Jestem Anka. Alkoholiczka

Największa popijawa jest początkiem trzeźwienia

PYTAMY Lecha Zakrzewskiego, prowadzącego audycję trzeźwiejących alkoholików „Boże, użycz nam pogody ducha” na antenie Katolickiego Radia Podlasie.

W stereotypowym myśleniu alkoholizm to domena mężczyzn. Tymczasem ostatnio coraz częściej mówi się o pijących kobietach, a problem zdaje się narastać. Skąd ta zmiana?

Na początek jedno zastrzeżenie: jest tyle samo alkoholików, co alkoholiczek! Tyle że kobiety do niedawna piły inaczej: wstydliwie, w domowym zaciszu, z poczuciem winy. Na skutek zmieniających się warunków społeczno-politycznych do głosu doszło jednak równouprawnienie. W tym konkretnym przypadku - źle pojęte. Panie chcą dorównać mężczyznom w kwestii awansów w pracy, ale też picia. Dawniej w dobrym tonie było, że podczas przyjęcia kobieta sięgała po wino zamiast wódki i piła z kieliszka, a nie „z gwinta”. Obecnie widok dziewczyny siedzącej w pubie z piwem czy kupującej „małpkę”, by przelać jej zawartość do coli, nikogo już nie szokuje.

Dlaczego kobiety sięgają po alkohol?

Z różnych pobudek. Dzisiaj kontakt z alkoholem mają już nastolatki - na dyskotekach po piwo sięgają 14-17-latki. Powód? Bo taka jest „moda”. I podczas gdy chłopcy eksperymentują z mocniejszymi alkoholami, dziewczyny pozostają przy piwie lub winie. Tyle że - co ciekawe - one nie piją, by dobrze się bawić, ale żeby się „uchlać”. I to jest bardzo niebezpieczny objaw.

Kolejną grupę stanowią dziewczyny w wieku do 25 lat: studiujące i podejmujące pracę zarobkową. W piątkowy wieczór wychodzą do baru, aby odreagować tygodniowy „wyścig szczurów”. I piją na równi z kolegami. Podobnie jak w przypadku „białych kołnierzyków” niedziela służy regeneracji po dwudniowym „resecie”. W poniedziałek z rana - jakby nigdy nic - siadają za biurkiem w firmie i ciężko pracują… do kolejnego weekendowego „melanżu”.

Alkohol okazuje się także dobrym „lekarstwem” dla kobiet, które w pogoni za karierą nie założyły rodziny. „Budzą się” około 50-tki. Okazuje się, że wracają do pustego domu, gdzie nikt na nie nie czeka, i w samotności sięgają po lampkę wina do ulubionego serialu albo książki. Po kilku latach takiego funkcjonowania lampka zamienia się w drinki albo i czystą wódkę. Przychodzi moment, że muszą skutecznie znieczulić się, aby w ogóle móc zasnąć.

Problem alkoholizmu nie jest obcy również kobietom w wieku emerytalnym. Pozbawione z dnia na dzień rytmu, który pozwalał im na codzienne aktywne funkcjonowanie, mogą uzależnić się od alkoholu w ciągu roku czy dwóch - nawet jeśli wcześniej piły tylko okazjonalnie.

W naszej kulturze kobieta to Polka i matka. Zataczającemu się z wózkiem ojcu chyba szybciej się wybacza…

Mężczyznę w takiej sytuacji społeczeństwo łatwiej usprawiedliwia - to pewne. W przypadku kobiet narzuca się skojarzenie: „matka pijana, a dzieci głodne”. Zdarza się, że kobieta, która nie pracuje zawodowo, odprowadzi dzieci do szkoły i, gotując obiad czy sprzątając dom, sięga po alkohol. W międzyczasie zdąży się wyspać i idzie po dzieci. Kiedy mąż wraca do domu, żona jest już trzeźwa. Nie zorientuje się, że ma ona problem alkoholowy do czasu, aż któregoś dnia wróci wcześniej po - przysłowiową - zapomnianą teczkę i zastanie ją pijaną i śpiącą na kanapie.

Mówi się, że kobiety szybciej popadają w uzależnienie. Rzeczywiście tak jest?

Alkoholizm w zetknięciu z kobiecym organizmem wyrządza o wiele większe szkody, niż dzieje się to w przypadku pijących mężczyzn. Po spożyciu przez kobietę takiej samej dawki alkoholu - w jej organizmie jest go aż ok. 40% więcej! Dlaczego? W porównaniu z mężczyznami kobiety są zaopatrzone w większą ilość tkanki tłuszczowej i mniejszą objętość płynów w organizmie. Występuje u nich mniejsza liczba enzymów rozkładających alkohol. Innymi słowy: żona pijąca tyle samo co mąż szybciej się upije i alkohol dłużej pozostanie w jej organizmie.

Nie wszyscy zdają sobie sprawę z faktu, że sześć piw zawiera tyle samo alkoholu co pół litra wódki. A przecież dziewczyny nieraz tyle wypijają, siedząc w pubie! Kolejna kwestia to częstotliwość picia. Pół butelki wina, po które sięga się okazjonalnie, wydaje się nieszkodliwe, jednak pite codziennie - uzależnia.

Konsekwencje zdrowotne i społeczna stygmatyzacja pijących kobiet są wystarczającym pretekstem do podjęcia leczenia?

Metody leczenia w przypadku alkoholiczek i alkoholików są takie same. Pierwszym krokiem jest detoks służący oczyszczeniu organizmu z trucizny; kolejny to psychoterapia, czyli terapia w poradni odwykowej albo ośrodku zamkniętym. Kluczową kwestią pozostaje jednak chęć leczenia! Podczas jednej z radiowych audycji napisała do mnie kobieta, że stała pod drzwiami, gdzie odbywał się mityng, ale nie odważyła się wejść do środka. W przypadku kobiet trudniej przebić się przez pancerz racjonalizacji, wymówek i minimalizowania problemu.

Innymi słowy: pijąca kobieta, podobnie jak mężczyzna, musi osiągnąć swoje dno?

Może inaczej: jest takie powiedzenie, że największa życiowa popijawa rozpoczyna okres trzeźwienia. Czasem za wejście na drogę zdrowienia odpowiada przeżyta po pijaku czy w związku z uzależnieniem trauma. Powodem podjęcia leczenia może stać się rozwód, utrata dzieci albo pracy. I, co istotne, wiek nie ma tu żadnego znaczenia. Znam dziewczyny, które trafiły do wspólnoty AA, mając zaledwie 25 lat, i takie, które przyszły na pierwszy mityng jako 60-latki i nadal utwierdzają się w przekonaniu, że problem alkoholizmu ich - jeszcze - nie dotyczy…

Dziękuję za rozmowę.

NOT. AW