Psychoterapia w której wiara jest respektowana

James L. Griffith, Melissa Elliott Griffith

ODKRYWANIE DUCHOWOŚCI W PSYCHOTERAPII

ISBN: 978-83-7505-109-4

wyd.: WAM 2008

---

BOGDAN DE BARBARO

PSYCHOTERAPIA, W KTÓREJ WIARA JEST RESPEKTOWANA

Podejście Griffithów proponuje jeszcze inną perspektywę. Tu model psychoterapii otwartej na wymiar duchowy opiera się na zasadzie aktywnego respektowania wiary pacjenta. Zasady obowiązujące w tym modelu możnaby ująć następująco:

1. Terapeuta jest uważny i otwarty na wymiar duchowy pacjenta oraz jego doświadczenie religijne. Zakłada się, że wymiar ten jest ważny dla osoby pacjenta i nieredukowalny do wymiaru psychologicznego.
2. Terapeuta rozmawia z pacjentem na temat jego wiary, jeśli pacjent sam ten wątek wniesie do rozmowy, ale także wtedy, kiedy pacjent go nie wnosi. W tej drugiej sytuacji wniesienie tematu religijnego powinno nastąpić z uważnością i ostrożnością tak, by pacjent nie odczuł nachalności i by nie czuł się przymuszany do otwierania wbrew sobie tematu osobistego i intymnego, do jakich należy doświadczenie religijne.
3. Terapeuta nie kwestionuje przekonań ani doświadczeń religijnych pacjenta, w szczególności, jeśli sam nie podziela tych przekonań. Jest pokornie otwarty na ten system przekonań, który wyznaje jego podopieczny. Wszelkie próby „nawracania” czy zmieniania systemu wartości religijnych (nie mówiąc już o jakimkolwiek drwieniu, ironizowaniu czy innych formach dewaluacji) są niedopuszczalne.
4. Terapeuta jest ostrożny w formułowaniu jakichkolwiek sądów wartościujących i ocen zwłaszcza wtedy, kiedy relacja terapeutyczna nosi cechy zależności emocjonalnej pacjenta od terapeuty. Rozumienie przeniesienia i przeciwprzeniesienia jest kluczowe dla prawidłowego przebiegu dialogu terapeutycznego na temat wiary, religii i doświadczenia duchowego.
5. Rozmowa na temat wiary pacjenta ma charakter eksploracyjny i służy pacjentowi do głębszego zrozumienia siebie w wymiarze duchowym, a także do zobaczenia, w jaki sposób jego wiara jest częścią jego psychiki i jak wiąże się z jego problemami emocjonalnymi. Zadaniem terapeuty jest katalizowanie procesu terapeutycznego, nie zaś interpretowanie doświadczenia pacjenta w ramach własnej doktryny terapeutycznej.

Powyższe zasady, które realizują w praktyce autorzy tej książki, są swego rodzaju „perspektywą uwrażliwiającą” i tworzą zarazem klimat pracy terapeutycznej. Zarazem — co chyba oczywiste i czego autorzy nie podważają — owa etyczna wrażliwość nie usuwa licznych dylematów, a wręcz wymusza uważność, by ich nie przeoczyć.

dalej >>

opr. aw/aw