Miłość o smaku chleba

Temat: Miłość o smaku chleba

Bogactwo treści jakie niesie ze sobą Wielki Czwartek kieruje nas ku nieskończonej miłości Boga, jaka objawiła się w Jezusie Chrystusie. Oto Zbawiciel pragnie spożyć Paschę ze Swoimi uczniami. Wie, że za chwilę zostanie zdradzony i wydany, mówi głośno o tym, że jeden z nich wyda go na ukrzyżowanie a drugi zaprze się pod przysięgą znajomości z nim, pomimo żarliwych deklaracji, iż gotów jest umrzeć za swojego mistrza. Patrząc na sposób czysto ludzki, aż trudno nam to zrozumieć. Wszak zdrada boli najbardziej. Gdyby jakikolwiek człowiek wiedział, że znajduje się pośród ludzi, którzy deklarują się jego przyjaciółmi a za chwilę go opuszczą i zdradzą zapewne nie chciałby ostatnich swoich chwil spędzać z nimi. Tymczasem Pan Jezus nie tylko pragnie świętować z uczniami, ale ustanawia ich szafarzami Swojej obecności pod postaciami chleba i wina.
Cóż za miłość i oddanie, na które nie zdobyłby się nawet największy bohater ludzkości? Oto Syn Boży, Bóg Człowiek staje się obecny pod postacią chleba i składa swą obecność w ręce niegodnych i wiarołomnych sług, jakimi okażą się Jego uczniowie i ich następcy. Podniosła atmosfera Wielkiego Czwartku, poranna msza krzyżma w katedrach i odnowienie przyrzeczeń kapłańskich stanowią nie tylko powód do świętowania ustanowienia sakramentów eucharystii i kapłaństwa. Stanowią one mocne wezwanie do dawania świadectwa, do wzrastania w tej miłości, jaką pierwsi zostaliśmy umiłowani.
Wezwanie do głoszenia słowa, wezwanie do szafowania sakramentami, w tym Najświętszym Sakramentem oraz wezwanie do miłowania i modlitwy za tych, do których Bóg nas posyła stanowią kwintesencję przyrzeczeń kapłańskich i naszej odpowiedzi na Chrystusowe wezwanie.

SŁOWO BOŻE W PRAKTYCE
Wielki Czwartek jest więc nie tyle świętem kapłańskim, co świętem ludu kapłańskiego, którym jesteśmy my wszyscy. Świeccy nigdy nie zastąpią księdza przy ołtarzu, ale nawet najlepszy kapłan nie zastąpi ojca i matki, którzy zabierają swe dzieci na niedzielną mszę świętą, nie zstąpi rodziców uczących swe dzieci dziesięciorga przykazań i uczących jak składać ręce do pacierza. Kapłaństwo służebne i kapłaństwo powszechne są ze sobą ściśle związane i dziś, jak w żaden inny dzień w roku jednoczą nas w dziękczynieniu za dar sakramentalnej obecności Zbawiciela pośród rod nas.

PYTANIE DLA ODWAŻNYCH
Czy trwam w dziękczynieniu za obecność Pana w sakramentach Kościoła?