Konkurs poezji poświęconej postaci bł. Emila Szramka

Najemnik Winnicy
pamięci błogosławionego ks. Emila Szramka

I. Zasiew
Najemnik Winnicy Pańskiej
wraz ze słońcem wychodził do pracy
u swego Gospodarza.
Wytrwale układał w pękate stogi
plon łaski Boga.
W Ewangelii codzienności
szukał mądrości Salomona. 
Żagle wiary zaprzęgał w moc Ducha.
Nitką zgrzebnej trawy
wiązał krople potu w korale wot
i w polnym bukiecie przynosił Madonnie. 
Radość i ból zaplatał w paciorki różańca.
Pośród codziennych zajęć
rozbijał namiot modlitwy, 
odpoczywał w cieniu psalmów.

II. Plon
Dachau.
Morze ludzkiej krwi.
Odgłos pękających serc.
Zapach palonego ciała.
Piekło.
Pośród przemocy kapłańskie dłonie.
Okruszyna Boga.
Słowo, co Ciałem się stało.
Kielich goryczy.
Droga do nieba przez komin.
I garść popiołu
wsianego w ziemię.
I ból,
aż do skończenia świata.
I obumarłe ziarno.
I stokrotny plon.

ALEKSANDER WIDERA

(wyróżnienie I stopnia)

Kazanie Księdza Proboszcza Szramka

W Kościele Niepokalanej
przed chwilą zgasły organy.

Bo oto 
prowadzony
przez kościelnego Hornika
stąpa ku stopniom ambony
Ksiądz Proboszcz Kanonik Szramek

Pan Hornik w uniformie
zda się w niezgorszej być formie,
gdy Księdza Proboszcza prowadzi...
Więc Parafianie, patrzcie!

Bo oto...
Już oto we własnej postaci, 
jawi się Ksiądz Kanonik
ku Parafianom zwrócony...

Już oto — kiedy tak stoi
na tej kościelnej ambonie 
wyprostowany —
Słowa Bożego chleb kroi
i karmi swe Parafiany...

Wymownie milczą organy...
Na Śląsku, kresowym Śląsku,
na przygranicznym zagonie, 
na dwujęzycznym obszarze
antynomicznych zdarzeń
bywały rozdwojone, zwaśnione
dwie roztrzęsione strony...

Aż oto...
Oto ten polski patriota
na duszpasterskiej niwie
dzieli ten chleb sprawiedliwie...

Bo zważcie, Parafianie,
Bożego Słowa zboże
być niegodziwe nie może.
Musi być sprawiedliwe,
nie może być niegodziwe,
musicie zgodzić się na nie,
Amen.
Apostrofa:
Już wtedy, Kanoniku, 
prawdziwym katolikom
jawiłeś się na pomniku.
Już wtedy, Księże Natchniony
zdałeś się Błogosławiony.

MARIA GLICA

(wyróżnienie I stopnia)

Błogosławiony ks. Szramek w niebie

Nawet w niebie
Prałat Szramek
ma pełne ręce roboty.
Umęczony ziemską szychtą
nie odpoczywa, ale stale jest na przodku.
Archaniołom i kapłanom
wykłada teorię kaznodziejstwa,
z Korfantym pisze historię powstań śląskich
i redaguje niebieską edycję „Gościa Niedzielnego”,
z Miarką — ojcem i synem
w Towarzystwie Przyjaciół Nauk
na uliczce imienia Emila Szramka
urządzają kluby dyskusyjne dla intelektualistów. 
W rajskiej filii Biblioteki Śląskiej
z Ligoniem i Morcinkiem
czytają dzieciom bery i bojki śląskie.
Z Szafrankiem i świętą Barbarą
organizują wypoczynek dla górników i hutników,
a z Lompą dogląda Bożej pasieki
i wiedzie mądre rozmowy o śląskiej oświacie i kulturze.
Wstawia się też u świętej Jadwigi
za ubogimi i chorymi z ziemskiego pokładu.
O wszystko zabiega.
O wszystko się troszczy.
Nie brak mu roboty.
Toteż chorzowianie są pewni, 
że Bóg dał Szramkowi do pomocy 
ich ukochanego proboszcza Markwicę.
Pielęgnują obaj kwiaty w rajskich ogrodach
i uczą anioły śpiewania 
po śląsku.

opr. mg/mg