Inspiratorka uroczystości Bożego Ciała – św. Julianna z Cornillon

Julianna urodziła się między rokiem 1191 i 1192 w pobliżu Liege w Belgii. Diecezja Liege była wtedy swego rodzaju „eucharystycznym wieczernikiem”, gdzie teologowie prowadzili badania i ukazywali wartość Eucharystii. Wierni, a w szczególności kobiety, praktykowały częstą Komunię św. i promowały adorację Najświętszego Sakramentu. Pod kierunkiem gorliwych kapłanów żyły we wspólnotach, oddając się modlitwie i dziełom charytatywnym.

W wieku pięciu lat Julianna straciła rodziców. Razem z siostrą trafiły pod opiekę sióstr augustianek z klasztoru w Mont-Cornillon, w którym również opiekowano się trędowatymi. Młoda dziewczyna była pod opieką siostry o imieniu Sapientia – mądrość. W wieku piętnastu lat Julianna postanowiła wstąpić do klasztoru i przyjęła habit augustiański. Zdobyła znaczne wykształcenie, tak że mogła czytać dzieła ojców Kościoła po łacinie, zwłaszcza św. Augustyna i św. Bernarda. Od początku miała skłonności kontemplacyjne. Głęboko odczuwała obecność Chrystusa, zwłaszcza w Eucharystii, rozważając jego słowa: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20).

Swoje pierwsze widzenie miała w wieku szesnastu lat. Wracało ono do niej wielokrotnie podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Julianna zrozumiała, że Księżyc symbolizował życie Kościoła na ziemi. Ciemna linia natomiast sygnalizowała brak święta liturgicznego, w którym lud wierny mógłby oddawać cześć Eucharystii, adorować ją, postępować w praktykowaniu cnót i wynagradzać za grzech znieważania Najświętszego Sakramentu. Przez niemal dwadzieścia lat zachowywała w sekrecie to objawienie, które napełniło jej serce radością. Dopiero po tym czasie powierzyła je kilku bliskim kobietom, z którymi zawarła „przymierze duchowe”. Kobiety postanowiły wtajemniczyć pewnego zacnego kapłana, Jana z Lozanny i poprosiły, by zasięgnął opinii teologów i duchownych w sprawie ustanowienia osobnego święta dla oddania czci Eucharystii. Odpowiedzi były pozytywne i zachęcające.

Biskup Liege Robert z Thourotte, mimo początkowych wahań, wprowadził uroczystość Bożego Ciała w swojej diecezji. Za jego przykładem poszli również inni biskupi.

Julianna doświadczyła sprzeciwów ze strony niektórych duchownych, w tym też przełożonego, któremu podlegał jej klasztor. Mimo iż była przełożoną dla swoich sióstr, opuściła klasztor. Razem z kilkoma innymi towarzyszkami przez ostatnich dziesięć lat swojego życia gościła w kilku klasztorach sióstr cystersek. Z gorliwością wciąż szerzyła kult Najświętszej Eucharystii.

Zmarła w 1258 roku w Fosses-La-Ville w Belgii. Jak opisuje jej biograf: „kontemplując ostatnim spojrzeniem miłości Jezusa Eucharystię, którego zawsze miłowała, czciła i adorowała”.

Papież Urban IV, ustanowił w 1264 roku uroczystość Bożego Ciała jako święto obowiązkowe dla całego Kościoła. Uznał tym samym dyskretnie autentyczność przeżyć mistycznych Julianny.