Kard. Jaime Sin

21 czerwca 2005 zmarł w Manili na Filipinach były arcybiskup tego miasta kard. Jaime Lachica Sin.

Urodził się 31 sierpnia 1928 r. w New Washington na wyspie Panay w diecezji Kalibo. Był siódmym z szesnaściorga rodzeństwa. Jego matka była głęboko wierzącą Filipinką, a ojciec Chińczykiem, który nawrócił się na katolicyzm. W 1941 r., po ukończeniu szkoły podstawowej, wstąpił do niższego seminarium duchownego w Jaro. W tym samym roku z powodu wojny i zajęcia wyspy przez Japończyków musiał opuścić seminarium i wraz z rodziną schronić się w górach. Tam, w El Kalibo przez trzy lata uczył się łaciny u miejscowego proboszcza.

Po wyzwoleniu Filipin w 1945 r. mógł powrócić do seminarium, by przygotowywać się do kapłaństwa. 3 kwietnia 1954 r. przyjął święcenia kapłańskie i został inkardynowany do diecezji Capiz.

Duszpasterską posługę rozpoczął od trudnej misji w tych samych górach, w których schronił się podczas wojny. Wraz z innym młodym kapłanem odwiedzał ok. 100 małych parafii, głosił Ewangelię, udzielał sakramentów i zajmował się duszpasterstwem powołań w tym regionie. Po trzech latach owocnej pracy w 1957 r. został rektorem seminarium diecezjalnego.

10 lutego 1967 r. Paweł VI mianował go biskupem tytularnym Obby; 18 marca otrzymał sakrę biskupią. Przez trzy lata był biskupem pomocniczym, a od 1970 r. koadiutorem i administratorem apostolskim archidiecezji Jaro. 15 stycznia 1972 r. został mianowany arcybiskupem tytularnym Massa Lubrense, a 8 października tego samego roku przejął rządy w archidiecezji Jaro.

21 stycznia 1974 r. Paweł VI mianował go metropolitą Manili, a na konsystorzu 24 maja 1976 r. wyniósł do godności kardynalskiej. W latach 1977-1981 był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Filipin.

Brał aktywny udział w różnych zgromadzeniach Synodu Biskupów. Bardzo znaczące były jego wystąpienia poświęcone rodzinie na Synodzie w 1980 r. W jednym z nich mówił o związku między rodziną i powołaniami kapłańskimi. Twierdził, że kapłani, którzy troszczą się o powołania, muszą oddawać się przede wszystkim apostolatowi rodzin, a rodzina, by rzeczywiście mogła być źródłem powołań, musi być najpierw «Kościołem domowym», czyli źródłem wiary.

Zasłynął jako obrońca praw człowieka i duchowy przywódca narodu. Od 1972 r. publicznie krytykował wprowadzenie stanu wojennego przez dyktatora Ferdinanda Marcosa. Filipiny zawdzięczają mu pokojową demokratyzację kraju i bezkrwawe obalenie dyktatury w 1986 r., m.in. dzięki zwoływanym przez niego pokojowym marszom, w których uczestniczyło ponad półtora miliona osób.

Występował wielokrotnie w obronie ładu społecznego i praw ubogich, lecz krytycznie odnosił się do teologii wyzwolenia, twierdził bowiem, że chrześcijanin działa na rzecz sprawiedliwości, gdy kieruje się Ewangelią, a nie ideologią.

Był świadomy roli, jaką Filipiny, jako jedyny obok Timoru Wschodniego katolicki kraj w Azji, mogą odegrać w ewangelizacji tego kontynentu. Z myślą o chrystianizacji Chin kontynentalnych założył specjalny instytut misyjny Lorenzo Ruiz Mission Society.

Dwukrotnie gościł w swojej archidiecezji Jana Pawła II: w 1981 r. oraz w 1995 r., kiedy w Manili odbywał się Światowy Dzień Młodzieży.

W 2003 r. jego archidiecezja była gospodarzem IV Światowego Spotkania Rodzin.

15 września 2003 r. złożył rezygnację z rządów archidiecezją.

opr. mg/mg