Moje owce idą za mną

Obrazy i porównania z życia pasterzy są w Biblii bardzo częste. Jeden z najbardziej znanych i przez wielu chrześcijan szczególnie ukochanych psalmów rozpoczyna się radosnym wyznaniem: „Pan jest moim Pasterzem, niczego mi nie braknie” (Ps. 23,1). Jezus także sięga do tego porównania, by opisać swoją relację do uczniów, a więc tych, którzy idą za Nim, bo powierzyli Mu swoje życie. Należą do Niego, są Jego, jednak nie na sposób, w jaki posiada się rzeczy, również nie przez zawłaszczenie, przez zabranie wolności, ale przez bardzo osobistą relację. Jest ona dynamiczna, rozwija się i sprawia, że Jezusowe owce są zaznajomione z głosem Pasterza. Wynika to po prostu z częstego i długiego przebywania z Nim. Znajomość głosu Pasterza daje poczucie bezpieczeństwa i pozwala podążać za Nim z pełnym zaufaniem. Jezus jest bardzo uważnym Pasterzem: zna swoje owce. Zna nie tylko ich imiona, ale także ich niepowtarzalne życiowe sytuacje; zna ich słabe i mocne strony, całą niepowtarzalną „urodę” ich charakterów. I w tym miejscu ta „pasterska” analogia relacji z Jezusem osiąga swoją granicę. Każdy zwykły pasterz – mimo całej swojej zażyłości ze swoimi owcami – ostatecznie dąży do osiągnięcia korzyści, bo przecież hodowli owiec nie prowadzi się po to, by sprawić im przyjemność. Dla tego Pasterza jednak Jego owce nie są sposobem na zarabianie pieniędzy; ten Pasterz nie tylko niczego swoim owcom nie zabiera, ale daje to, co najwartościowsze: wieczne życie.

Jezus składa swoim owcom niezwykłą obietnicę: jeżeli tylko one same nie zerwą życiodajnej relacji z Nim, to nie istnieje taka siła, która mogłaby tą relację zniszczyć. Kto trzyma się mocno Jezusa, jest bezpieczny i to bezpieczeństwo jest nieporównywalne z wszelkim poczuciem własnej wartości i stabilizacji, jaką dają pieniądze, rzeczy, osiągnięcia, koneksje, pochodzenie czy inni ludzie. Każda z tych okoliczności, na których ludzie zwykli budować swoje poczucie bezpieczeństwa, ostatecznie zawodzi. Jezus nie zawiedzie nigdy. Dzięki Jego pasterzowaniu Jego owce mogą osiągnąć to, do czego zostały stworzone: wieczną relację z Tym, który jest Życiem.