierował przesłanie, w którym podkreślił wielkie znaczenie wychowawcze i apostolskie ruchu «Wiara i Światło».

Do moich Synów i Córek
— członków ruchu «Wiara i Światło»

1. W Wielkim Tygodniu pierwszego roku nowego millennium, jednoczę się z wami w myślach i modlitwie i serdecznie pozdrawiam tych, którzy udali się do groty massabielskiej, aby uczcić 30. rocznicę powstania waszego ruchu. Sama Maryja gości was tam, aby ożywić wasze pragnienie «picia ze źródeł», aby was prowadzić, jak kiedyś prowadziła Bernadettę na spotkanie ze swoim Synem. W Lourdes miłość Jezusa i Maryi do najbardziej bezbronnych objawia się ze szczególną mocą i pobudza was do dziękczynienia za wielkie rzeczy, jakie wam Bóg uczynił. Ja was zachęcam, byście odnawiali i umacniali waszą wiarę oraz byście każdego dnia byli misjonarzami.

2. Wy, niepełnosprawni, jesteście sercem wielkiej rodziny «Wiara i Światło». Wasze istnienie jest darem Boga i sprawia, że jesteście świadkami prawdziwego życia, a chociaż niepełnosprawność jest niekiedy źródłem trudnych zmagań egzystencjalnych, często żyjecie — jak powiada Claudel — z «wielkim duchem w ciele, którego rozwój został zahamowany». Drodzy przyjaciele, jesteście cennym skarbem Kościoła, który jest również waszą rodziną i zajmujecie szczególne miejsce w Sercu Jezusa.

3. Od trzydziestu lat «Wiara i Światło» nie przestaje wytrwale i z odwagą przypominać o wielkiej godności każdego człowieka. Dziękujmy Bogu za nadzieję i ufność, jakie tak wiele osób i tak wiele rodzin odnalazło w waszym ruchu. Pragnę gorąco podziękować osobom, które opiekują się niepełnosprawnymi i za podejmowaną przez nich codziennie niezastąpioną pracę w służbie tym, o których społeczeństwo zapomina, a nade wszystko za radość, jaką im ofiarują. Dają oni świadectwo, iż radość życia jest ukrytym źródłem, które wypływa z ufności pokładanej w Bogu i w Jego Matce Maryi. W sposób szczególny pragnę pozdrowić Jeana Vaniera i Marie-Hélčn Mathieu, którzy od wielu lat z oddaniem służą życiu i rozwojowi osób niepełnosprawnych.

4. Wasza obecność w Lourdes, drodzy bracia i siostry, jest również dla chrześcijan i dla odpowiedzialnych za życie społeczne wezwaniem, aby coraz lepiej rozumieli, że inwalidztwo, choć potrzebuje pomocy, jest nade wszystko zachętą do przełamywania wszelkich form egoizmu i do podejmowania zadań w duchu nowego braterstwa i solidarności. Osoby niepełnosprawne — jak przypomniałem w Rzymie, podczas ich Jubileuszu — ukazują «złudność wizji życia, której jedyne wartości to zaspokojenie potrzeb, zachowanie pozorów, pośpiech i skuteczność» (homilia, 3 grudnia 2000 r.: «L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 2/2001, s. 44). Wzywają one wszystkich członków społeczeństwa, aby wspierali moralnie i materialnie rodziców obarczonych trudem opieki nad dziećmi niepełnosprawnymi. Podczas gdy nasila się zjawisko zabijania w łonie matki istnień ludzkich obciążonych być może inwalidztwem, działalność ruchu «Wiara i Światło» stanowi prorocki znak, który potwierdza wartość życia i zachęca społeczeństwo do zwracania szczególnej uwagi na najsłabszych.

5. W waszym niezwykle zróżnicowanym ruchu, którego członkowie pochodzą z siedemdziesięciu pięciu krajów, doświadczacie autentycznej rzeczywistości ekumenicznej. Obecność w Lourdes grupy chrześcijan różnych wyznań, katolików, prawosławnych, anglikanów i protestantów, świadczy — przez wspólną wiarę w Chrystusa zmartwychwstałego — że każdy człowiek jest darem Boga, że posiada godność i niezbywalne prawa oraz że mimo inwalidztwa można żyć szczęśliwie.

6. Z całego serca modlę się za was, za tych, którzy wam towarzyszą i za tych, którzy nie mogli przybyć i proszę o moc Chrystusa Zmartwychwstałego, aby każdego i każdą z was obdarzył odwagą i radością, ażebyście wciąż byli świadkami Bożej miłości w świecie. Starajcie się za przykładem Bernadetty przyjmować Dobrą Nowinę i sprawiać, by przynosiła coraz więcej owoców, których tak bardzo potrzebuje ludzkość! Zawierzając was matczynej opiece Najświętszej Maryi Panny z Lourdes, z całego serca udzielam wam Apostolskiego Błogosławieństwa.

Watykan, 2 kwietnia 2001 r.

opr. mg/mg