Jezus w chwale

– Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie.

Najbardziej onieśmielające z naszych spotkań. Jezus przerwał swoje wyznania. Był zwrócony ku swoim braciom, ludziom, teraz zwraca się ku Ojcu: "Nadeszła godzina (w. 1) i idę do Ciebie" (w. 11).

Gdybyśmy jakimś cudem zapomnieli o Prologu ("Na początku było Słowo, a Słowo było zwrócone ku Bogu"), zostalibyśmy tu otoczeni blaskiem chwały.

Jezus mówi o swojej chwale, o chwale Ojca oraz o naszej chwale. Przeczuwamy, że dzieje się coś ważnego, ale co? Nasza współczesna wrażliwość nie jest zbyt zestrojona z tym słowem.

Ale jakże jest ono biblijne! Przywodzi na myśl słońce, mówi o promieniowaniu osobowości. Jednak uwaga, nie można sprowadzić chwały do tego promieniowania, nie można jej pomylić z pozorami, które byłyby tylko "próżną chwałą". Chwała biblijna jest rzeczywistą wagą życia ludzkiego, tak jak się mówi: "to jest człowiek wielkiej wagi" przez swoją osobowość i wpływ.

Ale przede wszystkim jest ona wagą Boga, niewyobrażalną potęgą życia, niewyobrażalnym pięknem, niewyobrażalną miłością. Dla wyrażenia tego, co niewyrażalne, Żydzi znaleźli słowo o największym ciężarze i blasku: KaQboQd, chwała – to przede wszystkim natężenie istnienia, a potem promieniowanie, blask chwały, które Mojżesz chciał oglądać: "Spraw, abym ujrzał Twoją chwałę!".

Bóg odpowiedział: "Nie można Mnie ujrzeć i pozostać przy życiu". Minęły wieki i nagle rozlega się Nowina: "Oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca" (J 1,14). Modlitwa Arcykapłańska po Ostatniej Wieczerzy prowadzi nas znów do Prologu: "Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał". Czyżby Jezus potrzebował większej chwały? Jakiej chwały? Trzeba nam jeszcze dalej odkrywać to słowo. Oznacza ono nie tylko wagę tego, czym się jest, ale także wagę tego, czego się dokonuje. Chwała Boża, w tym dynamicznym znaczeniu, to wspaniałość Jego dzieł, Jego Stworzenia. I tego wszystkiego, czego dokonuje dla ludzi, a zwłaszcza tego najbardziej niewiarygodnego czynu: "Tak Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał".

Syn, stawszy się człowiekiem, otrzyma nową chwałę, przemieniając los człowieka. Przez swoją śmierć z miłości i przez Zmartwychwstanie otwiera On upusty życia Bożego, które będzie mogło nas napełnić i przeistoczyć. "Obdarzę ich życiem wiecznym i w nich zostanę otoczony chwałą". Odtąd "Chwałą Boga – powie święty Ireneusz – jest człowiek żyjący". Ale dodaje to, o czym często się zapomina: "A życiem człowieka jest oglądanie Boga", to znaczy uczestnictwo w Jego życiu.

Oto o co w tym najwznioślejszym momencie prosi Jezus: "Ojcze, objaw Moją chwałę, Moją moc życia, dając Mi władzę uczynienia wszystkich ludzi żyjącymi, którzy będą Moją i Twoją chwałą".

ANDRÉ SÈVE, Homilie niedzielne Kraków 1999