Znaleziono 3455 wyników
Abp Galbas: Kościół istnieje nie po to, aby nam było miło, ale aby głosić Chrystusa!
Kościół to nie duchowe SPA, Kościół jest dla ewangelizacji ‒ mówił w Piekarach Śląskich abp Adrian Galbas. Metropolita katowicki podczas dorocznej pielgrzymki kobiet i dziewcząt do Matki Sprawiedliwości i Miłości Społecznej wygłosił słowo, w którym odniósł się do hasła pielgrzymki: „Jestem w Kościele, więc idę”, wzywając kobiety do odważnego głoszenia Chrystusa słowem i świadectwem życia.
Napędzany bluźnierstwem walec rozpędza się – to właśnie prawdziwe, ohydne oblicze „kultury tolerancji”
Dyskusja na temat pseudoartystycznych wyobrażeń uderzających bezpośrednio w chrześcijan, takich jak parodia Ostatniej Wieczerzy będzie wracać raz za razem. „Tolerancyjna” kultura nie może znieść tego, że inni myślą i czują inaczej i będzie nieustannie prowokować, szokować, uderzać w czułe punkty. Im bardziej dosadnie, im bardziej boli innych, tym lepiej, według wyznawców „tolerancjonizmu”. Wszyscy muszą ich tolerować – oni zaś – nie tolerują nikogo.
Papua-Nowa Gwinea przed papieską podróżą: kraj 800 kultur, chrześcijaństwo jest tu spoiwem
Papua-Nowa Gwinea, podobnie jak Timor, nie jest bynajmniej „peryferiami Kościoła”. W kraju tym chrześcijaństwo jest tak dynamiczne, że dyskutuje się obecnie nad umieszczeniem w Konstytucji określenia, że Papua jest państwem chrześcijańskim. Z chrześcijaństwem identyfikuje się ponad 95% obywateli tego kraju.
Papież przyleciał do Indonezji – największego islamskiego państwa świata. Pojęcie „ateista” tu nie funkcjonuje
Indonezja to czwarty co do wielkości kraj na świecie. Żyje około 10,5 mln katolików, na ponad 275 mln mieszkańców, z których ponad 80 proc. to muzułmanie. Pojęcie „ateista” nie funkcjonuje w tym kraju. Dokument tożsamości zawiera rubrykę „religia”, a prawo wymaga, aby każdy obywatel miał ją wypełnioną. Indonezja jest pierwszym etapem 45. zagranicznej wizyty apostolskiej papieża Franciszka.
Przerażająca praktyka w szpitalach. Ciało zmarłego dziecka nigdy nie jest „odpadem medycznym”!
Praktyka szpitalna w Polsce, jeśli chodzi o postępowanie w przypadku dzieci urodzonych martwo, przeraża brakiem empatii i poszanowania godności człowieka – zarówno dziecka, jak i jego rodziców. Czy jest szansa, aby ten stan uległ zmianie? A co z nauczaniem i praktyką Kościoła, jeśli chodzi o pogrzeb takiego dziecka?
