Ojciec nie chciał, by została zakonnicą. Kim jest beatyfikowana dziś s. Eliza Martinez?

W niedzielę 25 czerwca podczas polowej Mszy św. na placu przed bazyliką Matki Bożej w mieście Leuca na samym końcu włoskiego „buta” prefekt Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych kard. Marcello Semeraro ogłosi błogosławioną s. Elżbietę (Elizę) Martinez.

Oto krótki życiorys nowej błogosławionej.

Urodziła się 25 marca 1905 w miejscowości Galantina w prowincji Lecce na samym południu Półwyspu Apenińskiego jako pierwsze z ośmiorga dzieci w średniozamożnej, katolickiej rodzinie mieszczańskiej. Na chrzcie otrzymała imiona Elisa Maria Annunziata Antonia Giuseppa. Od najmłodszych lat wyróżniała się szczególną miłością do dzieci, zwłaszcza tych najbiedniejszych i najbardziej bezbronnych. Gdy nieco podrosła, często gromadziła je wokół siebie, bawiła się z nimi, a zarazem przekazywała im podstawy katechizmu i uczyła je różnych modlitw.

Sama codziennie chodziła na poranne Msze św., nierzadko z ojcem, który – choć był pobożny – i widząc głęboką religijność swej córki, nie chciał, aby wstąpiła ona do klasztoru. Wynajdywał nawet dla niej różne zabawy i rozrywki, byle tylko odciągnąć ją tych zamiarów. Ona jednak wolała spędzać czas na modlitwie, często w samotności. Ostatecznie ojciec, szanując jej wolność i stałość decyzji, zgodził się w kwietnia 1928 na jej wyjazd do Angers we Francji, gdzie rozpoczęła ona nowicjat w Zgromadzeniu Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia Dobrego Pasterza. 29 września tegoż roku przywdziała tam habit zakonny i równy rok później złożyła pierwsze śluby, przyjmując imię zakonne Łucja. Później wysłano ją do włoskiego Chieti, do pracy z młodzieżą.

W 1932 z powodu poważnych kłopotów zdrowotnych musiała opuścić zgromadzenie, nie porzucając jednak pragnienia służenia Bogu zgodnie z Jego wolą. Zaczęła wówczas myśleć o założeniu własnego instytut zakonnego i w 1934 podjęła pierwsze kroki w tym kierunku w swej rodzinnej prowincji Lecce. 20 marca 1938, przy pomocy proboszcza parafii w Miggiano ks. Luigiego Cosiego i za zgodą biskupa diecezji Ugento – Giuseppe Ruotolo powołała do życia Pobożny Związek Sióstr Maryi Niepokalanej. Za przykładem Jezusa Dobrego Pasterza i Maryi, nawiedzającej swą kuzynkę Elżbietę, chciała poświęcić się katechizacji parafialnej, wychowaniu małych dzieci, pomaganiu niezamężnym matkom, więźniom i emigrantom rozsianym po całym świecie.

Mimo młodego wieku założycielka wyróżniała się wielkim duchem macierzyństwa wobec swych sióstr, które charakteryzowało ją do końca życia i wymagało nieraz dużych ofiar i poświęcenia z jej strony, aby żadnej nie pominąć. 15 sierpnia 1941 bp Ruotolo poddał jej instytut prawu diecezjalnemu, sugerując jednocześnie zmianę jego nazwy na Zgromadzenie Sióstr od Świętej Maryi z Leuki – w miasteczku tym znajduje się największe sanktuarium maryjne w tym regionie.

W latach II wojny światowej matka Eliza (powróciła do swego imienia chrzestnego) udała się na Północ Włoch, aby rozszerzyć na te ziemie działalność swej wspólnoty zakonnej. Ówczesne działania zbrojne w praktyce podzieliły kraj na dwie, zamknięte nawzajem na siebie części. Widząc niemożność spełnienia swych zamiarów wróciła po kilku miesiącach do Miggiano, gdzie – ku jej zaskoczeniu i wielkiej radości – liczba sióstr znacznie wzrosła. Po wojnie, w 1946 dom generalny i nowicjat zgromadzenia przeniesiono do Rzymu. Wcześniej, w 1943 przeszło ono na prawo papieskie.

W tym okresie matka Eliza, mimo słabego zdrowia, odwiedzała miejsca posługi swych sióstr i wiele jeździła po Europie (Belgia, Francja, Szwajcaria) a nawet do Ameryki (Kanada, Stany) i Australii, aby założyć tam placówki swego zgromadzenia. Nierzadko towarzyszyły temu brak zrozumienia, oszczerstwa i niezadowolenie nawet wśród ludzi Kościoła, ona jednak złożyła wszystko w ręce Boga. Wielką otuchą i pocieszeniem było dla niej wówczas wsparcie ze strony Piusa XII, który przyjął ją kilkakrotnie na audiencji, zachęcając do dalszego prowadzenia tego dzieła i udzielając jej swego błogosławieństwa.

Dużą próbą była dla matki Elizy druga kapituła ogólna zgromadzenia w 1965, na której pozbawiono ja urzędu przełożonej generalnej. Ona sama przyjęła tę decyzję pokornie, jednocześnie udało się jej założyć nowe domy w Hiszpanii i Portugalii oraz na Filipinach i w Indiach. W 1970 na kapitule specjalnej i ogólnej wybrano ją jednogłośnie ponownie na przełożoną generalną i pełniła ten urząd do 1987, gdy sama z niego ustąpiła ze względu na pogarszające się zdrowie; przyznano jej wówczas godność matki generalnej emerytowanej.

Ostatnie lata życia spędziła w cierpieniu, coraz bardziej słabnąc, spędzając za to wiele czasu na modlitwie, która była zawsze jej najwierniejszą „towarzyszką na ziemskiej drodze życia”. Zmarła w domu generalnym swego zgromadzenia w Rzymie 8 lutego 1991 w opinii świętości. W chwili jej śmierci założona przez nią wspólnota zakonna liczyła ponad 600 sióstr w 55 placówkach w 8 krajach.

Proces beatyfikacyjny prowadziła w latach 2016-18 kuria diecezjalna Ungento-Santa Maria di Leuca, następnie sprawa przeszła do Watykanu i tam 13 października 2021 Franciszek podpisał dekret uznający cud przypisywany wstawiennictwu sługi Bożej matki Elizy.