Dekret o celebracji Mszy św. w Kościele katolickim za innych zmarłych chrześcijan

DEKRET O CELEBRACJI MSZY ŚW. W KOŚCIELE KATOLICKIM ZA INNYCH ZMARŁYCH CHRZEŚCIJAN
Accidit in diversis^(*)

Zdarza się w różnych krajach, że kapłani katoliccy są proszeni o odprawienie Mszy św. za zmarłych, którzy zostali ochrzczeni w innych Kościołach lub Wspólnotach kościelnych; ma to miejsce zwłaszcza wtedy, gdy zmarli ze szczególną czcią i szacunkiem odnosili się do religii katolickiej lub pełnili funkcje publiczne w społeczności cywilnej.

Jak wiadomo, jeśli chodzi o Msze prywatne nie ma żadnej przeszkody, by można było je odprawiać za wspomnianych zmarłych. Co więcej, można je zalecać z różnych motywów, np. pobożności, przyjaźni, wdzięczności itp.

Jeśli natomiast chodzi o publiczne odprawianie Mszy św., to obowiązujące przepisy postanawiają, by ich nie odprawiać za zmarłych, nie będących w pełnej wspólnocie z Kościołem katolickim (por. Kan. 1241 łącznie z Kan. 1240, § 1, 10).

Ponieważ uwarunkowania religijne i społeczne, które stanowiły podstawę dla dotychczasowej dyscypliny kościelnej, uległy dzisiaj zmianie, zwrócono się do Świętej Kongregacji Nauki Wiary z pytaniami, czy w pewnych wypadkach można by odprawiać za tych zmarłych także publiczną Mszę św.

Ojcowie Świętej Kongregacji Nauki Wiary, na zebraniu plenarnym w dniu 9 czerwca 1976 r., po dokładnym rozważeniu zagadnienia, wydali w tej sprawie następujący dekret:

I. Obowiązujące obecnie przepisy dotyczące publicznego odprawiania Mszy św. za innych zmarłych chrześcijan winny również na przyszłość stanowić zasadę ogólną, także ze względu na szacunek należny sumieniu tych zmarłych, którzy nie wyznawali pełnej wiary katolickiej.

II. Jednakże do czasu promulgacji nowego Kodeksu od powyższej zasady ogólnej wolno robić wyjątki, jeśli zachodzą następujące warunki:

1) O odprawienie Mszy św. wyraźnie proszą członkowie rodziny zmarłego, przyjaciele lub podwładni, kierując się autentycznym motywem religijnym.

2) Zdaniem Ordynariusza nie będzie z tego powodu zgorszenia wiernych.

Powyższe dwa warunki częściej mogą mieć zastosowanie w odniesieniu do braci z Kościołów Wschodnich, z którymi istnieje ściślejsza, chociaż niepełna, komunia wiary.

III. W tych przypadkach wolno odprawiać publicznie Mszę św., z tym jednak zastrzeżeniem, że w Modlitwie Eucharystycznej nie należy wspominać imienia zmarłego, ponieważ zakłada to pełną wspólnotę z Kościołem katolickim.

Jeśli podczas odprawiania Mszy św. wraz z wiernymi katolikami są obecni także inni chrześcijanie, wtedy w zakresie interkomunii należy jak najwierniej zachować stosowne normy wydane przez Sobór Watykański II (Dekr. Orientalium Ecclesiarum, 26-29; Dekr. Unitatis redintegratio, 8) oraz przez Stolicę Apostolską (por. Dyrektorium ekumeniczne, 40-42 i 55-56: AAS 59 [1967] 589 i 590-591; Instrukcja o szczególnych wypadkach dopuszczenia innych chrześcijan do Komunii eucharystycznej w Kościele katolickim, 5-6: AAS 64 [1972] 523-525).

W czasie audiencji udzielonej niżej podpisanemu Kardynałowi Prefektowi Świętej Kongregacji Nauki Wiary, 11 czerwca 1976 r., Ojciec Święty Paweł VI zatwierdził niniejszy Dekret i polecił go opublikować, uchylając o ile to konieczne Kan. 809 (łącznie z Kan. 2262, § 2, 2o) i odwołując przeciwne zarządzenia.

Rzym, w siedzibie Świętej Kongregacji Nauki Wiary, 11 czerwca 1976 r.

FRANJO Kard. ŠEPER
Prefekt

+ JÉRÔME HAMER
Abp tyt. Loreny
Sekretarz

* AAS 68 (1976) 621-622.

opr. mg/jw