A Twoi uczniowie nie poszczą

W pierwszym czytaniu prorok Ozeasz porównuje miłość Boga ku ludziom, konkretnie ku narodowi wybranemu, do miłości oblubieńczej. Jak młody małżonek kocha swą żonę, tak Bóg kocha swój naród.

Miłość Boga ku ludziom najpełniej przejawiła się w śmierci Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, której On poddał się dla naszego zbawienia. Jaka jest nasza odpowiedź na tę miłość?

Jeden ze współczesnych autorów hiszpańskich pisze:

„Gdyby jakiś człowiek umarł, by mnie od śmierci uwolnić! Umarł Bóg. A ja pozostałem obojętny”.

J. Escriva, Droga. Londyn 1969, nr 437.

Św. Paweł w Liście do Koryntian wyraża zadowolenie ze swej pracy apostolskiej. Jej owocem jest życie Koryntian zgodne z Ewangelią. Dzięki temu stali się jakby listem, który każdy może czytać ku swemu oświeceniu i zbudowaniu.

Św. Paweł, wpatrzony w Chrystusa i głoszący wszędzie Ewangelię, był równocześnie człowiekiem, który się nie wstydził pracy fizycznej. Mówi o tym w jednym ze swoich listów. A w liście do Tesaloniczan w Grecji napisał: „Kto nie chce pracować, niech też nie je”. Podobne było życie św. Benedykta z Nursji (480—547). Zbudował słynny klasztor na Monte Cassino i założył zakon, któremu nadał regułę opartą na Ewangelii i gruntownej znajomości człowieka. Hasło benedyktynów „Ora et labora” wskazuje na konieczność łączenia pracy z modlitwą, postępu materialnego z postępem moralnym. U benedyktynów, podobnie jak u św. Pawła, można podziwiać umiejętność łączenia pracy fizycznej z działalnością apostolską.

„Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?” — W tych słowach Żydzi wyrazili swoje oburzenie z powodu postawy Chrystusa wobec ich zwyczajów. Tak byli przywiązani do swoich zwyczajów i nawyków, że gotowi byli wszystko dla nich poświęcić. Stąd ich niezadowolenie i oburzenie na Chrystusa.

Podobnie byli oburzeni nasi magnaci w XVI wieku na kaznodzieję królewskiego, księdza Piotra Skargę, który im wytykał egoizm i zachłanność w „Kazaniach sejmowych”, wydrukowanych w 1597 roku. Sejmy rozpoczynały się w kościele Mszą świętą, podczas której kaznodzieja wygłaszał kazanie. Skarga w swych kazaniach piętnował egoizm szlachty, kradzież dobra publicznego, „lichwę i złe nabywanie majętności”, zły i powolny wymiar sprawiedliwości. Groził przy tym krajowi klęskami, upadkiem i niewolą, jeżeli rządzący się nie opamiętają. — Kazania te sprawiły, że Skarga był znienawidzony przez współczesnych jako wichrzyciel, niepokojący sumienia zadowolonych z siebie magnatów. Dopiero w wieku XIX obdarzono go mianem wielkiego patrioty: przekonano się bowiem, że nie mówił na wiatr, przepowiadając upadek Polski.

Zob. Wł. Kopaliński, Słownik kultury, mitów i tradycji, Warszawa 1991, wyd. IV, s. 476—477.