Duchowość daru z siebie (Wstęp)

Stanisław Morgalla SJ

DUCHOWOŚĆ DARU Z SIEBIE

ISBN: 978-83-7505-468-2

wyd.: WAM 2010

Wstęp

Zazwyczaj nie czytam wstępów. Raczej otwieram książkę na chybił trafił i przypadkowej stronie pozwalam zachęcić się do dalszej lektury. Metoda ryzykowna, ale sprawdzona. Proszę się przekonać, to żadna filozofia! Skoro przypadkowe zdanie lub paragraf zdoła zainteresować, to z pewnością cała reszta warta jest uwagi. W taki sposób można, a nawet trzeba czytać Duchowość daru z siebie. Każdy tekst z osobna stanowi zwartą całość, ale za to dość luźno jest powiązany z resztą książki. Powód jest prosty i nieco wstydliwy: większość umieszczonych tu tekstów została już wcześniej opublikowana lub wygłoszona przy różnych okazjach. Łączy je tylko jedno: osoba autora i jego zmagania z Panem Bogiem. Zawstydzenie autora bierze się stąd, że tego rodzaju publikacje (rodzaj „Tekstów rozproszonych”) zwykle ukazują się pośmiertnie, jako wyraz uznania i szacunku otoczenia. A tu nie dość, że autor jeszcze żyje i miewa się dobrze, to na dodatek sam zabiera się za redakcję własnych tekstów i doszukuje się w nich głębszego przesłania. Po prostu narcyzm... Oczywiście mógłby obronić się prostym argumentem, że dziś wielu robi tak samo, ale to dość płaskie i pospolite. Niech mu będzie wolno usprawiedliwić się w nieco bardziej wyszukany sposób.

Strukturą tej publikacji są trzy etapy reformy życia: widzieć, rozumieć, działać. Jej celem jest pogłębienie chrześcijańskiego powołania, tj. naśladowanie Jezusa Chrystusa w tytułowym darze z siebie. Autor nie twierdzi, że już ten cel osiągnął. Wprost przeciwnie, ma z tym spore kłopoty. I choć życzliwi kierownicy duchowi powtarzają mu, że porusza się po spirali, ale we właściwym kierunku, to on ma nieodparte wrażenie, że raczej w kółko i raczej wokół siebie. Z tego zapętlenia zrodziła się potrzeba działania i poszukiwania jakiegoś nowego spojrzenia. A najlepiej widzi się wtedy, gdy wykłada się wszystkie karty na stół. Stąd pomysł na tę książkę. Nikt nie jest samotną wyspą. Zwłaszcza chrześcijaństwa nie da się praktykować w pojedynkę, bo wszystko, co w nim najważniejsze jest niezasłużonym darem: najpierw Boga, a później ludzi. Ciąg dalszy, czyli dar z siebie, jest jedyną i słuszną odpowiedzią. Ale i ten krok wymaga obecności innych. Autor ufa więc, że reakcja łańcuchowa Bożej miłości nie zatrzyma się, ale przeciwnie, przybierze na sile. I to nie dlatego że przybyło słowa pisanego, ale raczej gestów, słów, czynów miłości i daru z siebie.

opr. aw/aw