W rozmowie z EWTN bp Marian Błażej Kruszyłowicz wspomina m.in. czasy swojej formacji w niższym seminarium duchownym w Niepokalanowie, którą rozpoczął jesienią 1949 roku. Zakonnicy, z którymi się wtedy zetknął, pamiętali o. Kolbego i – jak wspomina biskup – w większości odnosili się do niego „z wielkim szacunkiem, a niektórzy z zachwytem”.

Byli i tacy, którzy krytykowali go czy narzekali, wspominając jak wysokie wymagania stawiał. „Nie wszyscy uwielbiali o. Maksymiliana” – wspomina bp Kruszyłowicz.

„Był z jednej strony wymagający, to znaczy stawiał wysoki próg życia zakonnego, sprawę ślubów zakonnych: ubóstwa, czystości, posłuszeństwa. Z drugiej strony był ogromnie wyrozumiały, zdawał sobie sprawę z tego, że człowiek może nie być doskonały, a nawet upaść” – opowiada. Dodaje, że o. Kolbe był wobec innych także bardzo życzliwy i opiekuńczy, czuły na potrzeby materialne i duchowe.

W tym czasie wśród zakonników mówiło się już o jego beatyfikacji. „Było ogólne przekonanie w Niepokalanowie, że powinien być beatyfikowany i że będzie beatyfikowany” – zapewnia bp Kruszyłowicz. Wyniesienie o. Kolbego na ołtarze traktowano jednak jako coś odległego.

Biskup senior diecezji szczecińsko-kamieńskiej wspomina także sam proces beatyfikacyjny, którego centrum znajdowało się w Padwie. W Polsce i w Japonii przeprowadzono natomiast procesy uzupełniające.

Opoka News DODANE 02.09.2022 AKTUALIZACJA 27.10.2023

„Musiał interweniować ktoś bardzo potężny”. Cuda, które otworzyły drogę do beatyfikacji o. Kolbego

Aby otworzyć drogę do beatyfikacji, należy uzyskać potwierdzenie cudów za wstawiennictwem danej osoby. Chociaż świadectw o niezwykłych interwencjach o. Maksymiliana Kolbego było mnóstwo, do procesu wybrano dwa. Oba uzdrowienia miały miejsce we Włoszech – pierwsze w Sassari na Sardynii, a drugie w Porto San Giorgio w prowincji Marchii. 

Miejsce prowadzenia procesu miało też – oprócz innych czynników – wpływ na wybór w przypadku o. Kolbego drogi wyznawcy, a nie męczennika. Pozwalała ona ominąć trudności związane m.in. z tym, czy przyczyną śmierci o. Maksymiliana w Oświęcimiu była jego wiara czy narodowość.

Bp Kruszyłowicz zwraca jednak uwagę także na „problem niemiecki”. „Niekoniecznie Włosi byli przychylni uznawać morderstwa niemieckie za morderstwa” – mówi.

Opowiada też, jak beatyfikacja, która odbyła się w Rzymie w 1971 roku, wpłynęła na życie w Niepokalanowie. W latach 1971–1978 przyszły biskup był gwardianem tamtejszego klasztoru. To czas intensywnej pracy franciszkanów, przygotowywania specjalnych katechez dla przybywających coraz liczniej pielgrzymów. W tym okresie ich liczba wzrosła bowiem z 40 tys. (przed beatyfikacją) do nawet 600-700 tys. rocznie.

Źródło: YouTube /EWTN Polska

Materiał powstał w ramach projektu „Polska energia zmienia świat” dzięki wsparciu Partnerów: Fundacji PGE, Fundacji PZU, dofinansowaniu ze środków Instytutu Dziedzictwa Myśli Narodowej im. Romana Dmowskiego i Ignacego Jana Paderewskiego w ramach Funduszu Narodowego; Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego i Funduszu Patriotycznego oraz Sponsorów ENEA S.A. , KGHM Polska Miedź. Mecenasem Projektu jest Tauron Wytwarzanie S.A. Partnerem medialnym jest telewizja EWTN.