Wiersze

***

	Budzę się z bólem
pulsującym na osi biegunów
przecinającej czaszkę —
bezwładny szybuję w cieniu,
a światło jak snop świeżej pszenicy
wypełnia łąkę porzuconą na wzgórzach snu,
w popielniku dzieciństwa —
tam błądzę jedną stopą
pukając do krzyży na rozstajach
	jak do drzwi —
bezpromienny i bezgranicznie cichy
	gdy pierwszy oddech dnia 

Na motywach z listów Chopina

subtelny jest rysunek liścia
jak lekki oddech twej muzyki
październikowe liście toną w wietrze
uschnięte snują się u nóg 
muzyka twoja płynie ponad śmiercią
jak obłok światła, czysta —
i żywe cienie brzmią w akordach
— w hebanowym lustrze fortepianu
ptaki bolesne śpiewają...
łagodnym łukiem wznosisz dźwięki
— soczyste krople rosy —
i gładzą ton wysnuty z cierpienia,
dysonas łączy się z kolędą,
milczące źródła łamią czas
niepostrzeżenie i crescendo
musują głosy w piersi spięte
i oto nagle gniew gwałtowny
lawiną palców zrywa brzegi
(Boże, Boże. Wzrusz ziemię,
niech pochłonie ludzi tego wieku...)
A ty, jedną nutą otwierasz wszechświaty,
duszę przebijasz inną miarą,
i nieuchwytnym dotknięciem
oddajesz drżenie sił tak zmiennych
— marzenia, bólu i tęsknoty —
z ukrytą skargą...
(A moje serce, gdziem zmarnował? ledwie że jeszcze pamiętam, jak w kraju śpiewają...
Świat mi ten jakoś mija, zapominam się,
		nie mam siły...)
Subtelny jest rysunek liścia
głosy śpiewają w pięcioliniach
nut nasyconych światłem, złączonych jak usta,
gwiazd palących w czarnych kłosach
mazowszańskiego urodzaju...
(Każ w piątek bukiet fiołkowy kupić,
żeby w salonie pachniało —
niech mam jeszcze trochę poezji
do siebie wracając...)
Struny palcami przebudzone,
podobne czułym liściom —
dźwięczą i dzwonią rytmem duszy
i każda mówi, tańczy, śpiewa
— w przekornych dobrodusznych kwintach
rozbłysły śmiechem skrzypiec,
olśniły mroczny kwiat posępnej wiolonczeli
(Tyle za piórem zostaje...)
Nuty wtopione w żywy takt —
są jak nasiona wiecznych kwiatów
— puls serca dla nich jest kołyską...

opr. mg/mg