Znaleziono 57 wyników
Ona: gorliwa katoliczka. On: ateista, antyklerykał. Po śmierci żony nawrócił się i... został dominikaninem
Historia tego francuskiego małżeństwa opowiada o wielkiej miłości katoliczki i antyklerykała i tajemniczym działaniu łaski Bożej. Bo gdyby nie miłość, ona nie byłaby dzisiaj kandydatką do wyniesienia na ołtarze, a on – zadeklarowany antyklerykał i ateista – nie przeżyłby głębokiego nawrócenia i nie wstąpił do dominikanów…
Cuda? Ostrożnie! Wiara musi się opierać na faktach, a nie na rozbudzonych emocjach
Historia Kościoła pełna jest wydarzeń mistycznych: wizji, objawień, przesłań. Wiele z nich staje się motorem napędowym wiary. Jednak nie zawsze do niej prowadzą i nie zawsze mają charakter nadprzyrodzony. Stolica Apostolska ogłosiła 17 maja nowe normy ich rozeznawania. Dokument ten ma chronić przed złudzeniami, fanatyzmem, oszustwami, religijnymi zjawiskami marketingowymi.
Katarzyna Piasecka uczy modlitwy w kolorach. „Ikona to forma dialogu między twórcą a tym, co niewidzialne"
Niektórzy szukają wyciszenia, inni chcą odnaleźć duchową harmonię. Pośród zapachu farb i drewnianych desek, każdy ma okazję stworzyć coś wyjątkowego. Na warsztaty ikonopisania prowadzone przez Katarzynę Piasecką przychodzą ludzie w różnym wieku i z różnymi historiami – młodzież, nauczyciele, różni specjaliści, emeryci, słuchacze Uniwersytetu Trzeciego Wieku.
Kard. Dziwisz: o dziedzictwie św. Jana Pawła II nie wolno nam zapomnieć. Jutro 10. rocznica kanonizacji
O tym dziedzictwie nie wolno nam zapomnieć, bo byłoby to wielką szkodą dla Kościoła i społeczeństwa, borykającego się przecież z wieloma skomplikowanymi wyzwaniami. Wiele przenikliwych i jasnych odpowiedzi na trudne pytania możemy odnaleźć w nauczaniu Jana Pawła II. Trzeba tylko po nie sięgać – mówi kard. Stanisław Dziwisz, wieloletni jego osobisty sekretarz.
Aureola nad obciętą głową
Z odrętwienia wyrwał go męski śpiew, dziwnie kontrastujący z ponurym miejscem, w którym się znajdował. Chwiejnym krokiem podszedł do okna i uczepił się krat. U dołu, eskortowani przez strażników, ze świecami w rękach, szli na straszną śmierć kartuzi. Znał ich, spędził w ich klasztorze cztery lata. „Wielbi dusza moja Pana...” – pełna chwały pieśń obijała się echem o posępne mury londyńskiej Tower. Tomasz More zacisnął palce na żelaznych prętach. Wiedział: teraz kolej na niego.
