Ewangelia mówi o radości. Każdy człowiek chciałby być szczęśliwy. Ale zwykle mamy więcej powodów do smutku niż radości. Jezus obiecuje, że „smutek przemieni się w radość”. To jest sedno radości paschalnej. Krzyż przemieniony w zmartwychwstanie. Ból zamieniony w radość. Pascha, czyli przejście. Jezus ilustruje tę obietnicę paschalnej radości obrazem z życia: „Kobieta, gdy rodzi, doznaje smutku, bo przyszła jej godzina. Gdy jednak urodzi dziecię, już nie pamięta o bólu – z powodu radości, że się człowiek na świat narodził”. Bóle porodowe, choć dotkliwe, są niczym w porównaniu z radością z powodu narodzin dziecka. Cierpienia doczesne bywają bardzo bolesne, a jednak są on zawsze tylko „przejściowe”. Są do czasu. Coś musi umrzeć, aby mogło się narodzić coś nowego. Radość najgłębsza powstaje nie tam, gdzie ucieka się od bólu, ale tam, gdy się go przyjmuje jako konieczny ze względu na wyższe wartości.

A w niebie radości nikt nie zdoła już nam odebrać. Co więcej „o nic nie będziecie Mnie pytać”. Czyli wszystko stanie się jasne. Znajdziemy odpowiedzi na wszelkie pytania. Prawda zajaśnieje już niezagrożona kłamstwem, błędem, wątpliwościami. Nasze istnienie, nasze głody szczęścia, prawdy, miłości są skierowane ku przyszłości. Nasze życie nie jest tylko przemijaniem. Nie musimy gorączkowo szukać maksimum radości w życiu doczesnym, ani odpowiedzi na wszystkie pytania. Owszem każdą prostą radość życia warto przyjmować jako zapowiedź, obietnicę, przedsmak Nieba. I wciąż ostrzyć sobie apetyt na więcej.