Zawsze, gdy w liturgii obchodzi się rocznicę poświęcenia  kościoła, chodzi o coś znacznie ważniejszego, niż wspomnienie o  jakimś historycznym wydarzeniu czy też podkreślenie architektonicznej wartości danego zabytku. Odnosi się to w szczególny sposób do uroczystości poświęcenia Bazyliki Laterańskiej. Jest to nie tylko jeden z najstarszych i najważniejszych kościołów Rzymu, ale także kościół katedralny papieża. I to jest pierwszy aspekt dzisiejszego święta: Bazylika Laterańska symbolizuje znaczenie biskupa Rzymu, któremu powierzona jest „troska o wszystkie Kościoły”. Znaczenie urzędu papieskiego wzrasta niepomiernie w świecie rozbitym, podzielonym na frakcje, zamkniętym w hermetycznych „bańkach” i schematach myślowych.

Ale trzeba spojrzeć także na inny aspekt dzisiejszej uroczystości. Każda świątynia, również Bazylia Laterańska, wskazuje na głębsze znaczenie słowa „kościół”. Właśnie ono nadaje sens i znaczenie zarówno najpiękniejszym świątyniom świata, jak i skromnym glinianym kościołom w afrykańskim buszu. Świątynie są znakami wskazującymi na Ciało Chrystusa – żywy Kościół, zbudowany i ożywiany Jego łaską. Historyczne świątynie, które w Europie stały się pomnikami dawnej architektury, utraciłyby swoje znaczenie, gdyby nie odnosiły się do żywego Kościoła – wspólnoty uczniów Chrystusa, czyli żywych kamieni, z których On sam buduje swoją świątynię.

Warto zatrzymać się także na opisie wydarzenia, które poprzedziło wypowiedź Jezusa o zniszczeniu i odbudowaniu świątyni Jego Ciała – na wypędzeniu sprzedających, kupujących i wymieniających pieniądze. Jezus symbolicznie wypędził ze świątyni wszystko, czego nie da się pogodzić ze świętością tego miejsca. Żywe kamienie, z których budowany jest żywy Kościół, muszą też być ciągle na nowo oczyszczane, czasami również przez bolesne doświadczenia zamętu, niepewności, a nawet prześladowania, aby zbudowana z nich prawdziwa Chrystusowa Świątynia mogła na nowo zajaśnieć Jego światłem.