Uczmy się od św. Karola Boromeusza: w Kościele nie są ważne „układy” i personalia, ale Chrystus!

Karol Boromeusz mógł wykorzystać swoje nominacje, jak chciał. Dla własnej chwały, dla pieniędzy, dla budowania przyjaznych sobie „układów”. Wykorzystał je jednak jak najlepiej – dla służby Ludowi Bożemu, przyczyniając się znacznie do trydenckiej reformy Kościoła i powstrzymania spustoszenia, jakie siała reformacja:

Od początku młodego Boromeusza wsadzono na karuzelę oszałamiającej kariery kościelnej. W wieku siedmiu lat otrzymał sutannę, a gdy skończył dwanaście – własne opactwo. Podczas obchodzonych hucznie dwudziestych trzecich urodzin jego wuj – papież Pius IV podarował Karolowi diecezję mediolańską jako prezent, z fantazją mianując młokosa kardynałem. W głębi sumienia wrażliwy arcybiskup Mediolanu nie pogodził się nigdy z nepotyzmem ani z kompromitującą kler i zakonników korupcją. Nazywano go okiem papieża, ponieważ mianując odpowiednich ludzi na kościelne urzędy nie kierował się ani majątkiem, ani znajomościami lecz przydatnością, wiarą i prawym charakterem kandydatów.

Więcej w dzisiejszym komentarzu liturgicznym.