Sztuka rozmawiania

Friedemann Schulz von THUN

SZTUKA ROZMAWIANIA cz.2

Dialog wewnętrzny

Od tłumacza

W górach była wioska, w której od dawna nie padał deszcz. Plony się psuły. Bydło ginęło. Ludzie stracili nadzieję i nie mieli ochoty żyć. W końcu ktoś zaproponował, żeby sprowadzić człowieka, który potrafi zaklinać deszcz. Pomysł wydał się dla mieszkańców wioski dobry i sprowadzono kogoś takiego. Człowiek, który potrafi zaklinać deszcz, wszedł do wioski, rozejrzał się i zażyczył sobie, żeby dano mu na skraju wioski dom oraz jedzenie i picie na pięć dni, a mieszkańcom wioski kazał iść do pracy.

Człowiek, który potrafi zaklinać deszcz, siedział w domu i nigdzie się nie ruszał.

Wieczorem piątego dnia po przybyciu gościa niebo się zachmurzyło, spadła lekka mżawka, a potem spadała prawdziwa ulewa. Mieszkańcy wioski byli uszczęśliwieni. Wybrali się do domu, gdzie mieszkał człowiek, który potrafi zaklinać deszcz. Chcieli mu podziękować i dowiedzieć się, jakie zaklęcie jest potrzebne, żeby spadł deszcz.

Kiedy mieszkańcy wioski przyszli do człowieka, który potrafi zaklinać deszcz, on wyszedł przed dom, w którym przez pięć dni mieszkał. Wysłuchał uważnie i w milczeniu ich pełnych szczęścia podziękowań, ale kiedy zapytali go, jakie zaklęcie jest potrzebne, żeby zaczął padać deszcz, zadziwiony powiedział:

"Nie znam takiego zaklęcia. Jestem zwyczajnym człowiekiem i nie potrafię zaklinać deszczu. Zresztą nie znam żadnych zaklęć. Kiedy przybyłem do waszej wioski zobaczyłem, że panuje między wami wiele nieporządku. Postanowiłem jednak najpierw uporządkować własne wnętrze. Poprosiłem więc was o dom na uboczu, jedzenie i picie na pięć dni. Dostałem, o co prosiłem, i zabrałem się do pracy. Po pięciu dniach udało mi się uporządkować moje wnętrze i wtedy okazało się, że porządek zapanował także wokół mnie, a w końcu cała przyroda się uporządkowała - no i zaczął padać deszcz".

Z serdecznym pozdrowieniem i życzeniem udanej lektury tej książki.

Tłumacz

opr. aw/aw