Nadzieja w Bogu

Temat: Nadzieja w Bogu

Ludzie często powiadają w sytuacjach beznadziejnych, że teraz nadzieja jest już tylko w Bogu. Jak rozumieć takie podejście? W kim zatem pokładali swoją nadzieję, zanim stwierdzili, że teraz jest już tylko w Bogu? Dzisiejsza liturgia słowa bardzo wyraźnie przestrzega nas w pokładaniu nadziei zarówno w ludziach, jak i w dobrach materialnych. Czy zatem pokładając nadzieję w Bogu zupełnie nie powinniśmy ufać innym ludziom? Czy nie powinniśmy się starać o zabezpieczenie bytu materialnego, jakie przecież jest nam potrzebne w życiu, nie mówiąc już o dokonywaniu jakichkolwiek inwestycji. Jak rozgraniczyć pokładanie wiary w Bogu od beztroskiego zrzucania na Pana wszystkiego, co tylko możemy złożyć na barki Pana nieba i ziemi?
Podejmując ten temat już wielokrotnie rozważaliśmy postawę która wskazuje na to, że należy starać się tak bardzo, jakby wszystko miało zależeć tylko od nas a ufać tak mocno, jakby wszystko zależało do Boga, ale ciągle pozostaje do doprecyzowania co w ogóle znaczy słowo ufać w takiej sytuacji? Czy chodzi o zwykłe dobre samopoczucie, czy o przekonanie, że nasze starania przyniosą zamierzony skutek? Może jeszcze o coś innego?
Ufając Panu trzeba nam zaakceptować fakt, że On sam jest Panem. To On ostatecznie decyduje, czy nasze starania przyniosą skutek. Bóg jest także tym, któremu powinniśmy ofiarować stateczny skutek naszych starań.

SŁOWO BOŻE W PRAKTYCE
Nie ma więc nic wspólnego z zaufaniem Panu Bogu takie działanie, które próbuje postawić naszą wolę w miejsce woli Bożej. Na nic nam starania, jeśli Bóg dzieła nie pobłogosławi. Po drugie, zaufanie Panu, to także akceptacja środków jakie prowadzą do celu. Nie wolno nam rzeczy dobrych osiągać złymi metodami. Zarówno cel jak i środki do niego prowadzące mają być godziwe. Po trzecie zaś postawa zaufania ma nas bronić przed grzechem pychy. Jeśli zdajemy się na Boga, od początku musi nam towarzyszyć postawa wdzięczności. Wszak to Bóg był, jest i będzie ojcem wszelkiego sukcesu.

PYTANIE DLA ODWAŻNYCH
Czy ufam Bogu?