Kto nie jest przeciw nam, ten jest z nami

Mojżesz w pierwszym czytaniu liturgicznym dał dowód prawdziwej wielkoduszności. Nie bał się konkurencji odnośnie spraw Bożych. Wyraził zadowolenie, że również inni mężowie przyczyniają się do chwały Bożej, nie tylko on.

Zazdrość jest źródłem wielu grzechów i zbrodni. Przestrzega przed nią Talmud żydowski, przypominając, że Jakub wyróżniając Józefa wzbudził zazdrość u jego braci, która stała się źródłem całego pasma tragicznych następstw dla Józefa i całego narodu żydowskiego. Czytamy w Talmudzie:

„Nigdy nie należy wyróżniać jednego dziecka spośród innych. Jakub dał Józefowi o dwa łokcie materiału na szatę więcej niż innym synom, a oni mu pozazdrościli i sprawy potoczyły się tak, jak się potoczyły, a ojcowie nasi poszli do Egiptu”.

Z mądrości Talmudu, Warszawa 1992, s. 262—263.

Św. Jakub, w drugim czytaniu, piętnuje postawę bogaczy: ich egoizm, zaślepienie, krzywdzenie ubogich. Nie szczędzi im twardych słów.

My, Polacy, też mamy powody, by krytycznie patrzeć na postawę naszych bogaczy: magnatów i szlachty. To oni przez stulecia rządzili Rzeczpospolitą i doprowadzili ją do upadku swoim egoizmem. Bronisław Trentowski († 1869) tak charakteryzuje zgubną rolę magnatów w naszych dziejach:

„Magnaci polscy byli przeto sternikami ojczystego okrętu. I byliż do tego usposobieni? Uchowaj Boże! Ani wyobrażenia nie mieli o polityce, o dyplomacji, o stanie europejskich narodów, o duchu czasu, o ekonomii politycznej. Ciemno było w ich głowach, jak w rogu, ale za to ambicja niesłychana i miłość prywaty. Ich charakterem: łatwowierność, niepolityczność, otwartość względem dworów sąsiednich i jezuitów, a chytrość, nieludzkość i podejrzliwość względem ludu; ubieganie się na wyścigi o łaski europejskich mocarzów, a ścieśnianie władzy własnego króla: szukanie u papieża hrabiowskich tytułów za gorliwość w rzymsko-katolickiej wierze, a deptanie najzuchwalsze i zupełnie niechrześcijańskie praw człowieczeństwa w dysydencie, dyzunicie i kmieciu. Galanteria względem obcych dworów szła tak daleko, że Stanisław Poniatowski, który zostawszy nawet królem, narowów polskiego panka nie stracił, że więc panek ten ukoronowany, wbrew woli sejmu i z nikczemnym jego podejściem, odstąpił Austrii Wieliczkę, chcąc jej dowieść swej kawalerskiej grzeczności.

Panowie nasi jeździli za granicę i rozsypywali złoto, krwią i potem wieśniaczego ludu zgromadzone, a uciskali lud ten pracowity, najgłówniejszą ojczyzny potęgę. Gdyby sławna Konstytucja 3 Maja zapewniła była chłopom własność i zabezpieczyła i prawa człowieczeństwa, gdyby przypuściła ich do swobód obywatelskich, innego kształtu i wypadku nabrałoby powstanie narodowe pod Kościuszką. Ale o rzeczach takich panowie nasi samolubni ani marzyli. Nawet za ostatniej walki o niepodległość, która w roku 1830 się zaczęła, sejm nasz nie oświadczył dobitnie i głośno, że przynajmniej myśli o oswobodzeniu ludu, nie dowiódł Europie, że przestaliśmy być Azjatami, zaczynamy cenić człowieczeństwo! Słowem, aż do dni ostatnich mieli panowie nasi wszystkie wady narodów nowszej Europy, ale nie mieli żadnej ich cnoty, nie mieli ich światła. Jako ślepych powiedziono na krawędź przepaści i strącono bez najmniejszego trudu”.

B. Trentowski, Chowanna..., Wrocław 1970, t. II, s. 644—645.

W dzisiejszej Ewangelii Chrystus Pan piętnuje uczucie zazdrości, któremu dali wyraz apostołowie. Oni, jako apostołowie, czuli się powołani przez Chrystusa, by głosić Jego naukę i wyrzucać złe duchy z ludzi. Tymczasem ktoś zaczął im odbierać pracę. Poczuli się zagrożeni w swym powołaniu. Ich ambicja została urażona.

Historia się powtarza. Zdarzają się wypadki, że wielkich dzieł dokonują prości ludzie, podczas gdy wielcy fachowcy pozostają z boku, nie mogąc stłumić uczucia zazdrości. Tak było z Domem Ulgi w Cierpieniu, wzniesionym w San Giovanni Rotondo z inicjatywy Ojca Pio. Dom jest uważany za jeden z cudów świata. Zewnętrzny obserwator jest przekonany, że jest to dzieło wielu architektów i inżynierów. Tymczasem do tych zadań Ojciec Pio wybrał niekwalifikowanego robotnika, a przy tym człowieka z okropnym charakterem. Był nim Angiolino Lupi, wywodził się z biednej rodziny, wykształcenie skończył na piątej klasie szkoły podstawowej. Nigdy nie wyuczył się konkretnego fachu. Gdy posłyszał o możliwości jakiejś pracy, zgłaszał się podając się za fachowca w danej dziedzinie. Był obieżyświatem: pracował jako fotograf zmarłych, jako stolarz, malarz, tokarz, scenograf itd.

Zanim Ojciec Pio przystąpił do budowy Domu Ulgi w Cierpieniu, wpierw zapoznał się z nadesłanymi projektami. Spośród wielu wybrał jeden, podpisany przez inżyniera Candeloro z Pescary. Gdy wezwano autora projektu, okazało się, że jest nim Angiolino Lupi.

Kapucyni z San Giovanni Rotondo byli oburzeni, widzieli w tym oszustwo i autora projektu chcieli podać do sądu. Pewien inżynier z Foggii faktycznie zaskarżył go do sądu o nielegalne wykonywanie zawodu. Ale Ojciec Pio postawił na swoim, projekt Lupiego uznał za najlepszy i on został głównym kierownikiem budowy olbrzymiego obiektu, jakim jest Dom Ulgi w Cierpieniu, uchodzący za jeden z najnowocześniejszych szpitali w Europie. — Wykształconym architektom i inżynierom pozostało tylko zazdrościć Lupiemu tak wielkiego osiągnięcia.