Znaleziono 76 wyników
Nie trzymajmy światła pod korcem
Z wiarą jest podobnie jak z każdą autentyczną prawdą. Umacniamy się w niej i poznajemy coraz więcej dopiero wtedy, kiedy pragniemy dzielić się nią z innymi. Jeśli uwierzyłem w Chrystusa, ale wiarę uważam za ściśle prywatną sprawę i z nikim się nią nie podzielę, to tak jakbym schował zapaloną świecę pod korcem – pisze o. Jacek Salij OP.
Papieskie pozdrowienie Chin w Mongolii: „gest proroczy, ojcowski i zupełnie nie polityczny”
„Papież czuł w sercu pragnienie okazania bliskości katolikom z Chin. Myślę, że nie był to jakiś znak polityczny, ale znak ojca i pasterza, który jest zatroskany o swoje dzieci. Był to więc gest, w pewnym sensie, proroczy, bardzo ojcowski, zupełnie nie polityczny" – powiedział abp José Luís Mumbiela Sierra, biskup Ałmaty w Kazachstanie i przewodniczący Konferencji Biskupów Azji Środkowej.
Do wyższych rzeczy zostałem stworzony
Stanisław wiedział, że choć rodziców ma bardzo pobożnych (czy aby na pewno? – zapytalibyśmy dzisiaj), nie otrzyma zgody na wstąpienie do zakonu. Nieugięci byli również jezuici, którzy nie przyjmowali kandydatów bez rodzicielskiego błogosławieństwa. Nie pomogła interwencja u legata papieskiego. Stanisław zdecydował się więc na ucieczkę.
Franciszek ogłosi świętymi 10 błogosławionych: 6 mężczyzn i 4 kobiety z 4 krajów
W niedzielę 15 maja Franciszek ogłosi 10 nowych świętych – 6 mężczyzn i 4 kobiety – z Francji, Holandii, Indii i Włoch. Będą to, w kolejności podanej przez Stolicę Apostolską, błogosławieni: Tytus Brandsma z Holandii (Niderlandów), Łazarz, zwany Devasahayam z Indii, Cezary de Bus z Francji, Ludwik (lub Alojzy) Maria Palazzolo i Justyn Maria Russolillo z Włoch, Karol de Foucauld i Maria Rivier z Francji oraz Maria Franciszka od Jezusa Rubatto, Martia od Jezusa Santocanale i Maria Dominika Mantovani z Włoch. Dzisiejsza uroczystość będzie pierwszą kanonizacją w tym roku.
Aureola nad obciętą głową
Z odrętwienia wyrwał go męski śpiew, dziwnie kontrastujący z ponurym miejscem, w którym się znajdował. Chwiejnym krokiem podszedł do okna i uczepił się krat. U dołu, eskortowani przez strażników, ze świecami w rękach, szli na straszną śmierć kartuzi. Znał ich, spędził w ich klasztorze cztery lata. „Wielbi dusza moja Pana...” – pełna chwały pieśń obijała się echem o posępne mury londyńskiej Tower. Tomasz More zacisnął palce na żelaznych prętach. Wiedział: teraz kolej na niego.
