z multimediami.
św. Odo z Cluny, św. Romanus z Antiochii, św. Mawes lub Maudez, bł. Karolina Kózkówna dz i męcz.*
Pierwsze czytanie
Dn 12, 1-3
Czytanie z Księgi proroka Daniela
W owym czasie wystąpi Michał, wielki książę, który jest opiekunem dzieci twojego narodu. Wtedy nastąpi okres ucisku, jakiego nie było, odkąd narody powstały, aż do chwili obecnej. W tym czasie naród twój dostąpi zbawienia: ci wszyscy, którzy zapisani są w księdze.
Wielu zaś, co śpi w prochu ziemi, zbudzi się: jedni do wiecznego życia, drudzy ku hańbie, ku wiecznej odrazie.
Mądrzy będą świecić jak blask sklepienia, a ci, którzy nauczyli wielu sprawiedliwości, jak gwiazdy na wieki i na zawsze.
Psalm responsoryjny
Ps 16 (15), 5 i 8. 9-10. 11 (R.: por. 1b)
Strzeż mnie, o Boże, Tobie zaufałem
Pan moim dziedzictwem i przeznaczeniem, *
to On mój los zabezpiecza.
Zawsze stawiam sobie Pana przed oczy, *
On jest po mojej prawicy, nic mną nie zachwieje.
Strzeż mnie, o Boże, Tobie zaufałem
Dlatego cieszy się moje serce i dusza raduje, *
a ciało moje będzie spoczywać bezpiecznie,
bo w kraju zmarłych duszy mej nie zostawisz *
i nie dopuścisz, bym pozostał w grobie.
Strzeż mnie, o Boże, Tobie zaufałem
Ty ścieżkę życia mi ukażesz, *
pełnię radości przy Tobie
i wieczne szczęście *
po Twojej prawicy.
Strzeż mnie, o Boże, Tobie zaufałem
Drugie czytanie
Hbr 10, 11-14. 18
Czytanie z Listu do Hebrajczyków
Każdy kapłan Starego Testamentu staje codziennie do wykonywania swej służby i wiele razy składa te same ofiary, które żadną miarą nie mogą zgładzić grzechów. Ten przeciwnie, złożywszy raz na zawsze jedną ofiarę za grzechy, zasiadł po prawicy Boga, oczekując tylko, «aż nieprzyjaciele Jego staną się podnóżkiem pod Jego stopy». Jedną bowiem ofiarą udoskonalił na wieki tych, którzy są uświęcani. Gdzie zaś jest ich odpuszczenie, tam już więcej nie zachodzi potrzeba ofiary za grzechy.
Werset przed Ewangelią (Alleluja)
Łk 21, 36
Alleluja, alleluja, alleluja
Czuwajcie i módlcie się w każdym czasie,
abyście mogli stanąć przed Synem Człowieczym.
Alleluja, alleluja, alleluja
Ewangelia
Mk 13, 24-32
Słowa Ewangelii według Świętego Marka
Jezus powiedział do swoich uczniów:
«W owe dni, po wielkim ucisku, „słońce się zaćmi i księżyc nie da swego blasku. Gwiazdy będą spadać z nieba i moce na niebie” zostaną wstrząśnięte.
Wówczas ujrzą Syna Człowieczego, przychodzącego w obłokach z wielką mocą i chwałą. Wtedy pośle On aniołów i „zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba”.
A od figowca uczcie się przez podobieństwo. Kiedy już jego gałąź nabrzmiewa sokami i wypuszcza liście, poznajecie, że blisko jest lato. Tak i wy, gdy ujrzycie te wydarzenia, wiedzcie, że to blisko jest, u drzwi.
Zaprawdę, powiadam wam: Nie przeminie to pokolenie, aż się to wszystko stanie. Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą. Lecz o dniu owym lub godzinie nikt nie wie, ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec».
ks. Mirosław Matuszny
Temat: Zburzenie Jerozolimy i koniec świata
Koniec świata to słowo, które wielu, także wierzących napawa lękiem, a nawet przeraża. Wszak sam Zbawiciel mówi o czasach wielkiego ucisku, znakach na niebie i ziemi. Któż zatem by się nie lękał tak zapowiadanego dnia? Jednak intencją Zbawiciela jest nie tyle wzbudzanie lęku, co danie nam wszystkim przestrogi. Dla ludzi współczesnych Zbawicielowi takim sądnym dniem był czas zburzenia Jerozolimy. Miasto Święte zdobyte i zniszczone przez nieprzyjaciół, cierpienie i śmierć wielu osób z całą pewnością stanowiły zwrotny moment w dziejach narodu wybranego. Zniszczona Świątynia, chluba i znak tożsamości Izraela były znakiem zapowiedzianym przez Jezusa. Dla uczniów Mistrza z Nazaretu był to czytelny znak, że słowa wypowiedziane przez Jezusa spełniły się. Jednak ci, którzy dobrze pamiętali to, o czym mówił Zbawiciel, wiedzieli że to jeszcze nie koniec.
Od początku wspólnota pierwotnego Kościoła oczekiwała nadejścia Pana. Spodziewała się tego dnia, który miał nadejść. Cierpienia i prześladowania potęgowały tęsknotę za chwilą kiedy Pan przyjdzie upomnieć się o Swoich wybranych. Stąd znajdujemy w dziejach apostolskich opis pierwszej wspólnoty dóbr, gdzie wszyscy utrzymywali się z tego, co ofiarowali inni. Także w słowach Apostoła Narodów znajdujemy ślad tego, że byli tacy, którzy starali się przyspieszyć nadejście Dnia Pańskiego. Wszak ci, którzy zaufali Jezusowi pragnęli Jego przyjścia i zapanowania Królestwa Bożego.
SŁOWO BOŻE W PRAKTYCE
My dziś także odczuwamy lęk przed wiadomościami, które zwiastują kataklizmy, prześladowania, nadzwyczajne wydarzenia, które mogłyby być uznane za znaki końca świata. Jednak w porównaniu do pierwszej wspólnoty wierzących chrześcijan oprócz lęki z powodu zapowiadanych wydarzeń trudno na co dzień dostrzec w naszej postawie tęsknoty za spotkaniem z Panem. Raczej nasze przywiązanie do świata powoduje, że zapominamy o Jezusie. Owszem, odczuwamy trwogę z powodu zbliżającego się końca, ale nie wzrastamy w nadziei, że dla miłujących Boga i Jergo przykazania będzie to chwila wyzwolenia od zła i ucisku oraz zaproszenie na wieczną ucztę w niebie.
PYTANIE DLA ODWAŻNYCH
Czy żyję nadzieją spotkania z Panem?
