Klasyczny islam. Powstanie i doktryna

Islam zrodził się na pustynnych obszarach Półwyspu Arabskiego. Obszar ten przez samych Arabów nazywany jest "Wyspą Arabów" (Dżazirat al-Arab), ponieważ z trzech stron oblewają go wody mórz, z czwartej zaś od reszty świata oddziela bezmiar "morza piasków". To właśnie pustynia wyznaczyła kierunek rozwoju kultury arabskiej, określając wcześniej tryb życia swych mieszkańców - arabskich beduinów, czyli koczowników. Przemierzali oni nieurodzajne ziemie w poszukiwaniu obfitych pastwisk dla swych stad, najczęściej nocami, aby ukryć się przed zabójczymi promieniami słońca, zajęci stałymi walkami międzyplemiennymi, które kształtowały rytm przedmuzułmańskiej historii tych obszarów.

Jeszcze w połowie VI w.n.e. nikt nie spodziewał się chyba takiej erupcji energii, jaka nastąpić miała około pięćdziesiąt lat później na tym zapomnianym przez ludzi, a zdawałoby się - także przez Boga, krańcu ówczesnego świata. Trzeba jednak pamiętać, że są to tereny Bliskiego Wschodu, a zatem ziemia, która była świadkiem narodzin i rozwoju dwóch wcześniejszych religii monoteistycznych - judaistycznej i chrześcijańskiej.

Czasy określane zazwyczaj jako "przedmuzułmańskie" to w dziejach kultury arabskiej tzw. "okres niewiedzy", po arabsku dżahilijja. W kontekście historii świętej islamu dżahilijję niejednokrotnie identyfikuje się z tzw. fatrą, co można określić jako "okres przejściowy" pomiędzy Chrystusem a Prorokiem Muhammadem. Półwysep Arabski nie był w tych czasach jednolity pod względem religijnym. Przeważająca część mieszkańców beduinów wyznawała formę henoteizmu (główne bóstwa: Hubal, Al-Lat, Manat, al-Uzza), oddawała cześć świętym kamieniom, gajom i strumieniom oraz ciałom niebieskim. Najważniejszym centrum religijnym była Mekka. Już w I wieku naszej ery pojawili się na Półwyspie wyznawcy judaizmu, którzy przywędrowali tu po zburzeniu świątyni jerozolimskiej w roku 70. Druga wielka fala Żydów dotarła po upadku powstania Bar Kochby w 132 roku. Żydzi osiedlili się głównie w miastach na południu, Jemenie oraz Medynie i Chajbarze w centralnej części Półwyspu. Chrześcijaństwo również nie było obce Arabom. Najwcześniej dotarło do mieszkańców północno-zachodniej Arabii, do królestwa nabatejskiego. Koczownicy z terenów Syrii i Mezopotamii zapoznawali się z ideami chrześcijaństwa dzięki żyjącym tam mnichom-eremitom. O misjach chrześcijańskich w Arabii wspomina już Nowy Testament. Największy rozwój kultury chrześcijańsko-arabskiej wiązał się w tej części Bliskiego Wschodu z przyjęciem monofizytyzmu przez dynastię Ghassanidów. W 563 roku biskup Edessy został mianowany przełożonym religijnym wszystkich Arabów. Na obszarze Mezopotamii centrum chrześcijaństwa była stolica państwa Lachmidów, Al-Hira. Chrześcijaństwo w formie monofizytyzmu przyjęło się także w Południowej Arabii, gdzie rozpowszechniło się szczególnie w IV-VI wieku, przybywając dwiema drogami: od strony północnej z Syrii i od zachodu, z chrześcijańskiej Abisynii. Na terenie obecnego Jemenu z chrześcijaństwem dość skutecznie rywalizował judaizm, a ewidentnym przykładem konfliktu tych dwóch wyznań monoteistycznych jest rzeź chrześcijan w Nadżranie, gdzie już w IV wieku istniało biskupstwo, przypisywana żydowskiemu królowi Zu Nuwasowi. W masakrze tej, wspomnianej także przez Koran (85,4), zginął św. Aretas.

 

Prorok Muhammad: początki wspólnoty

W takich warunkach kulturowo-religijnych powstał islam, najmłodsza z uniwersalistycznych religii monoteistycznych. Jej założycielem był Muhammad Ibn Abd Allah, znany w Europie pod zlatynizowanym imieniem Mahometa. Muhammad urodził się w Mekce ok. 670 r.n.e. w zubożałym, choć o głębokich tradycjach rodzie Haszymitów z plemienia Kurajsz. Do czterdziestego roku życia nie wyróżniał się niczym szczególnym, zajmując się handlem i prowadzeniem karawan głównie do Syrii. Przełomowy moment w życiu Muhammada nastąpił około 610 roku, kiedy to podczas rozmyślań w pieczarze Al-Hira w okolicach Mekki usłyszał słowa, które obecnie stanowią fragment 96 sury Koranu: "Recytuj! W imię Pana, który cię stworzył! On stworzył człowieka z grudki krwi zakrzepłej i nauczył człowieka, czego dotąd nie umiał." Te słowa Boga przekazał przerażonemu zrazu Muhammadowi archanioł Gabriel. Od tej chwili Muhammad ze zwykłego kupca przekształcił się w natchnionego przez Boga proroka, głosiciela wiary, która według niego nie miała być nową religią, lecz kontynuacją działalności proroków starotestamentowych i Jezusa. Ale nowa "dobra nowina" nie została przyjęta ani przez chrześcijan i Żydów, którzy w nowej religii dostrzegali jedynie zniekształcenia własnych idei, ani przez mekkańczyków, szczególnie bogatszych, dla których dochody związane z obsługą miejscowych kultów politeistycznych stanowiły znaczną część zarobków. Poza tym zagrażały im niebezpieczne idee równości i kary za grzechy. O tym bowiem głównie mówił Prorok w pierwszym okresie swej działalności. W kolejnych objawieniach ukazywał niebo i piekło, opowiadał o nakazach i zakazach, jakie nałożył Bóg na swoją wspólnotę. Prześladowania i drwiny, na jakie wydana została młoda wspólnota składająca się głównie z miejscowej biedoty, doprowadziły do tak zwanej "małej hidżry", czyli emigracji do chrześcijańskiej Etiopii. W kilka lat później, w roku 622, nastąpiła właściwa hidżra, czyli emigracja Muhammada i jego wyznawców z Mekki do Medyny. Ten rok uznany został za właściwy początek historii muzułmanów, stając się wkrótce po śmierci Proroka oficjalnie pierwszym rokiem nowej ery. Moment ten to jednocześnie kolejny przełom w życiu Muhammada. Z natchnionego proroka przekształca się on w polityka i prawodawcę. Świadczą o tym fakty historyczne z jednej strony, a treść objawień z okresu medyneńskiego z drugiej. Rozpoczyna się czas walk Proroka z plemionami arabskimi oraz niewiernymi i nielojalnymi rodakami z Mekki. To właśnie ich dotyczą koraniczne wersety o zwalczaniu niewiernych nawet siłą. Po kilku bitwach, w których nie zawsze towarzyszyło muzułmanom szczęście, w 632 roku prorok ostatecznie opanował rodzinne miasto, a w kilka miesięcy później zmarł. W tym momencie pod sztandarem islamu znajdowała się większość plemion zamieszkujących Półwysep Arabski.

 

Źródła doktryny muzułmańskiej: Koran i sunna

Podstawą wiary islamu jest jego święta księga, Koran, zawierająca wszystkie najważniejsze zasady doktrynalne tej religii. Ich rozwinięciem i uzupełnieniem jest sunna (Tradycja), składająca się z hadisów, czyli opowieści o czynach, gestach i słowach Proroka Muhammada. Koran i sunna stały się źródłem prawa i teologii islamu.

Koran zawiera najważniejsze elementy doktryny religijnej i prawnej religii muzułmańskiej. Początkowo był zapamiętywany i sporadycznie zapisywany jeszcze za życia Proroka. Ostateczna wersja powstać miała za czasów trzeciego kalifa Usmana (panował w latach 644-656). Na jego polecenie święta księga została spisana przez sekretarza Proroka, Zajda Ibn Sabita. Jednakże ta wersja Koranu, którą znamy obecnie, powstała dopiero w X wieku. Koran składa się ze 114 rozdziałów, zwanych surami, z czego 90 to sury powstałe w Mekce, a 24 - w Medynie. Koran określa dogmaty islamu, przepisy dotyczące oddawania czci Bogu, przepisy obyczajowe oraz przepisy prawne (elementy prawa rodzinnego, karnego, cywilnego i spadkowego). Obejmuje on wiele elementów staroarabskich, które przystosowane zostały do praktyki nowej religii, a także liczne wątki starotestamentowe i mniej liczne ewangeliczne. Łańcuch prorocki islamu rozpoczyna się od Adama, a kończy na Muhammadzie, który nazywany jest "pieczęcią proroków". Na kartach świętej księgi pojawiają się także Noe, Abraham, Izaak, Hiob, Mojżesz, Salomon i Jezus, choć ten ostatni tylko w funkcji proroka.

Ze względu na swe historyczne korzenie islam uznawał zawsze względne równouprawnienie innych religii monoteistycznych, przede wszystkim judaizmu i chrześcijaństwa, a ich wyznawców określał nazwą "ahl al-kitab", czyli ludzie księgi.

Doktryna religijna islamu zawarta w Koranie obejmuje przede wszystkim wiarę w jedyność Boga i posłannictwo Muhammada (por. niżej szahada) oraz wiarę w życie przyszłe, zmartwychwstanie, sąd ostateczny i nagrodę lub karę po śmierci. Poza tym muzułmanie wierzą w stworzone ze światła anioły, szatany oraz dżinny, które powstały z ognia.

W związku z niezwykłym znaczeniem Koranu w dziejach cywilizacji arabsko-muzułmańskiej powstała teoria o "cudowności Koranu" (idżaz al-Kuran). Zgodnie z nią tekst Koranu jest objawiony zarówno w swej treści, jak i w swej formie literackiej, w związku z tym tłumaczenia tej księgi na inne języki są niedozwolone, a istniejące przekłady uważa się za formę komentarzy. Szacunek dla świętej księgi przyczynił się także do rozwoju sztuki recytacji Koranu, tzw. tadżwidu.

Drugim po Koranie źródłem doktryny islamu jest tzw. sunna, czyli teoria i praktyka ortodoksji muzułmańskiej, zwana także Tradycją. Na sunnę składają się hadisy, czyli opowieści o czynach i wypowiedziach Proroka Muhammada. Z tego względu całe życie muzułmanina jest imitatio Muhammadi, naśladowaniem Proroka. Do powstania sunny przyczynił się fakt, że Koran nie zawiera jednak wszystkich szczegółów dotyczących prawa muzułmańskiego. Przez to stanowi ona niejako uzupełnienie świętej księgi. W VIII wieku n.e., kiedy zaczęli już wymierać ludzie, którzy pamiętali Proroka i mogli zaświadczyć o jego słowach, rozpoczął się proces spisywania sunny. W tym czasie powstały najważniejsze zbiory tradycji islamu. Najważniejsze z nich to dwa dzieła zatytułowane Sahih, to jest Poprawny [zbiór tradycji], autorstwa Al-Buchariego (810-870) i Muslima (817-874). Nie są to oczywiście jedyne zbiory tradycji, których powstawały dziesiątki. Te jednakże najbardziej rozpowszechniły się i zyskały największe uznanie wśród wyznawców i uczonych w piśmie.

 

Pięć filarów islamu

Wiara islamu opiera się na pięciu podstawowych artykułach, zwanych także filarami (arab. arkan ad-din). Są to: szahada - wyznanie wiary; hadżdż - pielgrzymka do Mekki; zaka - jałmużna; saum - post; sala - modlitwa kanoniczna.

Szahada, a właściwie "dwie szahady", czyli "dwa świadectwa" to słowa "nie ma Bóstwa oprócz Boga, a Muhammad jest Jego Prorokiem". W tym zdaniu zawarte są dwa najważniejsze twierdzenia doktryny muzułmańskiej: jedność Boga i posłannictwo Muhammada. Obowiązkiem muzułmanina jest jak najczęstsze wypowiadanie tych słów. Ich wygłoszenie z pełnym przekonaniem i wobec świadków oznacza włączenie się do wspólnoty muhammadowej. Szyici dołączają do szahady dodatkowo stwierdzenie, że Ali, twórca tego odłamu, jest "przyjacielem Boga" (Wali Allah).

Zaka to pierwotnie jałmużna, później zaś przepisany prawem podatek na biednych i potrzebujących. Przez niektórych teologów poprzez nie do końca pewną etymologię słowa (od czasownika zaka - "oczyszczać") interpretowana jest jako oczyszczenie się wiernego z chciwości i skąpstwa. W Koranie czytamy: "Weź z ich majątku jałmużnę, abyś przez nią mógł ich oczyścić i usprawiedliwić" (9, 103). Jest formą podziękowania Bogu za bogactwa, jakie pozwolił człowiekowi zgromadzić. O celach zaki Święta Księga mówi: "Jałmużny są tylko dla ubogich i biedaków, i tych, którzy przy nich pracują, i dla tych, których serca zostały pozyskane, i na wykup niewolników, i dla dłużników, i dla drogi Boga i dla podróżnego. To jest obowiązek nałożony przez Boga!" (9, 60). Współcześnie niejednokrotnie zaka interpretowana była jako sposób urzeczywistnienia sprawiedliwości społecznej, aby każdy wierny mógł korzystać z dóbr stworzonych przez Najwyższego.

Post (saum) w miesiącu ramadan, dziewiątym miesiącu muzułmańskiego kalendarza księżycowego, jest jednym z podstawowych obowiązków muzułmanina. Obowiązek ten wspomniany został już w Koranie: "O wy, którzy wierzycie! Jest wam przepisany post, tak jak został przepisany tym, którzy byli przed wami - być może będziecie bogobojni - na określoną liczbę dni. (...) Bóg chce dać wam ulgę, a nie chce dla was utrudnienia" (2, 183-185).

Post postrzegany jest od wschodu do zachodu słońca przez każdego dorosłego, zdrowego muzułmanina. Obejmuje on zakaz jedzenia, picia, palenia tytoniu oraz odbywania stosunków seksualnych. Odbywanie postu w miesiącu ramadan samo w sobie ma wartość symboliczną. Dwudziestej siódmej nocy tego miesiąca muzułmanie czczą Lajlat al-kadr, czyli Noc Przeznaczenia lub Noc Mocy, kiedy objawione zostały pierwsze wersety Koranu (610 rok n.e.). Post jest doskonałym przejawem pobożności. Ma także znaczenie etyczne i traci ważność, jeśli muzułmanin zachowuje się niezgodnie z zasadami przepisanymi przez religię. Okres ramadanu jest czasem przebaczenia. Godziny wieczorne należy wykorzystać na odbudowanie zniszczonego pokoju i zgody. Pobożni muzułmanie wysoce sobie cenią duchową dyscyplinę, którą osiągają dzięki dostosowaniu się do reguł postu, co symbolizuje triumf ducha nad materią.

Obok postu obowiązkowego w ramadanie muzułmanin może odbyć także post dobrowolny symbolizujący szczęście i zadowolenie z losu zesłanego przez Boga i podziękowanie za okazaną łaskę.

Modlitwa jest w islamie symbolicznym wyrażeniem bezgranicznego poddania się woli Boga. O obowiązku modlitwy niejednokrotnie wspomina Koran: "Odprawiaj modlitwę przy skłanianiu się słońca, aż do ciemności nocy, a recytację - o świcie. Zaprawdę, recytacja o świcie znajduje świadków! A nocą czuwaj na modlitwie, to będzie dla ciebie zasługa dobrowolna; być może twój Pan pośle cię w miejsce chwalebne!" (17, 78-79; por. także 73, 1-4; 76, 25-26 i in.). Niektórzy teologowie i prawnicy muzułmańscy przypisują jej nawet rolę najważniejszą. Prawo muzułmańskie przewiduje pięć obowiązkowych modlitw w ciągu dnia: salat as-subh (zwana taż salat al-fadżr) - modlitwa poranna, odprawiana od świtu do wschodu słońca; salat az-zuhr - modlitwa południowa, odprawiana zaraz po zejściu słońca z zenitu; salat al-asr - modlitwa popołudniowa, odprawiana w czasie pomiędzy zakończeniem salat az-zuhr a zachodem słońca; salat al-maghrib - modlitwa po zachodzie słońca; salat al-isza - modlitwa nocna odprawiana pomiędzy czasem, gdy zniknie czerwona poświata na zachodzie a świtem.

W islamie szyickim wierni odmawiają tylko trzy modlitwy, łącząc po dwie. Dokładny czas początku modłów ogłaszany jest przez muezzina z wieży meczetu, tzw. minaretu. Modlitwę należy odmawiać w kierunku Mekki. Kierunek ten nazywa się kibla. Modlitwa muzułmanina nie wymaga do jej odprawiania świątyni, a jedynie miejsca czystego rytualnie, co gwarantuje dywanik modlitewny, tzw. sadżdżada. Koniecznym warunkiem jest także rytualna czystość modlącego się, którą osiąga się poprzez ablucje. Małe ablucje nazywają się wudu, rytualne obmycie się po znaczniejszym zabrudzeniu - ghusl, a rytualne oczyszczenie się, w którym wodę z konieczności zastąpiono czystym piaskiem - tajammum. Rytualna modlitwa w islamie sama w sobie nie stanowi, tak jak to jest w chrześcijaństwie, rozmowy człowieka z Bogiem, lecz jest przede wszystkim wyrażeniem pokory człowieka wobec Stwórcy i wychwalaniem Boskiej wszechmocy i miłosierdzia. Kolejne czynności wykonywane podczas modlitwy to dość skomplikowany układ skłonów (arab. ruku) i czołobić (arab. sudżud). Każdy taki cykl modlitewny określany jest terminem raka. W tym czasie wypowiadane są różne fragmenty Koranu, formuły wychwalania Boga, szahada (wyznanie wiary) oraz na końcu - przekazanie pokoju dla wszystkich ziemskich stworzeń. Religia muzułmańska przestrzega przed automatyzmem, rutyną i nieszczerością w modlitwie. Pierwszy Imam szyicki Ali Ibn Abi Talib napomina: "Pewny sen jest lepszy od modlitwy w zwątpieniu".

Poza modlitwą obowiązkową islam zna także różne inne formy modlitewne, tak przepisane prawem (nakazane, ale nieobowiązkowe), jak i formy modlitwy spontanicznej (arab. du’a).

Obowiązek odbywania pielgrzymki ciąży na każdym muzułmaninie, któremu pozwalają na to warunki zdrowotne i finansowe. Poszczególne elementy obrzędowości pielgrzymkowej są symbolicznym naśladowaniem i upamiętnieniem różnych epizodów z życia proroka Abrahama i jego rodziny. Pielgrzymka do Mekki składa się z dwóch etapów. Pierwszy to tzw. "mała pielgrzymka", umra, drugi to właściwy hadżdż. Do obrzędów hadżdżu należy przystąpić w stanie czystości rytualnej, którą gwarantuje między innymi odpowiedni strój zwany ihramem. Umra obejmuje siedmiokrotne okrążenie Al-Kaby, gdzie znajduje się Czarny Kamień, największa świętość muzułmanów, oraz saj, czyli bieg pomiędzy pagórkami As-Safa i Al-Marwa, który symbolizuje Hagar poszukującą wody dla spragnionego Isma’ila (Izmaela). Należy przy tym wypowiedzieć intencję odbycia pełnej pielgrzymki. Właściwy hadżdż rozpoczyna się siódmego dnia miesiąca zu al-hidżdża. Tego dnia pielgrzymi wysłuchują kazania (chutba) w Al-Kabie. Następnego dnia udają się do Miny i Al-Muzdalify. Tam postój na wzgórzu Arafat zwanym także Górą Łaski jest naśladowaniem postępowania Proroka. W tym miejscu pielgrzymi modlą się i bawią całą noc. Punktem kulminacyjnym pielgrzymki jest kazanie 9 zu al-hidżdża, a następnie szybki bieg do Al-Muzdalify, gdzie wierni spędzają noc. Kolejnego dnia ma miejsce następne kazanie i ponowne odwiedziny w Minie, gdzie odbywa się obrzęd kamienowania szatana na pamiątkę czasów, gdy Abraham, Hagar i Isma’il przeciwstawiali się zdradliwym podszeptom diabła. Na koniec pielgrzymi składają ofiarę ze zwierzęcia (Święto Ofiar), która symbolizuje akt posłuszeństwa proroka Abrahama wobec nakazu Boga. Ostatnie elementy obowiązkowe to ponowna wizyta w Mekce, Minie, As-Safie i Al-Marwie. Niektórzy pielgrzymi odwiedzają jeszcze grób Proroka w Medynie, ale nie jest to obowiązkowy element pielgrzymki.

W późniejszym rozwoju islamu pojawiły się jeszcze inne miejsca peregrynacji, między innymi Jerozolima oraz szyickie sanktuaria w An-Nadżafie, Karbali, Samarze i Maszhadzie.

Niektóre, głównie skrajne ugrupowania szyickie uznają za szósty filar islamu dżihad, pojmowany przede wszystkim w sensie tzw. "małego dżihadu", czyli walki orężnej. Wielki, prawdziwy dżihad to wedle doktryny islamu walka wiernego ze złem, jakie tkwi w jego własnej duszy.

 

Egzegeza Koranu

Koran zawiera wiele sformułowań, które nie są dostatecznie jasne dla muzułmanina. Przyczyniło się to do powstania egzegezy Koranu. Pierwszym egzegetą Koranu był sam Prorok Muhammad, zaś po jego śmierci tzw. "towarzysze proroka", czyli pierwsi jego wyznawcy. Kiedy ich zabrakło - podobnie jak to było w przypadku sunny - zaistniała potrzeba spisania owych komentarzy. W ten sposób powstała obszerna muzułmańska literatura komentatorska obejmująca komentarze starające się zrozumieć tekst jako taki (tafsir) oraz interpretacja alegoryczna i symboliczna (tawil). Najsłynniejszym i najbardziej rozpowszechnionym komentarzem do Koranu jest Tafsir autorstwa Abu Dżafara at-Tabariego (838-923) napisany z punktu widzenia ortodoksji muzułmańskiej. Literatura komentatorska rozwija się aż po czasy nam współczesne. Najważniejsze komentarze modernistyczne napisali Muhammad Abduh, Sajjid Kutb i Muhammad Husajn Fadl Allah.

 

Odłamy islamu

Islam nie jest religią jednorodną. Pierwszy rozłam nastąpił jeszcze w VII wieku, kiedy to powstał skrajny odłam charydżytów. Zwalczany przez kalifat charydżytyzm właściwie zaniknął już pod koniec VII wieku, do dziś przetrwała jedynie najbardziej umiarkowana sekta charydżytów, ibadyci. Wkrótce potem narodził się szyizm, istniejący do dziś drugi co do wielkości po ortodoksyjnym sunnizmie odłam islamu. Punktem wyjścia dla powstania tego ruchu nie były zasady dogmatyczne, lecz kwestie natury politycznej. Prorok Muhammad nie pozostawił po sobie żadnego testamentu, dlatego zaraz po jego śmierci nastąpił spór o inwestyturę. Jedna z grup uważała, że władzę w kalifacie powinien przejąć Ali Ibn Abi Talib, kuzyn i zięć Proroka, jeden z pierwszych jego wyznawców. Inna grupa była przeciwnego zdania twierdząc, że prawo do dziedziczenia po Proroku ma jego ród.

Zwolennicy Alego stworzyli odrębne ugrupowanie w łonie islamu, którego szczególnie charakterystyczną cechą jest wiara w imamów, czyli ziemskich przewodników ludzi. Islam szyicki uznaje istnienie łańcucha pięciu, siedmiu lub dwunastu imamów, z których ostatni zniknął w niejasnych okolicznościach i pojawi się ponownie jako prorok (mahdi). Funkcja imama nie jest wybieralna, choć w doktrynie szyickiej stanowi on jako najwyższy duchowy zwierzchnik wszystkich muzułmanów odpowiednik kalifa. Sakra imama przekazywana jest dziedzicznie na najstarszego syna panującego imama i przekazywana była w linii wywodzącej się bezpośrednio od Alego Ibn Abi Taliba. Szyizm sam w sobie także nie jest ugrupowaniem jednolitym. Podstawowym kryterium jest liczba uznawanych imamów. Zajdyci, najbardziej umiarkowany odłam szyitów wywodzi się od Zajda Ibn Alego, prawnuka Alego. Osiedlili się oni głównie w Jemenie, gdzie stworzyli państwo, które przetrwało aż do rewolucji w XX wieku. Siedmiu imamów uznaje odłam zwany siedmiowcami lub isma’ilitami, od imienia imama Isma’ila. Isma’ilizm odznacza się ezoteryczną doktryną podkreślającą ślepe posłuszeństwo wobec imama. Najsłynniejsza chyba sekta muzułmańska, asasyni są właśnie jednym ze skrajnych odłamów isma’ilijji.

Najbardziej rozpowszechnionym odłamem szyizmu jest imamizm, czyli szyici-dwunastowcy. Uznają oni cały łańcuch dwunastu imamów szyickich, z których ostatnim, ukrytym imamem jest Muhammad al-Mahdi, który zaginął w niejasnych okolicznościach w 887 roku w wielkim meczecie w miejscowości Samarra koło Bagdadu. Szyizm w jego imamickiej odmianie jest religią oficjalną w Iranie i rozpowszechniony jest także w Iraku, Libanie i Syrii.

Wśród różnych sekt muzułmańskich można wymienić także alawitów (nusajrytów) i Ali-Ilahi - obie oddające niemal boską cześć Alemu Ibn Abi Talibowi.

 

Prawo muzułmańskie

Szybki rozwój terytorialny i instytucjonalny państwa muzułmańskiego, kalifatu (w momencie rozkwitu państwo to obejmowało obszar od Chin na wschodzie po arabską Hiszpanię na zachodzie), wymagał rozwoju doktryny prawnej islamu. Nie wystarczyły już rozproszone zalecenia Koranu i sunny, a konieczna okazała się kodyfikacja prawa nazywanego szarią. W tym miejscu należy zwrócić uwagę na specyficzną strukturę prawa w islamie. Ponieważ islam jest religią wszechobejmującą, taki charakter ma również wywodzące się zeń prawo uważane przez muzułmanów za prawo naturalne, zapisane w "umm al-kitab", czyli Księdze-Matce znajdującej się w niebie. Jest to bez wątpienia idealny, niebiański prototyp Koranu. Dlatego błędem jest utożsamianie prawa muzułmańskiego z prawem kanonicznym w pojęciu europejskim, ponieważ to ostatnie obejmuje jedynie sprawy religii. Prawo muzułmańskie dotyczy natomiast wszystkich spraw związanych ze stosunkiem człowieka do Boga i do drugiego człowieka. Święty charakter prawa islamu powoduje, że człowiek nie ma możliwości jego zmiany, a może uciekać się jedynie do jego interpretacji.

Muzułmańskie szkoły prawne, tzw. mazhaby, zaczęły powstawać w VII wieku. Początkowo było ich bardzo wiele, ale w wyniku ich rywalizacji ostatecznie ustaliły się w islamie cztery sunnickie szkoły prawa oraz piąta, szyicka, zwana dżafarycką. Cztery szkoły sunnickie to szkoła hanaficka, stworzona przez Abu Hanifę (700-767), malikicka - od Malika Ibn Anasa (715-796), szafi’icka, którą założył Asz-Szafi’i (767-820) oraz hanbalicka (Ahmad Ibn Hanbal, 780-855). Ta ostatnia jest najbardziej reakcyjnym z mazhabów, opierającym się ściśle na literze Koranu i obecnie panuje jedynie w Arabii Saudyjskiej.

Zasadniczo różnice pomiędzy poszczególnymi szkołami są niewielkie, ale istnieje konieczność przynależności do jednej ze szkół i na przykład mieszanie zasad różnych szkół podczas modlitwy prowadzi do jej unieważnienia.

Podstawy prawa muzułmańskiego zostały ustalone ostatecznie przez wspomnianego wyżej Asz-Szafi’iego, jednego z najwybitniejszych prawników na skalę światową. Owe podstawy to oczywiście Koran i sunna oraz idżma i kijas. Idżma to w interpretacji Asz-Szafi’iego zgoda całej wspólnoty w jakiejś sprawie. Istnienie takiej zasady uprawomocnia tradycja, która przypisuje Prorokowi stwierdzenie, że umma, czyli wspólnota muzułmańska jako całość, nie może się mylić. Wcześniejsi prawnicy interpretowali idżmę nieco odmiennie, już to jako zgodę wszystkich muzułmańskich uczonych w Piśmie, już to jako zgodę tylko uczonych teologów Medyny.

Kijas to zasada analogii. Jeśli jakiś przypadek nie został uwzględniony w Koranie i sunnie, to punktem wyjściowym staje się sytuacja podobna, którą można porównać do opisanej w którymś z wymienionych źródeł.

W tradycji sunnickiej rozwój prawa muzułmańskiego zakończył się wraz z powstaniem i ukształtowaniem się czterech szkół prawa w IX wieku. Do tego czasu trwał w islamie czas tak zwanego idżtihadu, czyli możliwości samodzielnego rozstrzygania kwestii prawnych, teraz zaś nastąpił okres taklidu, czyli naśladownictwa. Zasady tej nie uznali nigdy teologowie szyiccy. Przyczyniła się do tego obecność imamów, przywódców islamu szyickiego, którzy mieli prawo do owego idżtihadu.

Praktyka wymogła jednakże na prawie muzułmańskim stworzenie instytucji muftiego, który rozstrzygał różne szczegółowe elementy szarii wydając tzw. fatwy, które jednak także musiały być w zgodzie z Koranem, sunną, idżmą i kijasem.

 

Uwagi o kalendarzu muzułmańskim

Kalendarz księżycowy, jakim posługują się wyznawcy islamu, wywodzi się z epoki staroarabskiej i składa się z dwunastu miesięcy liczących po 29 lub 30 dni. Są to w kolejności: muharram (zakazany, "święty"), safar (żółty), rabi al-awwal (wiosna pierwsza), rabi as-sani (wiosna druga), dżumada al-ula (krzepnięcie pierwsze), dżumada al-achira (krzepnięcie drugie), radżab (dosł. "wstrzymać się"), szaban ("rozchodzenie się"), ramadan (palący), szawwal (miesiąc dosiadania wielbłądów), zu al-kada (miesiąc postoju) i zu al-hidżdża (miesiąc pielgrzymek). Początkiem ery muzułmańskiej jest rok hidżry, czyli emigracji Proroka Muhammada z Mekki do Medyny, ale rozpoczyna się ona wraz z początkiem owego 62 roku, nie zaś, jak czasem można przeczytać, w dniu hidżry. Ze względu na różnicę pomiędzy kalendarzem księżycowym a słonecznym daty wszystkich świąt muzułmańskich są ruchome w stosunku do naszej rachuby czasu. Niejednokrotnie powoduje to znaczne utrudnienia w praktykowaniu niektórych obowiązków religijnych, na przykład postu, jeśli wypada on w okresie letnim. Oprócz specjalnych tablic, pozwalających dokładnie przeliczyć datę kalendarza gregoriańskiego (słonecznego) na księżycowy istnieje także wzór, który ułatwia przybliżone przeliczenie tych dat:

S = 32xH:33 + 622 i odwrotnie: H = 33 (S-622):32,

gdzie S to rok słoneczny, zaś H to rok hidżry.

*

W niniejszym artykule zarysowałem historię powstania islamu i jego doktryny religijnej, obrzędowości i prawa. Stanowią one punkt wyjścia dla dalszego rozwoju tej religii, a także dla jej zrozumienia w czasach nam współczesnych. Pominąłem kwestie czysto teologiczne, jako zbyt specjalistyczne i w gruncie rzeczy nie wnoszące wiele nowego do przedstawionego tutaj obrazu. Niniejsza prezentacja ograniczona została do tak zwanego islamu klasycznego i nie obejmuje czasów nowszych, które liczyć należy od powstania religijnego ruchu wahhabitów na Półwyspie Arabskim w XVIII wieku. Była to pierwsza oznaka modernizmu muzułmańskiego, który jednakże zawsze sięga do korzeni, jakie starałem się tutaj przybliżyć. Dalsze poszukiwania w tej dziedzinie ułatwić może podana poniżej bibliografia prac w języku polskim.

MAREK M. DZIEKAN, ur. 1965, dr hab., adiunkt w Zakładzie Arabistyki i Islamistyki Uniwersytetu Warszawskiego. Autor ponad stu publikacji naukowych, popularnonaukowych i przekładów, w tym książek: Arabia Magica. Wiedza tajemna u Arabów przed islamem (1993), Quss Ibn Sa’ida al-Iyadi. Legenda życia i twórczości (1996), Jak modlą się muzułmanie. Antologia modlitw (1997), Symbolika arabsko-muzułmańska. Mały słownik (1997).

---

Wybrana bibliografia na temat islamu

H. Abdalati, Spojrzenie w islam, 1993.

Ali Ibn Abi Talib, Aforyzmy, Warszawa 1990.

J. Bielawski. (red.), Mały słownik kultury świata arabskiego, Warszawa 1971.

J. Bielawski, Islam, religia państwa i prawa, Warszawa 1973.

J. Bielawski, Islam, Warszawa 1980.

J. Bielawski, Prawo muzułmańskie, w: Główne kultury prawne współczesnego świata, Warszawa 1995.

J. Danecki, Polityczne funkcje islamu, Warszawa 1991.

J. Danecki, Opowieści Koranu, Warszawa 1991.

J. Danecki, Podstawowe wiadomości o islamie, Warszawa 1997.

A.-M. Delcambre, Mahomet. Głos Allaha, Wrocław 1996.

M.M. Dziekan, Arabia Magica. Wiedza tajemna u Arabów przed islamem, Warszawa 1993.

M.M. Dziekan, Jak modlą się muzułmanie. Antologia modlitw, Warszawa 1997.

M.M. Dziekan, Symbolika arabsko-muzułmańska. Mały słownik, Warszawa 1997.

M. Eliade, Historia wierzeń i idei religijnych, t. III: Od Mahometa do wieku Reform, Warszawa 1995.

J. van Ess: Islam, w: Pięć wielkich religii świata, Warszawa 1986.

M. Gaudefroy-Demombynes, Narodziny islamu, Warszawa 1988.

E. Gellner, Postmodernizm, rozum i religia, Warszawa 1997.

Al-Ghazali: Nisza świateł, Warszawa 1990.

J. Hauziński, Islam w feudalnych państwach arabskich i krajach ościennych VII-XV w., Poznań 1976.

J. Hauziński, Muzułmańska sekta asasynów w europejskim piśmiennictwie wieków średnich, Poznań 1978.

J. Hauziński, Burzliwe dzieje kalifatu bagdadzkiego, Warszawa-Kraków 1994.

A. Hourani, Historia Arabów, Gdańsk 1995.

J. Hrbek, K. Petracek, Mahomet, Warszawa 1971.

Ibn ‘Arabi, Księga podróży nocnej do najbardziej szlachetnego miejsca, Warszawa 1990.

Ibn ‘Arabi, Traktat o miłości, Warszawa 1995.

H.A. Jamsheer, Jedność arabska. Geneza idei w tradycji wczesnego islamu, Warszawa 1995.

Koran, Warszawa 1986.

T. Kowalski, Arabica et islamica, Warszawa 1997.

B. Lewis, Arabowie w historii, Warszawa 1995.

Mahomet, Mądrości Proroka, Warszawa 1993.

A. Mazaheri, Życie codzienne muzułmanów w średniowieczu (w. X-XII), Warszawa 1972.

A. Mez, Renesans islamu, Warszawa 1980.

M. Motahhari, Poznanie Koranu, Piotrków Trybunalski 1992.

A. Nasafi, Księga o człowieku doskonałym (wybór traktatów), Kraków 1994.

H. S. Nasr, Idee i wartości islamu, Warszawa 1988.

J. Nosowski, Przepisy prawne Koranu. Wykład systematyczny, Warszawa 1971.

J. Nosowski, Teologia Koranu. Wykład systematyczny, Warszawa 1971.

S. Piłaszewicz, Potęga Księgi i Miecza Prawdy. Religia, cywilizacja i kultura islamu w Afryce Zachodniej, Warszawa 1994.

R. Piwiński, Mitologia Arabów, Warszawa 1989.

Prawo muzułmańskie (Struktury i podstawowe instytucje), Warszawa 1990.

F. Robinson, Świat islamu, Warszawa 1996.

M. Rodinson, Mahomet, Warszawa 1991.

Składanek, Doktryny i ruchy społeczno-polityczne "wieków milczenia" (poł. VII - poł. IX w.), Warszawa 1980.

M. Składankowa, Kultura perska, Wrocław 1995.

J. i D. Sourdel, Cywilizacja islamu, Warszawa 1980.

B. Tibi, Fundamentalizm religijny, Warszawa 1997.

M. i U. Tworuschka, Islam. Mały słownik, Warszawa 1995.

J. Zdanowski, Bracia Muzułmanie i inni, Szczecin 1986.