W.A.B. - nowości wydawnicze - kwiecień - wrzesień 2002Martyna Zagrzejewska1. Majgull Axcelsson „Kwietniowa czarownica” Już pierwsza powieść („Daleko od Nifelheim”) szwedzkiej pisarki przyniosła jej międzynarodowy sukces. Kolejna, „Kwietniowa czarownica”, otrzymała najważniejszą szwedzka nagrodę literacką, Augustpriset, i stała się światowym bestsellerem. 2. Henryk Rozpędowski „Charleston” Panorama dwudziestowiecznych dziejów Polski i świata, pełna efektownych niespodzianek, dygresji oraz zagadkowych zwrotów akcji. Losy Jakuba Boronia są tak zawiłe jak historia minionego stulecia. Lata międzywojenne to lata charlestona, Wielkiego Kryzysu i współżycia w Polsce różnych nacji i kultur. Wojenna partyzantka obfituje w epizody bohaterskie i prozaiczne. W PRL zaś rozpoczyna się pełna uwikłań kariera bohatera jako pisarza i dyplomaty, która prowadzi go w końcu do Ameryki, Boroń zaczyna tam pisać swoją powieść - wieloznaczny i oryginalny bilans minionego wieku. 3. Anna Sobolewska „Cela” Książka o Celi, dziewczynce z zespołem Downa, opisuje jej rozwój od narodzin aż po pierwsze lata szkoły podstawowej. Dowiadujemy się z niej o możliwościach, ograniczeniach i talentach ludzi obciążonych tą genetyczną wadą. Zaprezentowane są również metody rehabilitacji dziecka z zespołem Downa: poprzez terapię zabawą i uczestnictwo w świecie kultury. Autorka przekonująco dowodzi, jak twórcze, ciekawe, pełne radości i satysfakcji może stać się dla rodziców życie z dzieckiem upośledzonym. „Cela” jest świadectwem złożonym przez matkę, książką o tym, jak kochać dziecko. 4. Henning Mankell „Fałszywy trop” Henning Mankel, jeden z najczęściej nagradzanych pisarzy szwedzkich, zasłynął serią powieści kryminalnych, które przetłumaczono na dwadzieścia pięć języków, a niektóre zekranizowano. 5. Wiktor Pielewin „Generation P” Pierwsza na polskim rynku książka najpoczytniejszego pisarza rosyjskiego, laureata rosyjskiej nagrody Bookera, którego „New Yorker” uznał za jednego z sześciu najzdolniejszych młodych pisarzy europejskich. Tytułowe „Generation P” odnosi się do „generacji Pepsi-Coli”, młodzieży układającej sobie życie już w nowej Rosji. Bohater powieści, student Instytutu Literatury Wowa Tatarski, niespodziewanie robi zawrotną karierę jako copywriter. Pracując dla potężnych „nowych Rosjan”, poznaje zdumiewającą prawdę: rosyjski wielki biznes i wielka polityka, znane szarym ludziom z mediów, okazują się złudą. 6. Jerzy Sosnowski „Linia nocna” Zbiór krótkich opowiadań fantastycznych, inspirowanych snami. Co dziś dręczy nocami współczesnego Polaka? Na ile ze snów można odczytać realne wydarzenia, które się w nich odciskają? A może sny są drogą poznania rzeczywistości prawdziwszej niż nasza? Tym pytaniom odpowiada układ książki, która z jednej strony jest — zgodnie z podtytułem — kolekcją singli, pojedynczych tekstów, nieraz bliskich konwencji horroru, a zarazem, pośrednio, powieścią „wywróconą na drugą stronę”, w której opowiedziane zostaje to, co zazwyczaj bywa fabułą powieści: „linia dzienna” wydarzeń z jego życia. 7. Anna Nasiłowska „Księga początku” Autorka utrwaliła w formie drobnych utworów swoje przemyślenia i odczucia związane z narodzinami córki. Powstała proza częściowo poetycka, częściowo naturalistyczna, o narracji nierzadko przechodzącej w bezpośredni ton zwierzenia. Wyłania się z niej niesielankowy obraz macierzyństwa, skomplikowanego związku matki i dziecka, zmagań kobiety z rozbieżnymi uczuciami wobec maleństwa i z reakcjami własnego ciała na wstrząs, jakim był moment jego narodzin. Paradoksalnie jednak książka obrazująca drogę wewnętrzną matki od gniewu, związanego z poczuciem dewastacji własnego ciała, do pełnej ciepła akceptacji córeczki jest pochwałą macierzyństwa i ukazuje triumf woli życia nad śmiercią i nicością, z której nowe istnienie zdołało się wyrwać. Anna Nasiłowska (ur. 1958) — pracuje w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk. Jako krytyk współpracuje z wieloma polskimi pismami. W 1995 roku za powieść Domino. Traktat o narodzinach otrzymała Nagrodę Wydawców przyznawaną przez Polskie Towarzystwo Wydawców Książek. Autorka dwóch syntez literatury polskiej XX wieku. Opublikowała również zbiór rozpraw Persona liryczna i zbiór esejów o Europie w czasie transformacji Miasta. 8. Max Cegielski „Masala” Opowieść o wyprawie do Indii, a zarazem w głąb samego siebie. Bohater, znany didżej radiowy i prezenter telewizyjny, staje się anonimowym obserwatorem w masie młodych turystów przyjeżdżających do Indii w poszukiwaniu religijnego oświecenia, miejsc poza utartymi szlakami, a najczęściej po prostu tanich narkotyków i dobrej zabawy. Ta podróż jest dla niego okazją, by uporządkować własne życie. Poddać próbie swą miłość i raz na zawsze uwolnić się od nałogu, który zmienił kilka lat jego życia w piekło. Wyprawa do odległego kraju staje się również pretekstem do rozrachunku z medialną przeszłością. Max Cegielski (ur. 1975) — dziennikarz i didżej radiowy. Był prezenterem telewizji Canal+. Jako Grodyński publikował wiersze w „Decentrum sztuki” i opowiadania w „bruLionie”. Jego felietony ukazywały się we „Fluidzie”, a relacje z Pakistanu w „Gazecie Wyborczej”. Obecnie jest didżejem Radiostacji. 9. Monika Piątkowska i Leszek K. Talko Talki w wielkim mieście Wybór felietonów z cyklu Po robocie przy sobocie. Małżeński przegląd prasowy Talków, ukazujących się co tydzień w „Gazecie Wyborczej”. W swych błyskotliwych tekstach Monika i Leszek Talkowie na bieżąco omawiają wydarzenia społeczne, towarzyskie i polityczne. Z małżeńskich komentarzy wyłania się groteskowy, a zarazem prawdziwy i bogaty w szczegóły obraz rodzącej się klasy średniej. Okazuje się, że nawet błahe zdarzenia mogą mieć sens uniwersalny, a te z pierwszych stron gazet, widziane w krzywym zwierciadle, nabierają nowego znaczenia. Monika Piątkowska — studiowała dziennikarstwo i politologię. Współpracowała z „Dziennikiem Ludowym”, później pisała felietony sądowe do „Gazety Wyborczej”, a od pięciu lat pracuje w dziale reportażu tego dziennika. Leszek K.Talko — ukończył archeologię śródziemnomorską. Pracował jako zbieracz winogron i kelner w Paryżu. Od 1991 roku w „Gazecie Wyborczej”, początkowo w dziale stołecznym, a później w dziale reportażu. 10. Wojciech Jagielski Modlitwa o deszcz Modlitwa o deszcz jest owocem jedenastu podróży Wojciecha Jagielskiego do Afganistanu odbytych między wiosną 1992 roku a jesienią roku 2001. W świecie i w czasach zdominowanych przez kompromis, ewolucję i pogodzenie się z przykrym odkryciem, że rzeczywistość daleko odbiega od wyobrażeń, podróż do Afganistanu jest dla Europejczyka powrotem do świata zapomnianych, jeśli nie zdradzonych ideałów i prawd. Historia Afgańczyków, zwykle wbrew nim samym, jest nieustannym pasmem rewolucji i kontrrewolucji, tragicznie nieudanych poszukiwań doskonałego sposobu życia oraz natychmiastowego odrzucania wszystkiego, co obce, narzucone, co okazywało się pomyłką lub wymagało odstąpienia od utopijnych zazwyczaj wyobrażeń. Modlitwa o deszcz jest kroniką powstawania i upadków afgańskich reżimów oraz bratobójczych wojen, pocztem komendantów, watażków, świątobliwych mułłów i walecznych wojowników, ale przede wszystkim opowieścią o bezkompromisowym poszukiwaniu Absolutu, zabójczym i jednocześnie pozwalającym zachować godność, wolność oraz wierność podstawowym wartościom. Wojciech Jagielski (ur. 1960) - dziennikarz „Gazety Wyborczej”. Współpracownik BBC, publikuje także w „Le Monde”. Specjalizuje się w tematyce Afryki oraz Azji Środkowej, Zakaukazia i Kaukazu. Świadek najważniejszych wydarzeń politycznych przełomu wieków na całym świecie. Stały obserwator wydarzeń w Afganistanie od wiosny 1992 roku, gdy mudżahedini zajmowali Kabul, porzucony przez komunistyczne władze, do jesieni 2001 roku, gdy mudżahedini wyparli z Kabulu reżim talibów (jesienią 1996 roku był świadkiem przejmowania władzy przez talibów w Kabulu). Autor książki Dobre miejsce do umierania, będącej owocem kilkuletnich podróży na Zakaukazie i Kaukaz w epoce rozpadania się imperium rosyjskiego i powstawania nowych, niepodległych państw. 11. Sue Townsend Adrian Mole. Czas cappuccino cena detaliczna ok. 29,00 zł Maj 1997 roku. Adrian nie jest już pryszczatym nastolatkiem. Ma trzydzieści lat, i zamartwia się teraz całkiem innymi, choć równie wielkimi problemami, jak w wieku dojrzewania. Jest teraz szefem restauracji Hoi Palloi w Soho. Przyjeżdża do rodzinnego miasta, aby oddać głos na kandydatkę Partii Pracy — pierwszą miłość jego życia dr Pandorę Braithwaite. Sue Townsend (ur.1946) autorka znanej na całym świecie serii opowieści o Adrianie Mole'u, rozpoczętej jego Sekretnym dziennikiem. Wyznania zakompleksionego nastolatka o wygórowanych ambicjach stały się bestsellerami w latach osiemdziesiątych, przetłumaczono je na 34 języki. Łączny nakład wszystkich części wyniósł 8 milionów egzemplarzy. Na ich podstawie powstał serial telewizyjny i radiowy, a także sztuka teatralna. 12. António Lobo Antunes Karawele wracają Powieść fantastyczno-historyczna, w której przeszłość i teraźniejszość egzystują na równych prawach. Po Lizbonie przechadzają się Vasco da Gama i żołnierz Miguel Cervantes, w porcie stoją nieistniejące karawele, a po ulicach jeżdżą zupełnie współczesne żółte tramwaje, obok targu niewolników stoją sklepy wolnocłowe. Autor dokonuje rozliczenia z historią Portugalii oraz wciąż silnym mitem imperializmu i nacjonalizmu. Odważnie rozprawia się z legendą żeglarzy zdobywców, czyniąc z nich żałosnych rozbitków. Książka napisana jest w stylu oniryczno-barokowym, a zarazem pełnym humoru. António Lobo Antunes (ur. 1942) z zawodu lekarz psychiatra. Jest jednym z najczęściej tłumaczonych na świecie pisarzy portugalskich. Jest laureatem wielu nagród. Był rywalem José Saramago do literackiej Nagrody Nobla. Jego powieści wydawano w Hiszpanii, Wielkiej Brytanii, Danii, USA, Kanadzie, Brazylii i w wielu innych krajach. 13. Cezary Michalski Siła odpychania Powieść przedstawia burzliwy romans dwojga trzydziestolatków, który z biegiem czasu przemienia się w miłosny trójkąt. Obserwujemy dramat uczucia zmąconego, a wreszcie zniszczonego przez wzajemne projekcje; dramat związków, które oparte są na wymyślaniu sobie partnera, a nie na prawdziwym spotkaniu z nim. Cała trójka bohaterów powieści wyemigrowała z PRL-u w latach osiemdziesiątych. Romansując i konkurując ze sobą, próbują zrozumieć rzeczywiste motywacje własnych życiowych wyborów. Starają się także przemyśleć swój stosunek do polskości i katolicyzmu. Czytelnicy, którzy znają Cezarego Michalskiego jako agresywnego publicystę, będą zaskoczeni. Cezary Michalski (ur. 1963) - ukończył polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie oraz studia slawistyczne w Paryżu, gdzie przebywał w latach 1988-1992. Autor tomu esejów Powrót człowieka bez właściwości (1997) przyjętego jako kontrowersyjna próba sformułowania pokoleniowego manifestu. W roku 2000 wydał tom esejów Ćwiczenia z bezstronności, za który otrzymał nagrodę im. Leszka Proroka, a także wybór publicystyki zatytułowany Ministerstwo prawdy. opr. MK/PO |