Odpowiedź osoby konsekrowanej: Tak! Tak! Tak!

Nasze „tak” jest zakorzenione w chrzcie i zostaje pogłębione poprzez naszą profesję zakonną. Chrzest, który jest jądrem naszego powołania, zmienia nas radykalnie.

Konteksty

„Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie” (Mk 1, 11). „»Chrystus jest pieczęcią na czole, jest pieczęcią w sercu; na czole, ponieważ zawsze Go wyznajemy; w sercu, ponieważ zawsze Go kochamy; i jest pieczęcią na ramieniu, ponieważ zawsze działamy«, życie konsekrowane jest w istocie ciągłym powołaniem do pójścia za Chrystusem i przystosowaniem się do Niego” (Kongregacja Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, List okólny do osób konsekrowanych Radujcie się…, 5).

„Pierwszym zadaniem życia konsekrowanego jest ukazywanie wielkich dzieł, jakich Bóg dokonuje w ułomnej ludzkiej naturze osób powołanych. Bardziej niż słowami osoby konsekrowane dają świadectwo o tych wielkich dziełach wymownym językiem życia przemienionego, zdolnego zadziwić świat” (Jan Paweł II, Vita consecrata, 20).

Wprowadzenie

Na stoliku należy położyć naczynie z wodą, która będzie użyta do odnowienia przyrzeczeń chrzcielnych, formułę profesji zakonnej oraz obraz Jezusa Odkupiciela. Śpiewa się odpowiednią pieśń lub hymn, zawierające słowa o „żywej wodzie” lub o nowym życiu (do prywatnego użytku zaleca się tekst Iz 55, 1–3). Jeden z członków wspólnoty odmawia modlitwę do Ducha Świętego, prosząc o Jego światło i prowadzenie.

Żywe doświadczenie

Jesteśmy wezwani do prowadzenia w radykalny sposób życia, które Vita consecrata nazywa „przemienionym”.

- Na jakiej drodze jesteś radykalny w wymiarze osobistym i wspólnotowym? Na jakich drogach mógłbyś być bardziej radykalny?

- Jakie jest największe wyzwanie stojące przed zakonnikami w dzisiejszym świecie? Jak możesz – jak jako wspólnota możemy – odpowiedzieć na nie?

- Życie ślubami zakonnymi wzywa nas osobiście i jako wspólnotę do przemieniania się i bycia żywymi świadkami Jezusa. Jakie struktury należałoby stworzyć, zmienić lub usunąć, abyśmy byli bardziej wiarygodnymi, żywymi świadkami Jezusa w naszym społeczeństwie?

Słowo Boże

Przeczytajmy teraz fragment J 1, 35–39.

Nazajutrz Jan znowu stał w tym miejscu wraz z dwoma swoimi uczniami, i gdy zobaczył przechodzącego Jezusa, rzekł: „Oto Baranek Boży”. Dwaj uczniowie usłyszeli, jak mówił, i poszli za Jezusem. Jezus zaś, odwróciwszy się i ujrzawszy, że oni idą za Nim, rzekł do nich: „Czego szukacie?”. Oni powiedzieli do Niego: „Rabbi! – to znaczy: Nauczycielu – gdzie mieszkasz?”. Odpowiedział im: „Chodźcie, a zobaczycie”. Poszli więc i zobaczyli, gdzie mieszka, i do końca tego dnia pozostali u Niego. Było to około godziny dziesiątej.

Tekst powinno się odczytać wolno i medytacyjnie, a po zakończeniu należy zachować chwilę ciszy.

- Co ten tekst znaczy dla ciebie? Podziel się z grupą swoją refleksją.

- „Do końca tego dnia pozostali u Niego”. Czy w naszym miesięcznym planie zajęć uwzględniamy jakiś dzień spędzany wyłącznie z Panem? Albo czy znajdujemy na to chwilę w naszym dziennym harmonogramie?

- Oceń z tej perspektywy autentyczność swojego codziennego stylu życia (albo stylu życia naszej wspólnoty).

- „Jesteśmy ofiarami tej kultury tymczasowości. Chciałbym, abyście się nad tym zastanowili: jak mogę być wolny, jak mogę być wolna od tej kultury tymczasowości?” (Franciszek, Spotkanie z seminarzystami, nowicjuszami i nowicjuszkami, Watykan, 6 lipca 2013). Zadajmy i my sobie to pytanie. (...)

Dzielenie się „wizją” i zobowiązaniem

Życie zakonne to codzienne wezwanie do coraz głębszego wchodzenia w serce Jezusa. Tak jak w przypadku Apostołów, a także tych, którzy żyli przed nami, jest to proces stopniowego wzrastania osobistego i wspólnotowego.

- Czy istnieją drogi, na których możemy sobie stale uświadamiać ten ideał i odnawiać nasz osobisty i wspólnotowy entuzjazm wobec naszego powołania w sercu Kościoła?

- Duch Święty czyni nas znakami, świadkami, a nawet uczestnikami „nowego nieba i nowej ziemi” (Ap 21, 1). Na jakich drogach możemy, zwłaszcza jako zakonnicy, być bardziej wiarygodnymi świadkami wytrwałej miłości do Boga w coraz bardziej zsekularyzowanym świecie?

Uczyńmy teraz znak krzyża na czołach i w ciszy odnówmy nasze przyrzeczenia chrzcielne. (...)

Jest to fragment książki:

Ronald J. McAinsh CSsR, Żyć jako osoba konsekrowana w trzecim tysiącleciu, Wydawnictwo Homo Dei, Kraków 2015

Książka skierowana do wszelkiego rodzaju wspólnot zakonnych powstała z myślą o odnowie wewnętrznej tychże w Roku Życia Konsekrowanego. Zawiera praktyczne wskazówki rekolekcyjne w postaci dziesięciu sesji, których tematami są najważniejsze aspekty indywidualnego i wspólnotowego życia konsekrowanego, bogaty wybór tekstów biblijnych i dokumentów Magisterium Kościoła przeznaczonych do rozmyślań oraz konkretne propozycje wspólnotowych celebracji dla podkreślenia i utrwalenia owoców rekolekcji.

opr. aś/aś